De schaduw van mijn jeugd

Het was erg warm op de dag dat ik met mijn ogen voor het eerst de wereld inkeek. Zomerkind werd ik gelijk vanaf mijn geboorte genoemd, al werd ik zo'n twee maand voordat de zomer begon geboren. Het was 4 mei 1990 toen ik ter wereld kwam. Het rare van een geboorte is dat niemand herinnerd hoe hij of zij geboren werd en hoe je het eerste jaar leefde. Door de verhalen die iedereen vertelde over jou geboorte lijkt het alsof je er zelf bij bent geweest. Alle bezoekers herinneren zich nog wel wat van mijn eerste paar dagen. De verhalen over mijn bos haren en de neus die niet op de neus van mijn vader zouden lijken heb ik tot in den treurnis moeten horen.
Gelukkig komt er een tijd dat je dingen blijft opslaan en later, alsof je hersens een externe harde schijf zijn, herbeleven zodat je niet levenslang dezelfde verhalen hoeft aan te horen. Het mooie aan de tijd waarin ik geboren werd, was de overvloed aan fototoestellen en filmcamera’s. Een extra ondersteuning van je harde schijf, de herinneringen komen met beelden beter terug. Ik ben blij dat er foto’s van mijn jeugd zijn gemaakt net zoals de talloze filmpjes die nog ergens bij mijn vader op zolder moeten liggen. Deze foto’s en filmpjes laten zien dat ik als klein jongentje de mogelijkheid heb gehad om te genieten, om te lachen en vooral om onbezorgd te spelen zonder dat ik me mond moest houden en overal bij na moest denken. Zonder de foto’s en beelden zou ik dit niet geloofd hebben. Mijn jeugd was een gevangenis met open deur, maar wel met duizenden bewakers, waarin ik tot drie maal levenslang werd veroordeeld. De mooie dagen waren de dagen dat ik met proefverlof mocht, uit logeren bij vrienden of familie. Nu ben ik eindelijk verlost vanuit de gevangenis, samen met familie heb ik aan de bewaking weten te ontsnappen, zestien jaar was ik toen. Ik vraag me af of criminelen hetzelfde voelen dan ik me op dat moment gevoelt heb. Eindelijk was ik verlost uit die gevangenis desondanks voelde ik me nog niet verlost. Ik nam nog steeds de herinneringen en gevoelens uit de tijd van de gevangenis met me mee.
Dit verhaal, mijn verhaal, gaat over deze gevangenis met open deuren waar ik mezelf uiteindelijk, dankzij de hulp van vrienden, uit heb verlost. De herinneringen vanuit die tijd zal ik altijd met me meedragen. Mijn geboortehuis was het gevang, mijn vader was de bewaker. Ondanks dat hij er waarschijnlijk niks aan kon doen neem ik het hem wel kwalijk, waarom was het mijn vader die verslaafd is aan bier?
Jarenlang heb ik de emoties en gedachten over en in ons gezin voor mezelf gehouden. Mijn harde schijf is nooit opgeruimd, nooit gekraakt. Alles kon er bij, maar er komt een keer dan kunnen de emoties geen kant meer op. Ze willen en moeten je lichaam uit, je kunt er niet meer omheen. Daarom mijn verhaal maar ook om andere mensen iets te leren. Zodat ook zij weer gelukkig kunnen worden. Ik leef nu weer in de warmte die er was toen ik geboren werd.

---later meer---