De wereld om mij heen...

Hoewel het erg lastig is om uit te leggen, temeer omdat mensen over het algemeen totaal niet op deze manier hun leven beleven, ga ik toch een poging doen. En dan wel gewoon door te beschrijven. Sommige gedachten zijn ontstaan door ervaring en anderen meer doordat mijn SPS dus in de weg zit en me belemmerd om een juiste ervaring op te doen en zo dus van visie te kunnen wijzigen.
Allereerst, Schizoïde Persoonlijkheids Syndroom is dus niet een psychische stoornis, hoewel de naam dit wel zou doen denken. Waar het nou exact onder valt is mij ook nog niet geheel duidelijk, zeker is wel dat het dus gelukkig niet iets is dat waanbeelden of dergelijke veroorzaakt. Het is meer een gedragsprobleem. Tenminste als ik het zou moeten uitleggen is dat waar ik zelf meestal naar verwijs. Maar waarom een gedragsprobleem? Was ik een probleem kind dan? Nee, maar... Elk kind dat geboren wordt begint ook meteen met leren. Met dingen opdoen vanuit de omgeving. Geluiden, geuren en ervaringen worden door de kleine hersentjes meteen gekoppeld aan allerlei "gevoelens" en "herinneringen". Onze hersenen zijn enorme geheugenbanken en slaan letterlijk alles op. Veel van die dingen vergeten we min of meer weer, maar ze zijn toch nog opgeslagen in onze hersenen. Alleen dan niet als zodanig een herinnering maar meer als een "gevoel" of een onderdeel van een grotere herinnering die wel onthouden wordt.
Het leerproces gaat over het algemeen geheel ongestoord en ongemerkt. Babies groeien, leren hoe ze zich duidelijk moeten maken naar de omgeving. Zo kan een moeder dus inderdaad horen aan een bepaalde manier van het huilen van de baby of haar kind hongerig of slaperig is. Voor een buitenstaander is gehuil gehuil en als het even kan wensen we dat het per direct ook weer stopt. Soms, heel soms, zijn er vrouwen die zich dermate aan het gehuil kunnen storen dat ze er agressief van worden. Dit is op zich een afwijkend gedrag. Maar is de vrouw wreed of gevaarlijk? Nee, maar duidelijk is wel dat zij of geen ervaring heeft met eigen kinderen, en dus niet bekend is met het huilen en daardoor dus sneller geïrriteerd raakt (jonge vrouwen hebben dit vaker) of dat ze simpelweg niets kan met het gehuil omdat het haar dus niets zegt, het is tenslotte haar kind niet (en hier hebben we al een stukje waarmee een SPS persoon heel veel mee te maken heeft). Normaal zou het huilen van een baby in een vrouw een beschermende factor moeten oproepen. En gevoel om het kind te sussen en te zien wat het nodig heeft om weer kalm te worden. Het is deze beschermende factor die mogelijk de agressie of irritatie oproept bij vrouwen die dus getriggerd worden door babygehuil en hier zeer geagiteerd op reageren. De beschermende factor is een natuurlijk instinct en dus niet aangeleerd, maar je kan het wel "corrupt" maken. En dat kan simpel door leren. Als in een familie snel met agressie gereageerd wordt, of anderzijds op een "onnatuurlijke" manier op gehuil van een kind, dan ontwikkelt zich een ander gedrag dan dat je normaal dus zou zien. Het "corrupt" maken van een natuurlijk gedragspatroon gaat bij kinderen sneller dan bij volwassenen. We kunnen er dus meestal van uitgaan dat als je iemand hebt die buitengewoon reageert op gehuil van bijvoorbeeld een hongerige baby dat deze OF nog niet geleerd heeft wat te doen in dergelijk moment OF geleerd heeft dat gehuil gezien wordt als een onwenselijke actie en per direct gestopt moet worden. Vaak, en let wel ik zeg niet altijd of alle, vaak zijn het mannen die zich irriteren aan het huilen van een baby die niet van hun is. Dit heeft meer te maken met een een oerinstinct dat mannen verder niets met de babies te maken hebben. Ze zorgen voor babies maar daarmee hield het dan ook wel op. Als de baby niet van hun is, dan worden het soms net leeuwen, die jongen van een andere leeuw per direct of van de groep verbannen of doden. (Nee mannen doden babies niet, maar ze reageren er dermate afkerig op dat zij zich verre van de baby houden).
Goed, tot zover een hoop "gedragskundig" geneuzel. Maar wel even handig om bij de hand te houden als je verder leest.
Ik, als mens... Weet dat ik een mens ben. Maar... Ik voel me doorgaans als een vreemde eend in de bijt. Ik weet dat mensen over het algemeen in groepjes verkeren. Familie, vrienden, collega's en ga zo maar door. Mensen voelen zich er zelfs vaak prettig bij. Vaak kijk ik ernaar, of beter gezegd, observeer ik dit gedrag en elke keer weer probeer ik te achterhalen wat de "magie" hiervan is. Want, en mogelijk dat men het al geraden had, ik kan er helemaal niets mee. Bijvoorbeeld, een elk jaar terugkerend fenomeen, verjaardagen. Goed dat je geboren wordt en dat je dan ook nog de mazzel had gezond te zijn en alles... ik kan snappen dat men dat op de één of andere manier wil vieren. Nou leuk, vooral doen. Maar... Waarom elk jaar? Het zijn maar 365 dagen. Er kan natuurlijk van alles gebeuren, toegegeven. Echter als je een heel jaar voltooid hebt zonder dat zich zorgwekkende momenten hebben voorgedaan die of je gezondheid dan wel je levenssituatie bedreigden... Dan zie ik eigenlijk de nut van zo'n verjaardag niet in. Het is als een schouderklopje voor het opeten van je boterham. Sorry maar zolang je gewoon een normaal gebit hebt en een goede spijsvertering, dan is het echt geen wereldsucces. Het is een dagelijks ding en als je het goed doet eet je elke dag weer een bammetje. Big deal. Toch hebben mensen er een handje van om van een doodnormaal iets een enorme ophef te maken. Ik kan er weinig tot niets mee. Maar omdat ik weet dat het niet bepaald "vriendelijk" overkomt om te zeggen "Oh wow, nou geweldig hoor dat je weer 365 dagen overleeft hebt, met een iq als de jouwe was het al een wonder dat je de eerste zeven doorstaan hebt zonder jezelf dodelijk te verwonden..." doe ik braaf mee en glimlach ik vriendelijk als ik de jarige feliciteer. Dát is... Als ik me op een verjaardag moet begeven. Ik mijd die bijeenkomsten namelijk bij voorkeur als de pest. Al die mensen, opgehokt in een kamer, braaf op een stoeltje, en maar kakelen. Keuze tussen kippenhok en een kamer vol met mensen valt bij mij dan direct op het kippenhok. Daarvan weet ik dat ze het iq van een pinda hebben en het totaal niet problematisch vinden als ik gewoon MIJN ding ga doen en de rest van de kippen lekker totaal laat kakelen in de andere kant van de ren. In een kamer vol met mensen... Heb ik als eerste de neiging om heel hard "STILTE!" te brullen en dan één voor één iemand aan te wijzen die zijn zegje mag doen, als die uitgepraat is krijgt de rest, onder een streng toezicht even de kans te reageren en daarna moet iedereen gewoon weer de kop houden als het even kan. Nutteloos gemekker over familie situaties is een topic die op zulke dagen hoog in het vaandel staat. Maar heeft het ook nut? Ik bedoel, levert het jullie nou ook echt op om het te hebben over een van je kinderen die het leven bemoeilijkt door zijn/haar puberaal gedrag en duidelijk gewoon eens een fikse dosis discipline moet hebben? Iedereen weet ook dat het kind van het gesprek eens een keer flink verteld zou moeten worden hoe de wereld werkelijk in elkaar steekt maar niemand die het de ouder ook eerlijk zegt. Dát is een ander iets wat ik zo vreemd vind aan mensen. Mensen willen heel graag eerlijkheid. Oprechtheid. Maar als je het krijgt, in een ongezouten vorm die verder niet doorspekt is met allerlei emotionele berekening... Dan is de boot aan. Hou dan je familiezaken lekker voor je.
Mensen zijn rare wezens. We willen allemaal vrede. We willen allemaal goed gevonden worden. Behulpzaam en vriendelijk. Tenminste... zo lijkt het naar de rest van je soortgenoten. Maar, geef een mens een computerspel en een groot deel gaat meteen voor de powertrip van being the bad ass. Alsof we met zijn allen graag die bad ass willen zijn maar... omdat het sociaal niet altijd komt met gezellig, lief en fluf... Sturen we hierop alleen maar aan als het voorkomt in vragenlijsten of in computergames. Ok, maar dat is fictie. En in fictie kan je zelfs een tomaat zijn als je dat zou willen proberen. De drang om de beste, de geweldigste, de grootste te zijn is echter in de mensheid erg groot. Dit is mogelijk ook de drive die ons uiteindelijk gebracht heeft in evolutie waar we nu zijn.
Om heel kort te gaan... De mens ziet zichzelf als een goed, oprecht en eerlijk wezen... Maar in alle eerlijkheid... Zijn we eigenlijk gewoon een stelletje wilden die gelukkig geleerd hebben onze agressie in toom te houden en ons voor te doen alsof we niet zo gevaarlijk zijn. Natuurlijk moet men laatste zin wel met een korreltje zout nemen. Ik probeer namelijk hiermee duidelijk te maken dat we constant onszelf anders voordoen dan we werkelijk zijn. En met constant bedoel ik ook echt elke dag weer. Mannen mogen bijvoorbeeld niet huilen. Huilen is niet mannelijk. Je wint er ook geen oorlogen mee, toegegeven. Maar geloof me, mannen zijn niet zo gevoelloos dat je ze dat kan opleggen. Geef een kerel een fikse dosis ellende en tegenslag en ook hij zou het af en toe wel eens gewoon lekker willen uitbrullen van ellende. Mag ook, want daar is hij een mens voor, toch? Maar ALS hij het dan doet, moet ie dat vooral niet publiekelijk doen. Dan is hij namelijk meteen een watje, een zielepoot... een mislukking. Rijst bij mij de vraag waarom maar daarop heb ik helaas geen antwoord verkregen en ik weet dat ik die ook niet ga krijgen ook. Dat is... Behalve de standaard... Mannen moeten gewoon niet janken, punt. Vind het nogal hard om dat de helft van onze wereld populatie op te leggen. Maar goed... Mannen pakken de andere helft gewoon terug. Vrouwen... Ze mogen alles... als het maar niet stoer, gespierd of ruig overkomt. Vrouwen moeten lief lachen, sexy eruit zien en vooral niet teveel praten. Dit is tenminste het bericht dat de boventoon voert als je vraagt aan vrouwen wat zij denken dat mannen niet willen zien bij vrouwen en wat wel. En jawel, mannen grijnzen en beamen het als de kans gegeven wordt. En ondertussen gaan beide partijen vrolijk in tegen hun oorspronkelijke standpunt. Mannen vinden het helemaal niet vreselijk als een vrouw eens een hammer pakt en een spijker in een plank hengst net zo min vinden vrouwen het een drama als een kerel eens een lekker potje gaat zitten grienen. Op de wat kalmere en redelijke momenten geven beide partijen dit ook wel toe... maar die redelijke en kalme momenten... komen zelden voor. Het schijnt veel leuker te zijn om de schijn hoog te houden.
Dit zie je overigens veel... De schijn ophouden. Niet helemaal vertellen of aangeven wat "echt" is maar gewoon... het een beetje mooier, beter, anders maken dan het echt is. Mensen zijn daar goed in en het is zelfs een tweede natuur geworden. En het is juist dat wat mij zo verward. Het is die "schijn ophouden" waar ik op vastloop. Voorbeeld. Een hele goede vriendin gaat naar de kapper, krijgt een kapsel die haar eruit laat zien als een losgeslagen mantelbaviaan op steroïden... Maar als zij vraagt aan vrienden en familie "En? Hoe vind je het?" Zal er geen één zijn die het haar ook echt zo zou vertellen wat ze ervan vinden. Niet één die zal zeggen "Jezus wat heb jij nou gedaan joh! Het ziet eruit alsof je Einsteins kapsel wilde nabootsen en je dus maar je jatten in een stopcontact gestoken hebt na ze onder een kraan nat gemaakt te hebben. Als dat je opzet was, dan is die mislukt hoor, maar voor een slachtoffer van een blikseminslag zou je het goed doen" Het is immers niet sociaal wenselijk om slechte berichten op die manier te brengen. Nee dat moet je schijnbaar erg netjes aankleden. "Hmm het is niet helemaal wat ik zou doen met mijn haar maar jou staat het echt verbazingwekkend goed!" en dan niet vergeten liefjes te glimlachen. Dat maakt dat je wat... echter... overkomt. Waarom zeggen ouders niet gewoon tegen hun kinderen "Kijk scheet, die oude kerel in die rode mantel die op dat paard zit... dat is een uitbeelding van een kerel die 450 jaar geleden of zo nog springlevend was. We doen alsof hij dat is zodat we een feest kunnen vieren waarbij jij en alle andere kinderen cadeautjes krijgen. Leuk he?" Nee in plaats daarvan vinden ouders het schijnbaar sociaal wenselijk om meteen al met een van de langst lopende leugens te beginnen bij hun kinderen "Dat? Dat is Sinterklaas, en als je lief bent geweest, dan geeft hij je een cadeautje. Leuk he?" Elk... jaar... weer. Tot het kind er OF zelf achterkomt dat het gewoon jaren lang in de zeik genomen is of tot het een jaar of... wat dan ook is en door de ouders zelf verteld wordt dat die oude grijsaard niet eens meer leeft. Maar meestal vinden kinderen dit zelf uit. Wat mij nog het meest verbaasd is dat geen van de kinderen verblikt of verbloost om te ontdekken dat pa en ma jaren lang gewoon de schijn op hebben gehouden en je schijnbaar niet intelligent genoeg achtten om de werkelijkheid aan te kunnen. *Lees hier even een pauze*
"Jezus SimGandr, wat ben jij een feestjes verklootster zeg!" Ik kan het bijna een paar horen denken. Misschien ben ik dat, het is echter een oprecht iets wat ik me elke keer weer bedenk. Waarom moeten mensen de schijn ophouden als ze claimen dat eerlijkheid en oprechtheid veel beter is dan het vertellen van verzinsels of halve waarheden? Waarom leren wij elkaar vanaf de eerste dag dat we geboren worden, dat schijn ophouden helemaal niet zo'n ramp is en eigenlijk sociaal heel normaal is? Ik kan heel veel voorbeelden opnoemen waarbij ik dit terug zie maar ik dacht ik neem het Sinterklaas verhaal maar even bij de hand omdat het zo duidelijk is en iedereen dit wel herkent. Dan neem ik even aan dat iedereen ook normaal sinterklaas gevierd heeft he. Schoentjes zetten bij de schoorsteen... Ook al heeft het hele huis centrale verwarming en zit je ergens 11 hoog in een flat, om maar even aan te geven dat dit al zowiezo twee factoren zijn waarmee menig ouder het zichzelf moeilijk maakt. Verklaar jij maar eens hoe die knol zo hoog kan komen, om maar niet te spreken over die ouwe man die erop rijdt. Zodra kinderen een beetje de feiten bij elkaar gaan krijgen, komen ze al rap tot de conclusie dat het allemaal maar een facade is. Maar omdat het vooruitzicht chocola en lekkers is, of cadeautjes, zullen zij ook niet bepaald zich geroepen voelen om pa en ma erop te wijzen dat ze nu echt wel mogen stoppen met die onzin over die oude man die over de daken rijdt. Positieve ondersteuning om mee te doen aan een schijnvertoning. Kinderen leren daar zo snel mee. Maar ondertussen moeten ze wel eerlijk opbiechten als ze de koektrommel leeg gevroten hebben terwijl ze verteld was van de koekjes af te blijven. Ze moeten het niet wagen om te zeggen "Nou kijk er kwam een grote man met flaporen en een wipneus en die had hele erge honger. Ik dacht, ik kan niet koken maar ik weet wel waar de koekjes trommel staat. En ik wilde die man niet laten verhongeren en heb hem dus al onze koekjes gegeven." Dát wordt direct als een leugen af gedaan en dus bestraft. Het werkt overigens ook niet om een ander familielid als schuldige aan te wijzen. Dat kan zelfs tot strengere straffen leiden. Maar dat is best wel vreemd. Tenslotte is er geen wereld misdaad mee begaan. Je kind heeft alle koekjes opgegeten. Tja... shit happens. Heeft nu geen koekjes meer want voorlopig gaat er niemand naar de winkel om die koekjes te vervangen. Dus zo leert een kind al snel dat matigheid leuker is omdat je er dan langer van kan genieten in plaats van alles in één keer achterover te werken. Of ben ik verkeerd? Ik ben denk ik verkeerd omdat ik zelf geen moeder ben. Ik verbaas me slechts over die dingen en vaak is dat ook nog omdat ik mensen in het algemeen niet begrijp. Niet begrijp... en niet vertrouw. En dat laatste is begonnen bij het moment dat ik leerde dat alles wat mensen elkaar vertellen... Kan een onderdeel zijn van een schijnvertoning om een groot feest te maskeren... Zou een verjaardag dan toch net zoiets zijn als een Sinterklaasfeest maar dan... persoonlijker? Elk jaar weer... Jezelf wijsmaken dat het een hele prestatie is dat je er nog bent... "En ook nog zo gezond ook... Hier... cadeautje en... nog vele jaren he."

((Bovenstaande is gewoon een gedachtespinsel van mijzelf. Het is niet bedoeld om mensen te kwetsen of anderzijds onprettig te laten voelen. Bedenk dat ik mij dit oprecht afvraag in een poging om een weg te vinden in een wereld die mij vreemd is. Als je je op wat voor een manier dan ook beledigd voelt door hetgeen wat ik hierboven geschreven heb, kan je me dat gerust vertellen alleen, ik kan er niets mee dus zal hierop dus niet adequaat kunnen reageren. Om te voorkomen dat ik het erger maak dan het al is, is de kans zelfs aannemelijk dat ik op berichten waarin aangegeven wordt dat men zich beledigd voelde door wat ik schreef, niet reageer. Alvast mijn welgemeende excuses hiervoor..... Alhoewel, dat zeg ik ook alleen maar weer omdat het sociaal wenselijk is dat je je excuses maakt in zulke gevallen...))