Schizoïde Persoonlijkheids Syndroom... ?

Even een klein stukje inleiding voor ik echt aan de dagboek schrijven zelf begin. Dit omdat ik weet dat mensen dit gaan lezen en wellicht meer zouden willen weten. Dit dagboek wordt door mij voornamelijk opgesteld om duidelijkheid te geven aan mensen waar ze nou werkelijk mee te maken hebben. Omdat er een heel ernstige misconceptie is over wat nu echt SPS is. Vooral als je mensen probeert uit te leggen dat mijn emoties... Nou ja, die werken dus niet zoals die van een ander werken. Ik heb over het grote deel eigenlijk niet echt emoties dan slechts 1 die voor mij ook echt de leidraad is voor al mijn doen en laten. In goed en in kwaad. Agressie. Klinkt vreemd maar... Je kan echt bergen verzetten als je je eigen agressie zo weet te beheersen dat je er ook goede zaken mee kan doen. Het is wel een vermoeiend iets, dat dan weer wel, temeer omdat ik een omweg moet maken om dus mijn agressie tot een actie aan te zetten die in mijn voordeel of in het goede werkt voor mijn omgeving. Hierdoor is het wellicht wel zo dat velen mij vaak erg... sarcastisch vinden overkomen. Tja, dat kan zo gebeuren en voorkomen.

Ik ben geboren in 1968. Ik had een vier jaar oudere zus nog en mijn ouders waren nog bij elkaar. Op zich zou je denken een ideaal gezinnetje. Maar alles was minder waar. Mijn moeder wilde graag kinderen... Een gezin. Mijn vader echter niet. En dat was al het eerste puntje van aandacht. Mijn vader had het geaccepteerd dat mijn moeder mijn zus gekregen had. Ok, dat was 1 kind en dat was... nou ja... te behappen. Maar... Toen kwam ik. Mijn geboorte ging, net als die van mijn zus, niet van een leien dakje en dit resulteerde in dat ik geboren werd met een enorme korst op mijn hoofd. Mijn moeder mocht de eerste dagen maar even geen bericht uitzenden van mijn geboorte want... Het kon nog fout gaan. Ik lag in couveuse. Mijn vader was er niet bij toen ik geboren werd, die ehm... was anderzijds bezig... zeg maar. (Enkelen kunnen wellicht wel raden op dit moment, dat mijn vader niet geheel... trouw, was). De hele geboorte was voor mijn moeder nogal een onderneming geweest, zo kreeg ik later wel door toen mijn moeder het er wel eens over had.
Het is de start geweest van een leven dat, als je me er nu naar vraagt, wellicht er beter niet bij geweest was. Ik ben in mijn 48 jaar namelijk wel even achter een aantal dingen gekomen die, als je er nu eens even heel nuchter over denkt, absoluut van domheid, egoïsme en blindheid stijf staan en als men allemaal nou eens gewoon open en eerlijk geweest was tegen elkaar, had ik nu niet hier gezeten om over "mijn aandoening" te typen.

Schizoïde Persoonlijkheids Syndroom... Het komt veelal voor bij kinderen die opgroeien in een familie waar al psychische problemen aanwezig zijn... Check. Mijn moeder werd, toen ik een jaar of twee was, overvallen door de aandoening die bekend is als Paranoïde Schizofrenie. Ze hoorde stemmetjes dus. En deed dingen die... nou laten we zeggen, dingen die een persoon zonder die stemmetjes misschien alleen maar zou doen als ze heeeeeeeel dronken zijn. Daarnaast was ze vreselijk bang, voelde ze zich bekeken en opgejaagd. Nou gooi die twee zaken bij elkaar en je hebt gelazer in de glazen. Ze heeft er niet om gevraagd en hell ze had het ook nooit kunnen weten. Dus... die reken ik haar niet aan. Het heeft echter wel geleid tot... een volgende probleem.
Veelal is het ook bekend dat mensen die SPS ontwikkelen vaak te maken hebben gehad met een langdurige vorm van... verwaarlozing. Check. Toen mijn moeder mij kreeg, werd mijn vader opstandiger. Hij ging meer op zoek naar andere vrouwen dan hij al deed en raakte baan op baan kwijt. Mijn moeder moest zorgen dat er toch wat te eten op de plank kwam en daar mijn vader al zijn geld of verdronk, uitgaf aan vrouwen of anders wel aan snelheidsovertredingen opmaakte, moest mijn moeder voor geld zorgen en ging dus maar werken. Ze... hoopte dat mijn vader wel voor mij zou zorgen in de uurtjes die hij thuis was. Maar... Mijn vader wilde niets met mij van doen hebben en liet me dus lekker voor wat ik was. Mijn moeder kwam dus vaak thuis van werk, mijn vader voor de televisie en ik krijsend boven in mijn wiegje.... In een vieze luier en hongerig. Elke gek kan bedenken dat hier dus al een verwaarlozing gaande is. Niet alleen was ik verstoken van verschoning en voeding... Ook werd ik eigenlijk niet echt veel geknuffeld of aangeraakt. Mijn moeder verschoonde me snel, gaf me snel mijn fles en ging dan aan het avondeten beginnen. Voor hen die wat aan gedragskunde doen... Babies die dus niet vaak met menselijke contact te maken krijgen... Jullie weten het al, die ontwikkelen op latere leeftijd hier toch wel de een of andere... achterstand in contacten met andere mensen. En HIER hebben we dan dus ook de basis van mijn SPS. Toen ik ongeveer een jaar of twee was zei mijn vader mijn moeder op niet al te vriendelijke wijze gedag en vertrok geheel uit beeld. Kort erna werd mijn moeder voor de eerste keer opgenomen. Mijn zus en ik gingen naar een vrouw toe die mijn moeder had leren kennen toen ze in het ziekenhuis lag voor mijn bevalling. Ze waren goede vriendinnen geworden en hadden afgesproken dat als er ooit eens iets zou zijn... dat de één dan bij de ander kon aankloppen om de kinderen onder te brengen. Deze vrouw had ook twee kinderen en was ook gescheiden net als mijn moeder nu dus was. Maar zij had dan wel weer een nieuwe vriend. We moesten haar tante Dorien noemen. Ze woonde in Haarlem.
Maar... Dorien was niet zo'n goeie, zo bleek al snel. Het geld dat mijn moeder haar zond voor onze verzorging maakte ze op aan haar kinderen en met pasen kocht ze een heel mooi paasei waar mijn zus en ik alleen maar naar mochten kijken. Zij en haar kinderen aten de lekkere chocolade eitjes helemaal zelf op. Ik kreeg yoghurt zonder suiker, want ik was te dik vond ze. Mijn zus, vier jaar ouder, vond dit zielig en toen ze op een dag de yoghurt aan me moest geven, deed ze snel vier grote scheppen in mijn mok en fluisterde me... "Goed roeren"... Ik begreep niet waarom maar al snel merkte ik dat de yoghurt zoeter dan gebruikelijk was. Ik roerde wel... Maar suiker lost niet snel op in koude yoghurt. Gevolg... een dikke laag was onderin blijven zitten. Dorien zag dit en mijn zus werd erbij geroepen. Voor mijn ogen werd mijn zus even flink afgeranseld met suede laarzen van Dorien, laarzen met enorme blokhakken. Van die laarzen die ver over je knieën gaan. Ik kan ze zo nog voor de geest halen.
Ik plaste nog wel eens in mijn bed... En thuis kon ik dan naar mijn moeder en die waste me dan schoon, gaf me nieuwe ondergoed en schoon pyjamaatje aan en verschoonde mijn bed. Niet Dorien. Ik moest maar in mijn vieze bed slapen, had hem tenslotte ook onder gepist. Ik werd er handig in om mijn lakens naar het voeteneinde over te slaan en daar dan opgekruld, verder te slapen.
U raadt wellicht al... Dit voegt alleen maar toe aan de SPS... Toen mijn moeder van dit alles hoorde, na een ontsnappingspoging van mijn zus, die mij meegenomen had naar het station maar daar erachter kwam dat... we niet verder konden want we hadden geen geld voor een treinkaartje, en dus met hangende hoofdjes we weer terug gingen, greep ze direct in. Ze nam contact op met mijn vader en vroeg hem om ons daar per direct weg te halen. Mijn vader, geen bruut, haalde ons daar inderdaad heel rap weg. Maar dat had ook nog wel even wat voeten in de aarde moet ik zeggen.
Hoe dan ook... we kunnen zo onderhand wel stellen dat mijn jeugd niet echt... goed begonnen is. Maar het was niet voorbij. Ook mijn zus was natuurlijk niet ongeschonden uit dit alles gekomen en die begon zich... dominanter op te stellen. Gevolg, mijn zus deed vaak alsof ze mijn moeder was en haar methode om mij te laten luisteren was... meppen of hatelijke opmerkingen maken. Dit alles hield aan tot ik een jaar of 20 was. Ik werd op school ook behoorlijk gepest, voornamelijk met mijn dik zijn. Wat apart is als je erover nadenkt... Iedereen zegt altijd dat je dik wordt van veel suiker, eten in het algemeen of gewoon verkeerd eten... Maar ik at praktisch niets. Temeer omdat ik door de jaren geleerd had op een laag pitje brandstof toch nog veel te doen. Maar ik woog met mijn twaalfde al wel inmiddels 75 kilo en was maar een kleine 1 meter 50 groot. Dus hoe ik dik geworden ben in al die jaren... Is mij nog altijd een raadsel...

Al met al... Gebrek aan sociaal contact of fysiek contact... check. Duidelijk.

En hier ben ik dan... 48 jaar later met... een antwoord waarom ik dus vreselijk snel geïrriteerd ben met mensen om me heen. Waarom ik het beste werk als ik gewoon helemaal mijn eigen gang kan gaan zonder dat er iemand ook maar over mijn schouder meekijkt of me "aangeeft" wat ze vinden dat ik zou kunnen doen... of hoe...
Ik heb een lange tijd gedacht dat ik wellicht Asperger had, of een vorm van autisme. Maar ik had geen... bewijs. Ik wist, net als mensen die met mij te maken hebben, dat er wel iets mis was met mijn omgang naar mensen toe. Ik merkte al vrij jong dat ik qua emoties... niet zo heel erg beïnvloed ben. Een overlijden kon me niet aan het huilen zetten. Het hoord bij het leven. En zo kan ik nog wel een hele waslijst geven waarin al snel duidelijk werd dat ik meer logisch ingesteld ben dan dat ik emotioneel ben. Mijn beste voorbeeld is het "uit zijn lijden helpen" van een kuikentje van een week oud. Het diertje was ziek, het had de pip en op de kinderboerderij, waar ik vrijwilligster was destijds, wist men niet goed wat nu te doen. Dat het diertje dood ging was duidelijk... naar een dierenarts gaan deden ze liever niet het was wel erg duur namelijk voor een klein diertje dat toch dood zou gaan. En zo laten gaan kon ook niet omdat de kippen met zijn allen op dat kuikentje zatten in te pikken. Ik stapte naar voren en vroeg "Ok, dus? Wat moet er nu gebeuren dan?" Nou het kuikentje moest wel uit zijn lijden verlost worden, daar was iedereen het over eens. "Dan doe ik dat wel... Maar dat doe ik wel alleen..." En nadat ik me geïnformeerd had over hoe je een kip goed de nek omdraait (kippen hebben namelijk de nare gewoonte vreselijk flexibele nekkies te hebben en zijn niet zo snel dood te krijgen helaas) ging ik naar de kippenren. Pakte de kleine kuiken... Trok me terug op het toilet, deur op slot, gaf het kleine beestje nog een kussie op het koppetje en........ draaide het de nek om. Ik was 19 jaar oud en stond bekend als een enorme dierenvriend. DIT had niemand achter mij gezocht. Maar mijn redenering is... "We kunnen er uren over gaan zitten kletsen of we doen er iets aan." Een kuikentje van nog geen zeven dagen oud zou niet zo mogen lijden en dus is het het best om de knoop maar door te hakken dan. Hoe zielig het ook lijkt... het is zieliger om het diertje door volwassen kippen te laten doodpikken, wat die kippen overigens nog niet toegekomen waren ondanks dat ze al zeker een vier dagen op dat kleine lijfje in stonden te hakken met die snavels... Logica. Heb ik er een traan om gelaten? Nee. Ik kon eigenlijk alleen maar hopen dat ik het snel genoeg gedaan had om het diertje niet nog meer ellende te geven. Vond ik het leuk om te doen? Nee. Maar als ik het niet deed dan stonden we er nu nog over te neuzelen waarschijnlijk.
SPS wordt vaak gekenmerkt door een koele en afstandelijke houding ten opzichte van anderen. Check. Ik kreeg vaak te horen dat men mij vaak... kil vond en de meesten waren zelfs bang voor me hierdoor. Onzin... Ik ben niet echt het beeld van een imposante verschijning waar je bang voor hoefd te worden. Maar mijn houding bleek dat dus wel. Ik kreeg in 1999 een karaktertest bij een psychologisch bureau en die vonden dat ik praatte als een computer. En alsof ik mijzelf ook zag als een computer. Niet zo heel vreemd, mijn standaard antwoord op de vraag "Hoe gaat het?" was bij mij "Alle systemen functioneren naar behoren..." Euhmmmm juist. Inmiddels is dat gewijzigd naar "Ach ik adem nog he..." Ik krijg het namelijk niet uit mijn mond om te zeggen "Goed!" want ik vind het zo nietszeggend en leeg. Het gaat ook niet goed want er is altijd ruimte voor verbetering. Dus.
Affijn... Ik kan de hele lijst wel aflopen waaraan een psycholoog kenmerkt dat iemand dus sps heeft en niet valt in het autisme spectrum.... maar... Dan blijf ik schrijven. Waar het dus in het kort op neerkomt... Ik ben 1 van de kleine percentage van de mensheid met SPS en daarin dat kleine groepje ben ik ook nog eens een geval die gelukkig nog wel communicatief is. (Maar dat ligt denk ik toch meer aan het feit dat ik zelf ook wel in de gaten had dat ik moest blijven communiceren met mijn omgeving wilde ik niet geheel aan mijn lot overgelaten worden........ En mijn moeder... die ondanks haar niet al te slimme beslissingen toch nog altijd wel haar best gedaan heeft om er voor mij en mijn zus te zijn...)

Ik sta open voor vragen als je die hebt. Ik mag wellicht wat kil of soms zelfs wat... geïrriteerd overkomen, maar hou er rekening mee dat dit niet is omdat ik me dan ook echt aan je irriteer... vaak is het meer omdat ik niet anders geleerd heb en ik me er dus niet bewust van ben.

Tot zover... mijn inleiding tot de rest van mijn komende dagboek...