deel twee: de zware maar mooi tocht

Deel twee de wandeltocht op zondag

De wandeltocht die we zondag hebben gelopen begon op het hoogste punt van het eiland, bij de telescopen. Van daaruit lopen we helemaal over de vulkaankrater rand naar beneden naar El Paso een plaatsje te midden van het eiland. De tocht gaat vanuit daar nog verder naar het zuiden, naar het alle zuidelijkstepuntje ook over de krater rand maar dat is niet te lopen in een dag, dus iets voor een volgende keer.
Om bij de telescopen te komen hadden we een transport geregeld en we konden met een van de auto`s meerijden die elke dag naar boven gaan naar de telescopen.
Dus die zondag morgen ging om half 7 de wekker. Het was nog donker buiten en we zijn nog even in bedje blijven liggen denkend?o jee waar gaan we in vredensnaam aan beginnen om zo vroeg al uit bed te moeten op een zondag??Maar goed toch maar opgestaan en ons klaar gemaakt voor de tocht. Er kotm toch nog wel heel wat bij kijken voor je een toch hier op het eiland kan beginnen. Alleer eerst natuurlijk goede wandelschoenen want de paden zijn vaak rotsachtig, vol met stenen en vaak er steil. Verder moet je bedenken dat het hoogste punt zo`n 2,5 kilometer hoger ligt dus daar is het best koud. Lange broek en dikke trui heb je dus nodig. Maar gezien de zon er wel schijnt zodat dat je die warmte voelt is een pet, zonnebril en wat zonnecreme ook nodig. De lucht op zo`n 2,5 kilometer hoogte is zeer ijl dus wordt je snel moe veel sneller dan normaal. Je hebt maar 70% zuurstof van wat je normaal hebt. Dus heb je meer energie nodig, dus eten en drinken. Zeker drie liter water per persoon, iets van cola waar je snel energie uit kan halen en natuurlijk iets wat je maag goed vult. Dus brood, koekjes, candybars en fruit, lekker appels en bananen zaten dus ook ihn de rugzak. Het lijtk veel wat je allemaal mee moet nemen aan eten en drinken maar je hebt het echt allemaal nodig. Ook een goede kaart en compas is wel makkelijk want de paden kunnen soms weggespoeld zijn door de regen of afgebrokkeld zijn en dan moet je een alternatieve route nemen dus kaart en compas is wel een uitkomst dan. Natuurlijk nemen wij de camera en verrrekijker mee want het uitzich zal prachtig zijn. Een pleister, pinset e.d zijn ook wel makkelijk, stel dat je wat EHBO uit moet oefenen heb je in ieder geval iets bij de hand. En natuurlijk een mobieltje, als er echt iets gebeurd kun je in iedergeval de helicopter bellen die je dan op komt takelen en naar het ziekenhuis brengt.
Bepakt en bezakt stonden we om 8 uur op de plek waar we opgehaald zouden worden en kon de rit over de bochtige steile weg naar boven beginnen. Ik heb voor de zekerheid maar mijn reistabletjes ingenomen want de weg is echt misselijkmakend?maar het viel mee dit keer.
Het was een super mooie prachtige heldere dag en vanaf boven hadden we gewelig uitzicht wat we verder de rest van de tocht hebben gehad.
Om de 100 meter konden we wel uren stil blijven staan zo mooi was het. En ook zo vermoeiend want inderdaad die 30% zuurstof minder merk je erg goed hoor. In het begin hadden we wat klimmetje maar voornamelijk afdalingen. Waar we goed moesten uitkijken want soms was het pas zo smal dat je er haast niet over heen kon en met aan beide kanten een afgrond van zo`n 2,5 meter loop je daar niet zo snel en makkelijk over heen. Heel af en toe kwamen we wat andere wandelaars tegen die waarschijnlijk hun route bij Pico de las Nieves begonnen waren( dat was op 1/3 van onze route) en de weg andersom liepen dus naar de telescopen toe. Vanaf dat punt( pico de las Nieves) konden we aan beide kanden de zee zien. En we besefde eigen toen pas hoe klein het eiland wel niet is. Want op zo`n 2 kilometer hoogte zag je heel duidelijk links en rechts de zee, wat wel een erg mooi aangezicht was.
Sowieso waren de uitzichten onder weg onbeschrijfelijk mooi en hebben we het noorden oosten en westen goed kunnen zien. Het zuiden zien we bij de volgende tocht.
De tocht was verder goed te lopen, af en toe wat klimmetjes en dan weer afdalingen. Wel vaak sleile paden met veel stenen dus vaak uitglijden en enkels vezwikken was er wel bij( vandaar dat je goede schoenen nodig hebt?.onze huisgenoot stuart is door zijn slechte te lage schoenen door zijn enkels gegaan en heeft bijn a2, 5 maanden in gibs gezeten!!) We hebben ook de verschillen in landschappen gezien. De rotachtige omgeving helemaal boven op de berg, wat lage struikgroei op zo`n 2 kilometer en waar wat lager bossen , nog lagen zagen we de steden en konden onze stad Santa cruz ook zien liggen, tegen het einde van de route konden we zelf ons appartemnetncomplex zien liggen( heeeeel in de verte).
Het enige probleem was hoe we van de route af moesten komen op de grote weg om daar de bus terug naar huis te nemen. We wilde eigenlijk naar El paso lopen dat is een vrij grote plaats links van onze route. Maar dat pas wat er heen ging was erg steil en erg lang. Op de kaart zagen we ook een pas naar recht dat ook op dezelfde weg uitkwam maar dichter bij santa crus was?.de keuze was dus snel gemaakt. Alleem was dit pas niet echt grandioos. Heel erg steil en alleen maar gemaakt van stenen. We hadden al pijn in onze enkels en knieen van het vele afdalen maar dit verergerde de zaak nog erger?..
Eeen lang slingerachtig pas leiden naar beneden naar de weg, we hoorde al auto`s maar het pas daalde maar af en af????????.
Het was zelfs zo steil dat we niet gewoon naar beneden konen lopen waar slingerend van links naar rechts moesten lopen. Waardoor het pas nog eens drie keer zo lang werd. Blaren begonnen op te komen en de pijn aan onze knieen werd erger en erger. Maar het geluid van de auto`s kwam steeds dichter bij dus zette we maar door. Uiteindelijk, na veel pijn, drie blaren en een kapotte blaar kwamen we bij de weg uit. En voordat we de weg op konden lopen suisde de bus voorbij??????????..
Dat was nog niet eens het grootste porbleem want we zagen dat de bus er nergesn kon stoppen. We konden deze weg niet blijven volgens tot we wel een busstop zouden tegen komen want het was een slingeweg waar bij je niet door de bochten kon kijken en de auto`s racede voorbij?veel te gevaarlijk dus. En hoe erg we het ook vonden er zat niets anders op dan nog zo`n singerachtige bedekt vol stenen en steil pas verder naar beneden te volgen wat uit zou komen bij Brena Alta een plaatsje niet zo ver van santa Cruz. Ook dit pad was een hel en met blaren onder je voeten en pijnlijke knieen haast niet te doen. Daarbij kwam dat het al donker begon te worden en we dus voort moesten maken. Ik had wel een zaklanp bij, maar daarmee kun je zo steile weg niet veiliger mee maken. Na nog een half uurtje zwoegen, enge honden gepasserd te zijn en een steile klim naar boven getrotseerd te hebben kwamen we weer bij de grote weg. Dit keer suisdse er weer een bus voorbij net voordat we deze aan konden houden. Maar veel vroeger dan dat hij zou komen. Later kwamen we er achter dat er veel bussen reden met bejaarden mensen die een uitstapje hadden gemaakt, en waarschijnlijk was dit zo`n bus. Het was nu inmiddels donker geworden en er zat niets anders op dat het plaatsje in te lopen op zoek naar een busstop of taxi plaats. We moetsen een pikdonker super steile weg aflopen maar uiteindelijk kwamen we in een plaatsje aan en zagen we een bushuisje staan, en gelukkig zou er over drie kwartier een bus komen. We waren dolgelukkig dat we konden zitten en dat we drie kwartier moesten wachten namen we dan ook maar voor lief. Al wachtende kwamen er wel 6 of 7 bussen voorbij gereden met bejaarden mensen erin, toerbussen die waarcshijnlijk deze bejaarden vervoerde die een dagjd uit zijn geweest. Op geen enkel van de bussen stond een einbestemming dus konden die de gewone bussen zijn. Jammer want an een kwartier wachten werd het best koud en na zo`n toch waarbij je flink hebt lopen zweten is kou niet echt fijn voor je spieren. Uiteindelijk werd het kwart over 8 en zo de bus moet komen, maar nee hoor er kwam helemaal niets meer, zelf niets zo touringcar. We hebben nog zo`n 20 minuten gewacht maar na een tocht van 10 uur lopen wilde we wel erg graag naar huis en besloten een taxi te nemen. We zijn een lokaal barretje binnen gelopen en vroegen of ze daar een taxi voor osn wilde bellen( dat is hier erg normaal om te vragen, bijna iedereen doet het graag voor je) Deze mensen echter belde niet de taxi maar riepen een wat oudere man achter uit de aanbouw van de bar en deze man verzocht ons om mee te lopen. En waarrempel hij deed de garagedeur open en reed zijn taxi eruit. Het scheen dus dat deze man een taxichauf feur was. Nu hoefde we dus niet nog eens op een traxi te wachten maar konden meteen instappen!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Na een vrij wilde rit ( de beste man reed ontzettend hard!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) kwamen we eindelijk thuis aan en hebben deze kerel een flinke fooi gegeven. Richard was zo blij dat hij zijn huis zag dat het er niet toe deed wat de rit zou kosten. En het kosten aardig wat duiten, maar dat alles dan nog langer te moeten lopen. Thuis viel richard na een warme douche meteen in slaap en kon dromen dat hij morgen weer naar boven moest, maar niet voor een wandeltoch maar om gewoon zijn metingen weer te doen??????????..Wat een moeite zeg om eerst van boven helemaal naar beneden weer thuis zien te komen, om vervolgens de volgende dag weer naar boven te moeten??
Maar eerlijk gezegt ondanks de pijn en moeite, bloed, zweet en tranen die het gekost hebben was het zeker de moeite waard!!!!!!!!!!!!!!