depresieve shit

hallo
ik ben vandaag naar het zieknhuis geweest,me opa ligt daar vanwege een gebroke heup hij is nu geopereerd en hij was stabiel en gistere kreeg ik een telefoontje dat het dus ineene heel slecht met hem ging
daarom moest ik vandaag naar hem toe
alleen het was in het ziekenhuis waar me moeder is gestorven dus dat kwam allemaal naar boven een raakte bijna in paniek ,ik was alleen want me zus kon het niet aan om daar heen te gaan.
maar ik moest me opa zien en steun geven.
dus toen ik bij me opa zijn kamer aankwam lag hij lekker te slapen,helaas de zuster had hem wakkeer gemaakt en hij schrok dat ik er stond dus ik was even buiten wachten totdat de zuster klaar was
hij kon niet praten maar hij hield me hand vast en keek me affentoe goed aan en hij wist wie ik was
nu wil ik morgen mooie kaartjes ophangen want mijn opa die bewondert altijd alles en het is erg saai en deprimerend die kamer en vooral voor hem
alleen heb ik morgen eigen weer stage dus moet ik kijken of dat wel mag
in dit afgelopen jaar ben ik in april me moeder kwijt geraakt in augustus me oma en het laatste dat ik nu nog aan kan is de dood van me opa
ik kan nergends heen of kan niet met iemand praten en met me maatschappelijk werker is het zo dat alles dat ik haar vertel verzint ze wel weer een focking zikte voor ofzo
en dat irrieteerd me want als ik zo me eigen dossier doorblader lijkt het net alsof ik op de focking paas afdelig lig ofzo
en dat soort mensen zijn altijd zo hard bezig met diagnoses te zoeken en te stellen dat ze soms gewoon niet verder kijken en erbij nadenken dat ik gewoo iemand ben die super veel heeft mee gemaakt en dat ik in een rot situatie zit en dat ik het nu op dit moment niet kan uiten
ja ik heb echt een schurfthekel aan die mensen
oke ik voel me nu beroerd en ik zie gee lichtpuntje meer en leef met de dag en wil rust en dat mensen me ook met rust laten
maar dat betekent niet dat ik mezelf bij het eerste best trapgat ophang ofzo
ik wil heel graag morgen weer naar me opa maar ik zit met me stage en dat is gewoon klote want zolang ik bij hem kan zijn wil ik ook bij hem zijn want ik ben nouw eenmaal het schatje van de familie heel egoistisch (i know) maar het is wel zo en dat is gewoon omdat ik zoveel op me moeder lijk
en in deze dagen ben ik er trots op ookal heb ik me nog nooit zo kut gevoeld en geen uitweg weet ben ik er trots op dat ik op me moeder lijk
ik heb nooit gedacht dat ik dit in me leven allemaal moet meemaken en nooit bij stil gestaan ook
soms raced de tijd zo snel dat je er gewoon vergeet om bij stil te staan
kwa rouwen van me oma en moeder sta ik niet eens bij stil
omdat ik zo hard probeer te werken om me leven op orde te krijgen en telkens als ik dat doe krijg ik een tegenslag en stort ik even in en krabbel mezelf op en gaan ik er weer tegen aan
soms is het makkelijker om voor een pilletje te kiezen om je betr te voelen dan helemaal niet
maar die pillen zijn troep en uiteindelijk zul je de wereld aan moeten kunnen zonder pilletje en dat kan je dan niet want alles komt n 10x harder aan omdat je die pillen gewend bent
nu heb ik hoofdpijn kan niet slapen want lig allen maar te denken aan me opa
ik ben bang dat ik me school laat zakken door alles wat er gebeurd is en dat wil ik niet
nouw ik ga maar wat proberen te slapen doei doei