die dag.

het was gewoon een dag als alle andere
de zon scheen en de tweede kwam net op
een rode gloed over het landschap en de diep zwarte schaduwen speelde vrolijk met de half schaduwen

de kinderen in het dorp waren er vroeg bij en speelde net als de schaduwen een soort tikkertje
de boer was al vroeg in het land en keerde terug met zijn eerste wagen van de oogst

wat deze dag markeerde was eigelijk de simpelheid van het gewone leven
de geur van vers gebakken brood hing nog in de straten en de tempel was gevuld met verse ochtend offers.

en daar was ik, de anderen in het dorp wisten wel wat ik deed, maar ze zagen me eigelijk nooit na mijn werk, maar ik was laat en had over gewerkt.

de kinderen die normaal niet zagen wat ik deed begrepen nu pas wat ik voor werk deed, en stonden plots stil toen ze me het dorp in zagen lopen over de straat die van uit het bos kwam.

de geur van het brood verdween als sneeuw voor de zon en er hing een geur van dood in de straat
het bloed op mijn kleren was erger dan normaal, maar dan was het ook geen normale nacht geweest.
de pijl in mijn borst vertelde eigelijk al het verhaal, en ze wisten toen dat het fout was.

net boven mijn hart zat een pijl, en normaal nam ik de tijd om mezelf te helpen, maar dit keer kon ik het niet meer, strompelend ging ik door de straat, al had ik het gevoel nog te lopen.
mijn vrouw kwam uit huis gesneld toen de kinderen in alle opwinding mijn aankomst bekend hadden gemaakt.
blij dat mijn kinderen nog jong waren en niet buiten speelde, en nog op bed lagen, de oudste dan niet, die was gelukkig op bezoek bij familie in de stad.
toen ik door had dat mijn vrouw het was die in alle haast tussen de bevroren mensen aan gesneld kwam stortte ik in.

vaag herinner ik me hoe ik omhoog geholpen werd, en hoe mijn vrouw geholpen werd met het omhoog helpen van mijn uitgeputte lichaam.

later werd ik wakker, een schoon bed en daarnaast nog het bebloedde laken en de verband spullen.
een verontrust gezicht van mijn vrouw keek me aan,
"wat heb je uit gespookt ?"
ze wist donders goed wat ik deed en wat er buiten het dorp gebeurde, maar ze doelde op mijn verwondingen, normaal was ik niet zo erg naar de klote en nog nooit zo geraakt.
ik wilde vertellen wat er gebeurt was, maar ze boog voor over en kuste mijn woorden weg.

een vers kopje kruiden thee werd in mijn hand gelegd en de zachte woorden gesproken
"knap je van op lief"

en tja, de thee leek wonderlijk

toen ik weer op mijn benen kon staan kwam de sjamaan langs
(geestelijke van het dorp)
ook hij begreep niet wat er gebeurd was, hoe kon dit zo ?
hij kuste mijn woorden niet weg, nee hij wilde alles in detail weten.

even dacht ik dat ik het kon,
maar zelfs hij begreep niet de gewichtigheid van de schade die ik had op gelopen

dit was nog voor ik een helm droeg,
nog voor de shit echt naar de fan ging.
of was dit het begin, begin van het eind ?

de sjamaan vertelde me dat de geesten verontrust waren over mijn werk
waar het juist de geesten waren die mij hadden aangesteld.
was ik te ver gegaan ?

die zelfde middag kon ik nog mijn dochtertjes vast houden
en vrolijk vliegtuigje spelen met ze.
hoe graag ze zouden willen vliegen, hoe graag zouden zij vrij zijn als een vogel.
en slechts dit kon ik ze geven, een vlucht op mijn voeten.

later die dag kreeg ik het bericht,
ik werd ontboden op het kasteel
en diende er zo snel mogelijk te zijn
hoe vreselijk was het om door het bos te moeten zonder even langs de herberg te gaan.

was het die dag dat ik begreep dat ik gespeeld werd ?