Dilemma's

Zoals al te lezen valt in voorgaande berichten is mijn leventje alles behalve rustig. De problemen komen van alle kanten en na de opname van mijn dochter werd het me ook even teveel. Ik had rust nodig.
Vanuit mijn werk kreeg ik ziektewet en een bedrijfs maatschappelijk werkster toegewezen.

Tijdens het eerste gesprek ging het over het disbalans in mijn leven. Werk met veel gekke situaties, hoge werkdruk, onzekerheid over de toekomst. Thuis ging het over mijn dochter met haar ziekenhuisopname en mijn zoon die autistisch is. Als allerlaatste kwam mijn grootste zorg nog naar voren.
'Gaat mijn relatie met mijn man het halen?'

Werk is rustiger geworden, met mijn dochter en zoon gaat het goed. De relatie met mijn man krijgt nu meer de voorgrond en ik merk dat dit toch wel veel zorgen geeft.

Mijn man is chronisch vermoeid en heeft constante hoofdpijn, rugpijn en gewrichtspijnen. Ik maak mij vaak zorgen om hem. Waarom heeft hij zoveel problemen? De orthopeed, reumatoloog en fysiotherapeuten hebben allemaal hun zegje gedaan maar we komen niet verder. Hij heeft medicijnen tegen de pijn maar weigert ze te gebruiken.
'Het is nog niet erg genoeg voor medicatie'
Ondertussen is hij moe, kribbig en kortaf. Vaak als ik wat vraag krijg ik een geïrriteerde blik waarna ik in steekwoorden een reactie krijg. Al ik verheldering vraag krijg ik nog meer steekwoorden. Ik zie aan hem dat het in zijn gedachten duidelijk is. Het beeld is voor hem compleet maar ik krijg net niet genoeg informatie om het te snappen. Hij zegt ook dat het hem energie kost om te praten... Een gesprek te voeren.

Ik trek me terug en laat hem gaan. Ga uit zijn weg en als ik savonds naar bed ga krijg ik of de rug toe gekeerd of er word toch een arm naar me uit gestoken. Welke het ook is. 'Weltrusten schatje' of koetjes en kalfjes praat is er niet bij.
De laatste weken lijkt het gedrag erger te worden. Ik voel me heen en weer geslingert tussen zijn humeur. Jantje lacht en jantje huilt... of is boos... Hoe dan ook, vaak moet ik maar uitvissen hoe de pet staat en bij navragen kom ik niet veel verder dan 'ja ik ben geiriteerd en praat maar even niet tegen me.'

Vanuit hoe ik het ervaarde heb ik een gesprek gehad met mijn man. Dat ik me gekwetst voel, weggeschoven en soms informatie via via te weten moet komen over hem. Helaas is dit in een gigantische ruzie uitgemond en sindsdien bewaar ik afstand. Ik vraag mezelf af. Wil ik op deze manier door gaan? Hoe kunnen we anders met elkaar om gaan? Ziet hij de problemen die ik benoem wel serieus? Word ik wel serieus genomen door hem?

Vandaag gaat het weer wat beter. Hij wil knuffelen, een kus geven en probeert attent te zijn ondanks zijn vermoeidheid en pijnen. Ik weet nog steeds niet goed wat ik ermee moe. Het gevoel op een randje te staan en niet goed weten hoe ik mijn balans hierin moet houden.
Moet ik het gesprek weer aanslingeren? Gaat hij zelf nog komen met discussiepunten? Een aantal maal heeft hij vandaag gevraagd of mij iets dwars zat en ik kan geen goed antwoord geven. Ik weet niet hoe ik moet beginnen. Hoe ik het gesprek een toon kan geven dat hij niet in de aanval vliegt of zich meteen afgewezen voelt.
Ik xrg alleen maar.. Ik ben moe. Mijn hoofd zit vol..
Waarmee? 'Van alles'

De opties: samen hulp zoeken... Wil hij wel maar dan moet ik het maar regelen.
Hij hulp zoeken: Is niet nodig, 2 keer naar een geitenwollensokken sessie geweest en had geen nut.

Mijn zorgen over zijn gezondheid worden weg gewuifd. Hij legt zich erbij neer dat hij zich zo voelt. Ik kan dat niet. Want ik voel me de pispaal van al zijn boosheid, pijn en iritaties.
Mijn man overspannen? Ik denk het wel, maar hij denkt het niet. Gewoon door doen en de pijn negeren....

Pijn moet wel lukken... Maar kan ik het verdriet over hoe we met elkaar omgaan negeren?