Burn out 1

Zo, voor diegenen die mijn verhalen gelezen hebben, hebben dit vast al zien aankomen.

Een burn out....

Sinds 5 weken zit ik thuis. 4 juni ging het ineens niet meer op werk. Ik had de weken ervoor al aangegeven dat ik tegen mijn grenzen aan liep maar ineens was het op. Ik zou een lekker spreekuur doen die ochtend. Had er zin in, er stonden een aantal leuke afspraken gepland. De eerste patient kwam wat later dus meteen maar 2 kannen koffie gehaald voor de collega's aan de telefoon, waren hun goed voorzien. Tijdens het vullen van de kannen spreek ik de manager. Ze vroeg hoe het met me ging en vertelde over de ambities van de praktijk. Gaandeweg het gesprek voel ik me licht duizelig en misselijk worden. Mijn ogen voelen zwaar en mijn nek begint te trekken.
Doorzetter dat ik ben, rond ik het gesprek af en breng de kannen naar boven. Deze klachten verdwijnen wel weer als ik lekker bezig ben gokte ik. Niks was minder waar. Met elke patient die ik zag werden de klachten erger, meer misselijk en meer duizelig. Een paar keer heb ik me moeten vasthouden aan een buro of aanrecht voor steun. Tijdens de middagpauze geef ik aan dat het niet goed gaat en word naar huis gestuurd. Ik meld het nog even bij de manager dat ik ga en op een rustig tempo rij ik naar huis.

En dan denk je er zo weer bij te zijn. Even een paar dagen ontspannen en er weer tegenaan. De dagen verstreken en de klachten bleven aanhouden. De manager wist wel dat het foute boel was en melde me ziek. Na een gesprek met de huisarts was het wel duidelijk.
'Overspannen'.

Na doorverwezen te worden naar een psycholoog word de diagnose bijgesteld naar burnout + een lichte depressie ter gevolge van verwaarloosde burnout klachten.
Terugkijkend ben ik al meer dan een jaar wat depressief. Ik herkende het niet echt op die manier. Ik had minder plezier in dingen en voelde me vaak moe en lusteloos maar depressief?!
Nu, achteraf, weet ik wel wat het getriggerd heeft. En de reden van de burnout word me ook steeds duidelijker. Ik ben er nogal eentje.

ADHD, hoog sensitief, alleenstaande moeder, darmklachten (zie de shitverhalen), 2 kinderen met hun eigen behoeftes, hoge werkdruk door ziekte collega's.... Oja, en een eigen huishouden hebben (Vergeet niet dat er ook nog vrienden en familie is die aandacht behoeven)

Dus hier zit ik. Nu meer dan 5 weken al thuis en zie en voel ik verbetering in mijn lijf? Met ups en downs ben ik de weken doorgekomen. Vandaag was trouwens een echte down. De manager belde me voor een sociaal gesprekje en nodigde me uit om een kop koffie te drinken als ik terug ben van vakantie. Spontaan kwamen er tranen, en veel... door de suggestie van koffiedrinken. Aan de telefoon lach ik mezelf bijna uit! Ik heb erg leuke collega's en wil ze graag weer zien dus zo erg is het niet.. toch? Mijn lijf denkt dat anders over dan met rationele verstand.

Wat wel lekker is: Het huis is netjes, de tuin is helemaal bij, de campingspullen zijn al redelijk uitgezocht. Dus organisatorisch doe ik het best goed. Nu kijken hoe ik dit kan volhouden en inzichtelijk kan maken voor mezelf en de kinderen op de lange termijn.

Er zijn zoveel ideeen en suggesties hoe ik mijn leven beter kan inrichten en ik voel dat het me gaat helpen maar ik kan er nog geen vorm aan geven. De ideeen zijn niet gekaderd in een systeem. Alles hangt los en ik kan het niet mooi in model krijgen. Ik moet structuur aanbrengen in mijn dagen. Hoe doet iemand dat? Ik ben een rasechte adhd-er zonder training in hoe hiermee te copen.

Ik heb nog veel te leren.