Ik Ben een Meisje van 14 jaar. Ik voel me al heel lang eenzaam en alleen, het gevoel alsof er niemand voor je klaar staat weetje. mischien kennen jullie het wel. Soms heb ik het gevoel alsof ik hier niet thuis hoor. dat alle mense mij tog niet mogen. ik zit hiervoor bij een psychiator. ik moet vertellen over mijn problemen zei ze. ik heb het hier heel moeilijk mee maar ik weet ook wel dat het moet. Als iemand het zelfde heeft meegemaakt laat het mij dan Ajb weten want ik heb het gevoel alsof ik de enige ben die het zo meemaakt enzo. Met mijn Ouders kan ik niets aan. mijn jongere broertje doet alles goet weetje.. en ik doe alles verkeert. ik voel me gewoon heel klote enzo en ik heb soms het gevoel dat ik weg wil lopen. Heel mijn leven is gewoon vernaaiit! soms als ik op de badkamer zit.. denk ik na.. een scheermesje in de la.. kijk naar mijn polsen.. maar ik doe het tog maar niet. vind het zelf toch weer eng, ik wil hier overheen komen maar dat wil ik al zolang. Op school gaat het ook steeds slechter met me. ik haal onvoldoendes en ik slaap moeilijk doordat ik dus op school in slaap val. Iedereen vraagt zich af wat er met me is. ik was zon blije meid. zo gezellig en heel spontaan. maar dat is veranderd. in een Klein verlegen Onzeker meisje. ik heb Md gevonden en ik ga proberen hier zoveel mogelijk dingen van mezelf te uiten. mischien kom ik hier wel mensen tegen die me kunnen helpen voordat het egt te laat is. ik Hoop het zo want zo kan het egt niet langer!
Vaak kom je door dingen op te schrijven tot rust (of iets wat daar op lijkt) en soms zie je dat dingen helemaal niet zo erg zijn als ze lijken als je ze als een warboel in je hoofd hebt. Andere momenten denk je er juist veel meer dingen bij die je in je hoofd nog niet dr bij had getrokken maar dan krijg je het wel op een rijtje... Snap je het een beetje?? Wat ik bedoel te zeggen: probeer zo goed mogelijk dingen te omschrijven zodat als je later een keer terug wilt lezen je wel weet hoe dingen zitten en het af en toe beter aankan dan op het moment dat je het schreef...
Over het algemeen is het helemaal niet vreemd dat je je zo voelt als je 14 bent. Normaal gesproken is dat ook tijdelijk, een pubertijdsfase maar als je bij een psychiater (? of een psycholoog ?) bent zal er misschien meer aan de hand zijn maar dat is voer voor jou hulpverlener. Wanneer je zo behandeld wordt door je ouders, zoals je verteld, zal dat niet ten goede komen aan je zelfbeeld en eigenwaarde maar pas op met je voorhouden dat je hele leven is verpest. Je bent 14 en er kunnen nog een heeeeeeele hoop leuke en mooie dingen gebeuren in je leven die je nu niet kunt indenken. Achter de wolken schijnt de zon en na een flinke regenbui zijn de wolken verdwenen. Zo zit het leven in elkaar !! En weet je dat je problemen niet opgelost zijn wanneer je een einde maakt aan je leven ? Lees maar es boeken over bijna-dood ervaringen.
Je bent nog zoooooooo jong en nu is het even klote maar er zullen echt wel mooie dagen in je leven voorkomen.. Alles komt heus wel goed en je zit nu gezellig op MD goeie zet toch?
Doe niet zielig man.., vera.. je hebt een kei goed rapport, je hebt een vriend en je hebt zat vrienden bij die trap waar je altijd staat.. en waarom wil je uberhaupt doen alsof je leven verkeerd is. en wil je zoals in 'badkamer' mijn leven erbuiten houwe en zelf een iets gaan mee maken.??