Dompers.

Ik heb de laatste tijd verschrikkelijke dompers.
Ondanks mijn hevige depressie probeer ik lichtpuntjes te vinden die dan uiteraard wat lastiger te vinden zijn.
Maar het lukt soms wel als ik erin slaag afleiding te krijgen. Leuke afleiding waardoor ik ook aan leuke dingen ga denken.
Maar steeds als ik iets wil doen wat me motiveerd slaat die afschuwelijke depressie keihard terug.
Hij zegt: nee, blijf liggen in bed, doe niks en ga lekker nadenken over hoe vreselijk je leven is.
Ik blijf dan zeggen: nee, ik ben je te baas, ik kan je overwinnen. Je valt me nu al 6 jaar lastig, ik heb het gehad.

Maar soms lukt dat me gewoon niet. De depressie overwint en om dat te vieren maakt hij het er erger door me er heel lang last van te laten hebben.
Het vernielt me op die momenten en dan zie ik alles helemaal niet meer zitten.
Nooit is het zo erg geweest, en ik schaam me er heel erg voor.
En al die tijd dat ik het heb, strijd ik alleen, met soms de steun van mijn ouders en broer, maar die hebben het ook.
Mijn vriendinnen interreseerd het niet, heeft het nooit gedaan, al die 6 jaren niet.
Dus heb ik mezelf aangeleerd het zelf te doen.
Maar het lukt niet meer, als ik val kom ik niet meer overeind, en als dat wel het geval is zit ik op mijn knieën en tril ik.
Want alles is te zwaar, en niemand kan het wat schelen.
Ik stort naar de aardkern en niemand ziet me verdwijnen.

Ik ben 15 en ben al 6 jaar ernstig depressief, ik sta er alleen voor met mijn familie en wat ik nooit dacht te denken, denk ik nu.
Maar roep naar mensen om mijn heen is 1 simpel woordje, met zoveel betekenis en pijn, die voor mij moeilijk over mijn lippen te krijgen is; Help.
08 mei 2012 - bewerkt op 08 mei 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van xLost
xLost, vrouw, 28 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende