Donker/Licht
Wat blijft er over als eigenlijk alles wat je dierbaar is besmet wordt. Besmet door het donkere. De donkerte die om je heen hangt, en alles lijkt te vergiftigen. Pijn die door het donkere wordt aangesterkt, verlangens die worden ontnomen. Levensvreugde die steeds minder om de hoek komt kijken, en vervolgens hele dagen eenzaam in zijn bed blijft liggen.
Wat blijft er dan over?
Ik heb mezelf vergeven voor wat daar is gebeurd, maar die ene beslissing die ik toen heb gemaakt, die op dat moment zo klein leek, heb ik mezelf nog steeds niet vergeven. Ja ik vroeg om aandacht, in de donkere dagen. Ik wilde niet meer in het donkere verder en hoopte dat andere mensen mij weer in het licht konden brengen. Uiteindelijk is gebleken dat ik mezelf uit het donker heb gehaald door de beslissingen die ik zelfs in het donker heb kunnen maken.
De mensen waarvan ik dacht dat zij in het licht stonden, stonden zij dat wel? Stonden zij wel zo zeker in het licht als ik dacht? Of stonden zij alleen in het licht, en niet sterk genoeg om mij daar bij te halen. Of is dit dus hoe het hoort te gaan? Dat je jezelf uit het donker haalt, om het licht pas écht te kunnen zien. Je eigen licht, zodat je niet gebruik maakt en leunt op het licht van een ander. Dat je pas echt je levensvreugde wakker kunt schudden in je eigen licht?
Dus wat is er met mij gebeurd toen ik in het donker stond? Ik denk dat ik alle fouten in het donker heb gemaakt die een mens daar mogelijk kan maken. Tegenover mezelf, maar vooral tegenover anderen. Dat ik mezelf in mijn donker heb pijn gedaan is mijn verantwoording, maar de verantwoording nemen voor de pijn die ik andere mensen in mijn donkerte heb aangedaan blijft pijn doen.
Ergens weet ik dat ik mezelf de fouten die ik in het donker heb gemaakt mezelf niet kwalijk kan blijven nemen. Die keuzes heb ik in die levensfase gemaakt, en zou ik nu nooit meer maken. En dan juist omdat ik die keuzes in het donker wel zo heb gemaakt. Dus zou ik mezelf dan juist dankbaar moeten zijn voor het feit dat ik in het donker ben geweest en zoveel verkeerde keuzes en beslissingen heb genomen? De kennis die ik achteraf uit die levensfase heb gehaald is zo kostbaar, dat het bijna breekbaar zou kunnen worden.
Wat blijft er dan over?
Ik heb mezelf vergeven voor wat daar is gebeurd, maar die ene beslissing die ik toen heb gemaakt, die op dat moment zo klein leek, heb ik mezelf nog steeds niet vergeven. Ja ik vroeg om aandacht, in de donkere dagen. Ik wilde niet meer in het donkere verder en hoopte dat andere mensen mij weer in het licht konden brengen. Uiteindelijk is gebleken dat ik mezelf uit het donker heb gehaald door de beslissingen die ik zelfs in het donker heb kunnen maken.
De mensen waarvan ik dacht dat zij in het licht stonden, stonden zij dat wel? Stonden zij wel zo zeker in het licht als ik dacht? Of stonden zij alleen in het licht, en niet sterk genoeg om mij daar bij te halen. Of is dit dus hoe het hoort te gaan? Dat je jezelf uit het donker haalt, om het licht pas écht te kunnen zien. Je eigen licht, zodat je niet gebruik maakt en leunt op het licht van een ander. Dat je pas echt je levensvreugde wakker kunt schudden in je eigen licht?
Dus wat is er met mij gebeurd toen ik in het donker stond? Ik denk dat ik alle fouten in het donker heb gemaakt die een mens daar mogelijk kan maken. Tegenover mezelf, maar vooral tegenover anderen. Dat ik mezelf in mijn donker heb pijn gedaan is mijn verantwoording, maar de verantwoording nemen voor de pijn die ik andere mensen in mijn donkerte heb aangedaan blijft pijn doen.
Ergens weet ik dat ik mezelf de fouten die ik in het donker heb gemaakt mezelf niet kwalijk kan blijven nemen. Die keuzes heb ik in die levensfase gemaakt, en zou ik nu nooit meer maken. En dan juist omdat ik die keuzes in het donker wel zo heb gemaakt. Dus zou ik mezelf dan juist dankbaar moeten zijn voor het feit dat ik in het donker ben geweest en zoveel verkeerde keuzes en beslissingen heb genomen? De kennis die ik achteraf uit die levensfase heb gehaald is zo kostbaar, dat het bijna breekbaar zou kunnen worden.
04 nov 2008 - bewerkt op 04 nov 2008
- meld ongepast verhaal
-
Hidden
dinsdag 04 november 2008 21:57
Je schrijft wonderlijk..
Ik ben trots om je te kennen en jou stiekem ook in dit stuk terug te herkennen. Ik denk dat je inderdaad de enige bent die dat kan doen en dit heb jij zo goed gedaan.
Je bent een lieve. x -
SweetBro
maandag 10 november 2008 04:35
Ik heb altijd het voorrecht gehad dat ik geloofde in mijn eigen licht, er zijn zeker wel tijden geweest dat ik twijfelde, maar omdat de basis licht is, kan je daar op terugvallen en weet je wat je zoekt om weer te schijnen.
Leunen op iemands licht is niet goed denk ik, immers hoop je dan dat deze je eigen licht doet schijnen, terwijl jij de enige bent die dat kan laten doen. Je wilt eigenlijk dan in zijn/haar licht baden omdat je niet in je eigen licht wil geloven.
Toch zijn lichte mensen goed "vergelijkingsmateriaal", ze geven je een beeld hoe ver jij bent, en zijn als je ze vindt wel een goede steun. Je bent niet afhankelijk van ze, maar je hebt ze denk ik wel nodig.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 jul 2012 Slecht humeur ( 1 )
- O 23 jan 2012 Niets ( 1 )
- O 24 okt 2010 Vanavond wil ik niet slapen ( 1 )
- O 20 sep 2010 Despite
- O 16 jul 2010 Als voorbeeld dienen ( 1 )
- O 21 mrt 2010 Want ik ben al dood
- O 28 sep 2009 Zwijg ( 1 )
- O 06 jun 2009 Ik ook van jou ( 2 )
- O 25 mei 2009 Ik wil jou ( 2 )
- O 25 jan 2009 Sterf intern ( 2 )
- O 04 nov 2008 Donker/Licht ( 2 )
- O 02 mrt 2008 Eigenschuld ( 1 )
- O 31 okt 2007 Vergeving ( 2 )
- O 25 okt 2007 De Realiteit ( 2 )
- O 12 aug 2007 Privé - 900 ( 2 )