Dood dagboek/ Open brief

Fuck, ik heb er in de jaren die ik hier hang nogal wat schrijvers/sters er doorheen zien gaan. Waarschijnlijk schreven we in mijn gedachten beter dan we werkelijk deden omdat we soortgelijke (puber) problemen doormaakte. Die herkenning in elkaar deed veel, omdat het sprak tot het idee dat je niet alleen was in iets... Die zin voelt niet logisch maar wel oprecht, dus ik laat hem staan.

Worden met opgroeien de problemen ook heftiger? Het zet hoe dan ook alles wel even goed in context. Morgen kunnen we allemaal dood zijn, dus wat maakt een gescheurde nagel dan uit. Dan nog, wanneer de dood niet iets wat je vreest maar verlangt, kan die gescheurde nagel weer heftiger zijn en misschien zelfs een aanleiding tot. Echter blijkt de meerderheid van de mensen die zich van de golden gate bridge afgeworpen heeft, zich tijdens de vlucht te realiseren dat al hun problemen op te lossen zouden zijn. De overlevende, dan al niet zonder benen of armen, spraken over spijt. Een fascinerende quote is dan ook die van Douglas Adams: "It's not the fall that kills you; it's the sudden stop at the end."

Natuurlijk vraag ik me af wat er ooit van deze oude schrijvers terecht is gekomen. Zouden ze nog leven? Is het mogelijk dat ze, ondanks de tegenslagen eerder in het leven, er toch bovenop zijn gekomen? Dat ze net als ik terug kijken in de tijd om zich te beseffen dat het misschien minder erg was dan ze toen dachten, en het op zekere zin nut heeft gehad? We zouden immers niet zijn wie we vandaag zijn, zonder de drama van toen. Hoe ouder we worden, hoe stabieler het leven ook schijnt te zijn. Of mogelijk kunnen we er steeds beter mee omgaan, omdat je het al vaker hebt gezien.

Zo'n soort verhaaltje als deze vraagt om een eervolle vermelding van de schrijvers van toen, maar daar ben ik te lui voor. Sowieso zou dat een zeer selectief lijstje worden, omdat ik nu zou handelen vanuit mijn (al lang achterhaalde) volglijst en de dode lezerslijst die ik nog heb staan ergens. Slechts een enkeling heeft een echte indruk op me achter gelaten die ik me uit het hoofd kan herinneren, en zelden zijn dat positieve ervaringen geweest.

Soms fantaseer ik over manieren om de site weer interessanter te krijgen voor een publiek. Ik denk echter dat dit een van de eerste sociale media sites is geweest. Tenminste, zo gebruikte we het. Zodoende heeft het onder gedaan aan gezichtsboek en instagewicht en dat soort ellende. Gelukkig voor jullie ben ik daar nooit in geïnteresseerd geweest. Ik vertel liever verhalen waar niemand op zit te wachten. Grappig genoeg trappen jullie er steeds weer in en word ik toch nog frequent gelezen... Of zouden dat bots zijn?

In de hoogtijden waren er om de maand meetings. De helft moest elkaar dan wel niet, maar dat hielt de boel juist fris en interessant. Er waren omhooggevallen schrijvers en verlegen pareltjes. We waren een dorpje in het grote internet, waar zo nu en dan ook zo over geschreven werd, met Dead-Poet als dictator. De meestgelezen lijst was een wedstrijd, vaak gedomineerd door foto's en aandachts-trekkende titels. Dus eigenlijk is clickbait hier ook begonnen.


Nu we het er zo over hebben... Een reünie, daar zou ik zeker naartoe gaan.


Maar ik dwaal af. Ik wilde een brief aan iemand in mijn lijstje schrijven. In plaats daarvan zit ik hier te ratelen als een oude vent over hoe het vroeger was.

De volglijst werd trouwens als een wedstrijd gebruikt. Toen mijn aantal volgers ooit ter sprake kwam op de chatbox, voelde iemand zich beter omdat hij minder schreef maar meer volgers had. Toen waren mijn groupies echter aanwezig die het gelijk voor me opnamen, dus ik heb zelf nooit discussie hoeven voeren. Dat was dezelfde kerel die wel een boek wilde uitbrengen, maar dit niet zelf wilde opsturen naar een uitgever. Nee, hij moest "ontdekt" worden. Ik heb trouwens wel vernomen dat hij destijds toch een boek heeft gemaakt. Onder eigen beheer. Good for him, al schijnt het niet heel goed te zijn.

In de jaren heb ik wel echt heel veel mensen ontmoet door deze website. Heel verschillend hoe iemand zich op het internet gedraagt en hoe iemand in het echt is. Het merendeel was leuk te ontmoeten, maar er zaten ook wat bijzondere figuren bij die ik eens maar nooit meer ontmoet heb. Zoals die dame die de relatie met haar vriend kapot zag gaan en dus de pil maar niet meer slikte. Als ze zwanger zou raken, zou hij immers bij haar blijven.

Natuurlijk heb ik Wiebe hier ontmoet, en de gehele vriendengroep van toen trouwens. Drie relaties zijn door deze website ontstaan (jawel, ik ben een MD-slet), en ik heb meerdere kinderen hier geboren zien worden. Niet op MD zelf natuurlijk, dat zou raar zijn als je kind een website blijkt te zijn. Aan de andere kant van het spectrum hebben we ook mensen zien overlijden. Het houdt de dingen in balans, I guess.

Wat maakt goede verhalen? Herkenning? Manier van schrijven? Emotie? Show don't tell? Of gaat het om oprechtheid? Zouden we ons moeten verontschuldigen voor spelfouten, "slecht" schrijfwerk of gaat het om de achterliggende gedachten? De ervaring, zo gezegd... Het therapeutische? Stel ik überhaupt vragen omdat ik antwoorden wil, of is het gewoon een makkelijke manier van pagina's vullen zodat het verhaal groter lijkt dan het is? Denk ik na bij wat ik schrijf of zijn het gedachten?

Kan ik denken?

Waren de verhalen van vroeger echt zo slecht als ik mijzelf nu vertel? Of waren we slechts bezig met een plek te vinden in het leven en op de wereld. Voor hen die er toen was, nog komt en is geweest:



ik hoop dat je een plek gevonden hebt.


-VLH



P.S.
Zoals eerder vermeld was ik van plan een brief te schrijven. Doelen zijn er om te halen, dus geef ik deze maar de titel van "Open brief" zodat mensen zich A) Aangesproken voelen, B) eerder geneigd zijn er op te klikken (meer views = more muneyh) C) hopelijk een reactie achterlaten als ze al jaren niet meer schrijven maar nog wel leven.

P.P.S.
Kom er net achter dat ik al een andere titel verzonnen had. Na een dubbel gevoel en besluiteloosheid heb ik ze er maar beide neergezet. Fuck the system!