Door het oog van de naald

Zo hee, kroop ik afgelopen week gewoon 2x door het oog van de naald!

Trouwe lezers zijn er inmiddels wel achter dat ik regelmatig met de trein reis.
Intimi weten tevens dat ik niet al te gecharmeerd ben van kwijlende, krijsende mini-monsters aka kinderen.

Helaas ben ik genetisch belast met een uitzonderlijk lief en onschuldig uiterlijk. Ik voel me als een Doberman in het lichaam van een Chihuahua. Dus op het eerste gezicht vinden kinderen mij *gruwel* wèl leuk.

Ik zat nietsvermoedend in de trein toen een trotse moeder met kinderwagen instapte. In die kinderwagen (of buggy, whatever) zat haar zoontje van een jaar of 3.
Moeder neemt plaats op een klapstoeltje want met dat gevaarte (ik bedoel nu de wandelwagen, niet het kind) wil je niet door het gangpad banjeren.

Het kleine ettertje spotte mijn intens zachtaardige gezichtje en besloot het volgende: "Ik wil naast haar zitten!" Ik wierp de moeder nog een wanhopige blik toe die ze niet begreep want ze zei: "Ja vraag maar aan die mevrouw of je daar mag zitten" terwijl ze me vrolijk toe lachte. Even ging het nog door mijn hoofd: kan ik het maken om nee te zeggen? Hoe kan ik deze kwelling nog afwenden?

Ik zou bijna in God gaan geloven want na mijn smeekbede om goddelijke ingreep stond er plots een reddende engel naast me! Een wat oudere dame nam plaats op het lege stoeltje naast me.
"Oh! Te laat!" riep de moeder jolig naar haar kindje.
"Oh sorry! Zal ik opstaan?" vroeg de reddende engel.
"Nee joh, wij zoeken wel een ander plekje." zei de moeder, bless her heart.

Het jongetje vond een plekje achter me en ik hoorde het meisje waar hij nu naast zat héél enthousiast met hem interacteren. Allemaal vragen stellen en samen naar buiten kijken enzo. "Ik vind het heel gezellig dat je naast me zit!" zei ze ook nog. En ik dacht: "Wauw... Dat je dat kunt. Dat er mensen bestaan die dat kunnen!" Diep respect voor het kindermeisje! Laat er meer van dat soort mensen bestaan en laat ze een button dragen met het woord "Kindervriend" zodat moeders in het hele land weten naast wie ze hun kind kwijt kunnen. En dus niet de fout hoeven te maken om hun addergebroed zomaar naast mensen zoals ik te dumpen.

Dat was incident nr. 1. Maar ik had jullie al verteld dat ik 2x door het oog van de naald kroop. Gisteren stapte er een vader met zoon (een jaar of 6? Ik ben heel slecht in het schatten van leeftijden...) de trein in. En in eerste instantie leek het kind *gruwel* naast mij plaats te nemen. Vader zei het zelfs nog: "Ga jij daar maar zitten". Maar halleluja voor eigenwijze kinderen, want wat papa zegt doen we natuurlijk juist niet: kindje ging op een ander stoeltje zitten. "Okee, dan ga ik hier wel zitten" zei pa terwijl hij naast me neerplofte.

En toen dacht ik: "Wauw! Dit is de 2e keer dat ik ternauwernood aan dat onheil ontsnap!"
Misschien bestaat er toch zoiets als... *gruwel* een God?