Van 14 to 18 moest er gearbeit worden. En om 18:30 ging de HMH open. Aangezien ik in de middle of nowhehere zat ging het niet lukken om er om 18:30 te zijn. Op mijn werk maar snel gegeten, omgekleed en met een lichte snelheidslimiet overschrijding naar Hoorn gereden. Een mat opgehaald en vervolgens het gas weer ingetrapt. In Amsterdam mijn auto onder de grond verstopt en de HMH in.
Daar stond ik in de verkeerde rij. Nu werd ik niet gefouilleerd door die leuke dame maar door een kerel. Sinds een anderhalf jaar heb ik een fouilleer trauma, maar deze kerel gedroeg zich en dook niet in mijn kruis. Dat scheelt weer. Het was nu rond 19:00 en de zaal was nog heel erg leeg, Al snel werd het drukker en het voorspel begon.
De 2e band, sick of it all was echt top. Het voorspel kwam tot een hoogtepunt toen mijn “Wall of death” ontmaagding kwam. Hoewel het minder groot was dan bij “
soilwork” maar in ruil daarvoor hadden we hier goede muziek. Na Sick of it all duurde het veel te lang tot de Murphys kwamen.
Toen ze eindelijk kwamen heb ik de halve tijd staan pitten. Niet dat ik in slaap viel maar stond te moshpitten. Wat is dat zwaar zeg. Maar het verbroederd wel. De sfeer was trouwens echt top. Het publiek was heel uiteenlopend, van oude metal gasten tot een kereltje van 10 jaar. De zanger van Sick of it all zei voor de wall of death, dat we zo hard mogelijk op onze broeders en zusters moesten in rennen maar dat zodra iemand viel we hem/haar moesten oppakken. Tijdens het pitten gebeurde dat ook, vaak al als iemand dreigde te vallen. De Murphys zelf waren echt geweldig. Echt heerlijk genoten. Er was alleen 1 minpuntje aan het eind. Toen was er de mogelijkheid om op het podium te komen, maar toen ik nog een halve meter van het hek was, met zo'n 8 mensen tussen mij en het hek. Werd besloten dat het podium vol was, een meisje naast mij verwoorde heel mooi wat iedereen dacht. Ik weet niet meer letterlijk wat ze zei. Het was heel poëtisch iets in de richting van “Oh, kut!”
In 1 woord samengevat, Het was geweldig!