dubbelleven
ugh
volgens mij is het leven verkloot.
mijn leven draait gewoon de verkeerde kant op en veel mensen hebben dat niet eens door.
ik doe me wel voor als een lief meisje en ik doe me wel voor als een vrolijk meisje, maar ik het echte leven ben ik dat helemaal niet.
ik ben mezelf en voor veel andere mensen ben ik gewoon de Jessica die altijd vrolijk en opgewekt is.
niet dat ik dat niet ben, ik ben dat wel hoor, maar als ik met problemen zit, waar kan ik dan terecht?
bij mijn ouders niet, die gaan dan weer eens de GGZ of Parnassia bellen omdat ze vinden dat ik emotionele steun nodig heb.
ik heb dat helemaal niet nodig.
wat ik nodig heb is een luisterend oor, iemand die me neemt zoals ik ben, mijn goede kant ziet maar ook mijn slechte kant leert kennen.
en wie staat er dan voor me klaar?
niemand.
niet eens mijn beste vrienden omdat ze ook mijn echte ik niet kennen en dan weer gaan zeuren dat ik te depresief doe.
ik doe niet depresief, ben ik ook niet, ik moet soms alleen wat stress kwijt, even met iemand praten over mijn problemen.
en als ik wil zeggen dat ik mezelf snijd dan is het meteen: WAT? BEN JE GEK?
nee dat ben ik niet.
maar wat kan ik anders als er niemand naar mij luistert?
niemand luistert ooit naar mij, omdat ik jong ben en niet weet wat ik zeg.
nou, misschien weet ik niet wat ik zeg maar mijn littekens vertellen een zwaar emotioneel verhaal.
en met foto's en littekens kan je meer vertellen dan 1000 woorden ooit zullen zeggen.
en nu ik mijn littekens zie, verspreid over mijn armen,buik en benen kijk ik terug op een moeilijk verhaal die ik eigenlijk wil vergeten.
je hoort eigenlijk je verleden te kennen en er vaak op terug kijken maar dat is iets wat ik juist probeer te vermijden.
moeilijke jeugd, moeilijk opvoedbaar, ADHD, contactstoornis, concentratiestoornis, blahblahblah, the usuall stuff, je kent dat wel, omdat je even niet wilt praten en even afgezonderd wilt zijn ben je meteen moeilijk en stoppen ze je meteen in een internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen.
boeit mij op zich geen flikker maar omdat ik behoefte heb aan contact, en daarmee bedoel ik mensen leren kennen, niet zomaar hallo zeggen en klaar is kees.. omdat ik daar behoefte aan heb en niemand die er voor me staat en even naar mij luistert en niks zegt, gewoon een luisterend oor, ben ik moeilijk opvoedbaar.
ik snap best dat mijn ouders bezorgd zijn, maar ik vraag toch ook niet wanneer mijn moeder weer eens een deprimerend weekend heeft: moet ik je soms naar Parnassia brengen mama?
doe ik toch ook niet?
veel mensen kennen mijn ware ik niet.
en laatste keer dat ik mijn ware ik liet zien, kreeg ik er spijt van.
HIJ brak m'n hart en ja hoor, plakband is nergens te vinden..
dus nu loop ik elke dag over straat kijk ik naar stelletjes die knuffelend en zoenend staan te wachten op de bus, en ik sta weer eens eenzaam in een hoekje gepropt met een gebroken hart in m'n hand...
geen wonder dat ik mezelf snijd.
wat ik niet normaal vind is dat ik ondanks mijn problemen en zorgen ik nog altijd kan faken dat ik gelukkig ben en elke dag met een glimlach de straat op ga.
leid ik een dubbelleven?
ik zou zeggen van wel maar omdat niemand dat ziet kan ik het ook nergens uiten..
Eenzaamheid is slopend.
volgens mij is het leven verkloot.
mijn leven draait gewoon de verkeerde kant op en veel mensen hebben dat niet eens door.
ik doe me wel voor als een lief meisje en ik doe me wel voor als een vrolijk meisje, maar ik het echte leven ben ik dat helemaal niet.
ik ben mezelf en voor veel andere mensen ben ik gewoon de Jessica die altijd vrolijk en opgewekt is.
niet dat ik dat niet ben, ik ben dat wel hoor, maar als ik met problemen zit, waar kan ik dan terecht?
bij mijn ouders niet, die gaan dan weer eens de GGZ of Parnassia bellen omdat ze vinden dat ik emotionele steun nodig heb.
ik heb dat helemaal niet nodig.
wat ik nodig heb is een luisterend oor, iemand die me neemt zoals ik ben, mijn goede kant ziet maar ook mijn slechte kant leert kennen.
en wie staat er dan voor me klaar?
niemand.
niet eens mijn beste vrienden omdat ze ook mijn echte ik niet kennen en dan weer gaan zeuren dat ik te depresief doe.
ik doe niet depresief, ben ik ook niet, ik moet soms alleen wat stress kwijt, even met iemand praten over mijn problemen.
en als ik wil zeggen dat ik mezelf snijd dan is het meteen: WAT? BEN JE GEK?
nee dat ben ik niet.
maar wat kan ik anders als er niemand naar mij luistert?
niemand luistert ooit naar mij, omdat ik jong ben en niet weet wat ik zeg.
nou, misschien weet ik niet wat ik zeg maar mijn littekens vertellen een zwaar emotioneel verhaal.
en met foto's en littekens kan je meer vertellen dan 1000 woorden ooit zullen zeggen.
en nu ik mijn littekens zie, verspreid over mijn armen,buik en benen kijk ik terug op een moeilijk verhaal die ik eigenlijk wil vergeten.
je hoort eigenlijk je verleden te kennen en er vaak op terug kijken maar dat is iets wat ik juist probeer te vermijden.
moeilijke jeugd, moeilijk opvoedbaar, ADHD, contactstoornis, concentratiestoornis, blahblahblah, the usuall stuff, je kent dat wel, omdat je even niet wilt praten en even afgezonderd wilt zijn ben je meteen moeilijk en stoppen ze je meteen in een internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen.
boeit mij op zich geen flikker maar omdat ik behoefte heb aan contact, en daarmee bedoel ik mensen leren kennen, niet zomaar hallo zeggen en klaar is kees.. omdat ik daar behoefte aan heb en niemand die er voor me staat en even naar mij luistert en niks zegt, gewoon een luisterend oor, ben ik moeilijk opvoedbaar.
ik snap best dat mijn ouders bezorgd zijn, maar ik vraag toch ook niet wanneer mijn moeder weer eens een deprimerend weekend heeft: moet ik je soms naar Parnassia brengen mama?
doe ik toch ook niet?
veel mensen kennen mijn ware ik niet.
en laatste keer dat ik mijn ware ik liet zien, kreeg ik er spijt van.
HIJ brak m'n hart en ja hoor, plakband is nergens te vinden..
dus nu loop ik elke dag over straat kijk ik naar stelletjes die knuffelend en zoenend staan te wachten op de bus, en ik sta weer eens eenzaam in een hoekje gepropt met een gebroken hart in m'n hand...
geen wonder dat ik mezelf snijd.
wat ik niet normaal vind is dat ik ondanks mijn problemen en zorgen ik nog altijd kan faken dat ik gelukkig ben en elke dag met een glimlach de straat op ga.
leid ik een dubbelleven?
ik zou zeggen van wel maar omdat niemand dat ziet kan ik het ook nergens uiten..
Eenzaamheid is slopend.
20 aug 2007
- meld ongepast verhaal
-
champie103
maandag 20 augustus 2007 10:46
Woow klinkt heftig
Maar het klinkt zo raar dat er niemand is bij wie je je verhaal kwijt kunt. Is er niet een tante of nicht ofzo? Meestal lucht dat al heel erg op. Weet je, als je zulke grote problemen hebt, kun je ze dan helemaal in je uppie oplossen? Het is moeilijk om daar meteen iets voor te verzinnen wat je ertegen kunt doen. Misschien dat hier wat meer schrijven ook oplucht. Sterkte 
-
JesSaa
maandag 20 augustus 2007 10:49
dankje wel
maar ik heb hier geen familie, leef alleen met mijn vader en moeder en niemand die echt naar mij luistert..
en tjah, zelf oplossen kan ik natuurlijk niet maar alles op z'n tijd.
oplossen?
dat komt nog wel joh.
het is alleen zo moeilijk dat mensen het niet willen snappen.. -
champie103
maandag 20 augustus 2007 10:51
Nouja, echt snappen kan ik het natuurlijk niet. Ik maak zulke dingen niet mee. Maar ik denk dat je met mensen die naar je luisteren (of in dit geval misschien je verhalen lezen) al een heel eind komt.
-
JesSaa
maandag 20 augustus 2007 10:51
daarom schrijf ik ook hier
-
nachtwaker (opgeheven op 9-8-2009)
maandag 20 augustus 2007 14:20
Eenzaamheid is ook slopend maar voordat je uberhaupt iemand gaat vinden die van je houd en waar je op kunt vertrouwen moet je eerst jezelf terugvinden..
En 100% achter je zelf gaan staan..
Als je genoeg zelfvertrouwen hebt en je eigen grenzen kent dan zul je zien dat het de dingen minder eng zijn en de eenzaamhied minder groot..
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 11 jan 2009 Say your prayers. ( 1 )
- O 11 jan 2009 Lang geleden gemaakt door mij; ( 1 )
- O 11 jan 2009 Friends. ( 1 )
- O 12 dec 2008 Wie..
- O 08 dec 2008 Aan alles komt een eind.
- O 23 nov 2008 jeej! ( 2 )
- O 30 okt 2008 Email terug!
- O 29 okt 2008 I will never give up on you, NEVER.
- O 29 okt 2008 you're still my best friend eventhough you hate me ( 2 )
- O 16 okt 2008 tongpiercing ( 3 )
- O 27 sep 2008 Ik mis je zo..
- O 05 sep 2008 Anyone else but you. <3
- O 26 aug 2008 Korte samenvatting. + EDIT. ( 2 )
- O 18 aug 2008 Lijstje, Gestolen van naomi <3
- O 10 jul 2008 VAKANTIEEEEE!! ( 3 )