Dus....

Om half 5 ging me telefoon ineens lawaai maken. Ik dacht nog in een wanhopige bui "Hij belt toch, ook al is het laat!" Maar het was een berichtje dat het smsje wat ik zaterdagavond had gestuurd naar hem niet geleverd kon worden.

Leuk, lig je te maffen heb je het eindelijk grotendeels van je gedachte af geschud dat hij niet gaat bellen en de vragen "waarom niet dan?" overleefd en dan wordt je zo abrupt uit je slaap gerukt met alsnog een beseftiging dat hij in iedergeval voor mij "onbereikbaar" lijkt te zijn!

Raar... Want hij heeft zelf geen vervoer om naar huis te komen, hij moet een vriend gebeld hebben om naar huis gebracht te worden, of zijn pa zelfs. Dus hij moet om 1 of andere manier toch bereikbaar geweest zijn, of zelf hebben gebeld een keertje. Ofzo...

Mijn moeder had ook zo'n leuke opmerking, rond een uur of 0.00. "Hij is morgen jarig, dat viert hij zeker in de instelling dan?" **zucht** ... Ja mam, ik vraag me ook af wat er aan de hand is.... Maar ik weet het dus ook niet...

Weet je, ik wil ook gewoon niet egoistisch overkomen. Hij is morgen jarig en hij is na 2 weken eindelijk weer eens in de bewoonde wereld, daar mag hij best van genieten enzo. En een smsje van mij of een telefoontje van mij met "heej, gefeliciteerd, goh waarom kon ik je het hele weekend niet bereiken en waarom blijkt nu dat je thuis bent en je mij daar niet over ingelicht heb?" kan natuurlijk de sfeer verpesten... Weet je?

Tering....

En nu kan ik niet meer slapen. Nu spoken de vragen "waarom niet" weer door mijn hoofd. "Waarom belt hij mij niet?" "Moet hij mij niet meer?" "Ik heb altijd voor hem klaar gestaan, krijg ik nu stank voor dank?" "Is hij boos op mij??" "Heeft hij een ander?" (Ja, dat is wel vaag. Op de instelling mag je niet bellen ofzo, maar je mag dus wel een uurtje naar de stad in je eentje... Alsof je dan niet toch gaat bellen ofzo?)

Gatver!

Ik zat er 2 weken geleden nog aan te denken... Te denken of het niet misschien beter is voor ons allebei om het uit te maken. Bedoel, hij zit toch grotendeels helemaal daar en ik hier. En misschien kan hij het inderdaad gewoon niet aan om me te zien ofzo, omdat hij uiteindelijk toch weer terug naar die instelling zal moeten... En 2 weken terug zat ik dus al te denken van, als ik het nou gewoon uit maak dan maak ik het in iedergeval een stuk minder moeilijker voor ons beiden.

Maar we hadden het toch maar niet uitgemaakt. Want heej, in de weekenden zou ik op visite komen. Althans, hij zou aangeven wanneer dat van de leiding mocht en dan zou ik op visite komen. Want heej, omdat hij helemaal daar zit, en ik helemaal hier, wil nog niet zeggen dat het dan meteen uit moet zijn. Toch?

Nu denk ik, had ik dat maar wel gedaan. Had ik het maar gewoon uit gemaakt. Dan hoefde ik mij nu niet af te vragen waarom hij mij wel/niet belt. Want heej, het is uit. En dan bewaar je zowiezow een tijd gewoon afstand, niet alleen in kilometers maar ook in contact. Dus ja... Maar ja...

Of misschien... Is het voor zijn idee al uit? Want ik weet nog dat toen we hem naar de instelling brachten dat hij zei van "Ik moet nu afstand van je nemen... Maar ik hou wel van je..." En dat laatste heeft hij nog nooit eerder gezegd. Dus dan is het heel moeilijk te bevatten allemaal, voor mij... Enzo... Maar misschien, misschien bedoelde hij daarmee wel "Vanaf nu is het klaar" ofzo?

Ik weet het gewoon niet meer

En ik zal vast wel weer volslagen overdreven reageren, maar ja... Misschien zoek ik er wel teveel achter. Het stelt toch ook eigenlijk niks voor? Heej, me vriend zit opgesloten in een instelling en mag de komende de 3 maanden officieel totaal geen contact opnemen met de buitenwereld, behalve in noodgevallen. Joh, das nie zo erg. Nee toch? Tenslotte, was het misschien al uit en had ik dat zelf niet door omdat ik gewoon te graag mijn kant van alles wil zien! Dat is het gewoon, ja!

Oh God, nu wil ik hem nog graager bellen... Maar ja, misschien ben ik ook wel bang om het "Waarom bel je? Ik hoef je niet meer, weet je toch!" te horen. Alhoewel dat tenminste gewoon duidelijke taal is...

Dit is ook gewoon niets voor hem. Bedoel, hij heeft altijd z'n mondje klaar en normaal zou hij juist gebeld hebben dan, zaterdag al. En dan zou hij gewoon gezegd hebben van "Joh, luister. Het is beter als wij mekaar niet zien als ik thuis ben. Dus neem geen contact op met mij." Bedoel, los van alle problemen die hij heeft is het iemand die wel heel rationeel kan zijn in vooral dat soort dingen. Gewoon, straight to the point. Vooral uit eigen belang natuurlijk, want hij is iemand die altijd zelf graag wil weten hoe de vork in de steek zit, met alles. Daarom vat ik dit niet!

Shit... Ik word er gewoon knettergek van. En slapeloos... En dan moet ik morgen ook nog de huisarts bellen om te vragen of ik nu wel of geen schildklier afwijkingen heb! Nou leuk! Echt hoor, super Echt, deze maand kan niet meer stuk gewoon.