Duss..

Never ever have I thought I would be here again..

Nooit gedacht dat dit mijn enige uitlaatklep zou zijn.
Nooit gedacht dat in dit punt van mijn leven, ik aan deze site zou denken.
Deze onnozele site waar ik al mijn kinder frustraties uitte.

De berichten die ik terug lees over MSN die het niet doet en de Breezer taal die ik typte.
O wat verwachtte ik toen veel van mezelf.
Meer dan dat ik nu doe. En oh oh oh wat ben ik teleurgesteld in mezelf.
23 jaar en geen fuck bereikt.
Ja, een vaste full-time baan. Ja, een dak boven mijn hoofd.
En ja, eigenlijk precies nog dezelfde shit als voorheen. Nee niet precies hetzelfde. Nu lieg ik tegen mezelf.

Ik wilde zoveel. Meer voor mezelf. Een opleiding, een (koop)huis. Beter dan de mensen die het me lieten zien, hetzelfde als de mensen die het me juist lieten zien. Maar in plaats van dat, heb ik net onderweg op de fiets een potje lopen (fietsend) janken waar je U tegen zegt. En waarom?

Er is veel veranderd. Ik ben op mijn 13e eindelijk weggelopen van een tiran van een moeder. Nee, niet een tiran, simpelweg een vrouw die er toen en zelfs nu niet klaar voor is om een moeder te zijn. Ik ben ik een pleeggezin terecht gekomen, weliswaar toentertijd mijn beste vriendin op de middelbare school, maar toen wist ik niet beter. Hele leuke tijd gehad, en zo super veel aan die ouders gehad. Zij hebben me laten zien hoe het wel kan qua ouderschap. Op mijn 17e een vriendje waar ik stapel op was, zo stapel dat ik na een jaar ging samenwonen.
Stom. Dom. Jong.
Goed. Toen wist ik niet beter. Ik wilde mijn pleegouders niet laten zitten met kosten voor mij. Op dat moment dacht ik het beste te doen. Ik ging naar school, stage en had een bijbaantje. Opzicht niet verkeerd.
Ik had op die leeftijd mijn eerste break down. Eindelijk kwamen alle gevoelens uit. Ik moest in therapie. Goed, niet verkeerd natuurlijk, en ik ging verder. Uiteindelijk bleek die jongen niet goed voor mij. Zelf niet goed ontwikkeld en een vreemdganger. Op diezelfde moment vond mijn therapeute wel dat ik wel van m'n breakdown was. Ik wist wel beter, maar goed. Ik had "schijt". Ik ben toen na die break up bij mij pleegzus gaan wonen, illigaal. Lees; op een matras op de grond in een koude leslokaal voor een half jaar. Ik was fucked up. Wist het van mezelf niet meer. Ik had school, stage en werk. Nog steeds goed toch? Maar nee.. ik dacht normaal te zijn, maar deed het verkeerd door met haar EX te gaan. Onschuldig vond ik, zij niet.
Was het uiteindelijk ook niet. Weet ik dondergoed. Ik ben een watje en daardoor al het contact met mijn zorgzame pleeggezin en pleegzus kwijt geraakt.

Ik ging wonen met 3 vrienden in Alkmaar. Was heel leuk, ik kreeg weer een vriend. Jaloers als de pest en ik raakte al mijn net nieuw gemaakte vriendinnen weer half kwijt. Heldinnen die t zijn bleven bij me. Nog steeds, Werk, stage en school. Maar ik ging niet leuk weg uit dat huis, ik ging op "mezelf" op een kamer. Nog geen jaar met die jongen en nog geen 2 maanden in dat huis, alweer single. Ondertussen mijn school en stage laten verslonzen en het was meer werken en steeds meer uitgaan en drinken. Het is zo'n lange tijd geleden dat ik dit nu typ zonder gevoelens. Maar geloof me. Op dat moment ging het niet goed met me. Lieve vriendinnen die me erdoorheen sleepten. Met 1 ervan zo'n goede band dat we samen naar een huisje zochten en jawel, een studentenhuis.
Daar zit ik nu nog. Ondertussen in dit huis een vriendje gehad (alweer) en ook dat is weer stuk gelopen.

Op dit moment zit ik in een chaotische kamer vol troep dit verhaal te typen. M'n beste vriendin waarmee ik in dit huis ging is gaan samenwonen met een ander meisje (die ze in dit huis heeft leren kennen) en onze band is eigenlijk gewoon weg. Ik werk nu alleen maar en ben gestopt met m'n opleiding.
En vanavond had ik de verjaardag van mijn stiefbroertje.
19. Mooie kansen.

Vanavond had ik zijn verjaardagsfeestje.
In het begin van de avond zonder drank op, liep ik vol lof te vertellen dat ik niet meer als verkoopadviseur wilde werken bij de Mediamarkt. "Daar ben ik veel te goed voor". Dusss...
Aan het einde van de avond heb ik de hele weg naar huis gehuild. En waarom?
Omdat ik er aan het einde van de avond achter kwam dat ik niet vol lof over mezelf ben, maar dat ik diep en diep en diep teleurgesteld ben. 23 jaar en geen fuck bereikt. 23 jaar en nog steeds voor iedereen moeten zorgen. 23 jaar en continue het huwelijk van mn vader en stiefmoeder proberen te redden. 23 jaar en m'n broertje blijvend verdedigen tegenover m'n ouders dat hij écht goed bezig is (wat hij soms in periodes doet), maar hen ervan overtuigen zodat zij (in ieder geval mijn vader) hem niet moeten laten vallen. 23 jaar en er een maand geleden keihard achter komen dat ik een zware teleurstelling ben voor mezelf. 23 jaar en mezelf haten. 23 jaar en mezelf en iedereen misleiden woorden. Ik heb weer een vriend sinds 3 maanden en nee, ik neem het niet serieus. Ik neem mezelf niet serieus.

23 jaar en de hele weg naar huis op de fiets keihard janken omdat ik de hele avond de volwassene heb moeten spelen, relaties en familie banden heb moeten goed praten en op de fiets erachter komen dat ik eigenlijk nog maar een kind ben. Ik wil een kind zijn. Mijn vader is een stiefvader, mijn stiefmoeder is eigenlijk niks. M'n broertje fucks it all up en m'n moeder heb ik al 9 jaar niet gesproken omdat het voor mij een niet-wetende, egoïstische hoer is.

Ik huil omdat ik te snel, en teveel de volwassene moet zijn. Ik weet niet eens wat ik met mezelf aan moet. En toch, zorg ik voor m'n vader zijn huwelijk, zijn vrouw is mij zo dierbaar maar zij is zo alleen dat ik haar uitlaatklep ben. Mijn broertje heeft alleen mij om mijn vader te overtuigen, mijn stiefbroertje en zijn vriendin van 3 jaar vertellen hun sores en verwachten dat ik het wel weet. Mijn stiefmoeder gebroken door familie problemen die zich afspelen in een ander land en ik hou teveel van haar om me er niks van aan te trekken. Ik ben zwaar ongelukkig. Al die tijd al, altijd geweest.

En toch moet ik het maar altijd ophoesten om de volwassene te zijn in mijn leven, de antwoorden te hebben terwijl ik zelf nog niet eens weet wat ik met mezelf aan moet. Elke dag hoop ik dat ik wordt aangereden door een auto en overlijd. Elke dag ben ik teleurgesteld in mezelf. Ik kom niet meer verder en niemand ziet dat. Ik zit vast, al jaren.

Niemand ziet dat. Iedereen verwacht wat. De vriendschap herstellen omdat ik me afwezig gedraag, liefde geven, advies geven omdat zij er niet uit komen in hun huwelijk of relatie, hen vertellen hoe ze moeten sparen, hoe ze voor een baan moeten zoeken, hoe ze voor een huis moeten zoeken, waarom hun moeder zo reageert, waarom het allemaal zo loopt in het leven, waarom een moeder geen moeder is, waarom een vader geen vader is en iedereen verwacht van mij een daarop een antwoord te hebben. Ik ben klaar, ik ben op. En het stomme is dat ik dit al jaren weet en me al jaren zo voel.
Ik heb de ballen niet om het stop te zetten. Maar ik ga dood. Ik kan het niet meer. En niemand om me heen merkt dit of weet dit. Want ik ben toch sterk, ik regel het toch allemaal zo goed voor mezelf, ik gedraag me afwezig dus moet ik het goed maken...

Dit is 1 van mijn dieptepunten. Ik vertrouw niemand genoeg en niemand snapt genoeg waardoor ik me dus moet uitlaten op een site als dit.
En niemand leest dit... Want dit is een site voor mensen die aandacht zoeken.. ik zat hier niet voor niets op toen ik 14 was.. Come on, don't fool yourself.
Hier gaat het ook niet om.

Het gaat erom dat ik me even kan uitlaten. Mezelf even mezelf gunnen en mezelf keihard laten afvragen waar the fuck ik mee bezig ben. Waar wil ik heen? Ben ik mezelf niet gewoon keihard voorliegen? Ik wil wat bereiken, maar kom op, wat dan? En kom op, wil ik dit wel?
Fuck, ik leef misschien nog op z'n minst 70 jaar.. wat ga ik al die jaren doen en waarom doe ik mezelf dit aan? Want weet je, ik lieg tegen mezelf. Ik ben niet gelukkig. Nooit geweest.

Dus. Laat mij nu het kindje zijn. Wat moet ik nou? En waarom is er nou niemand waar ik tegen aan mag kruipen? Die me vertelt wat ik wel waard ben en die zegt dat diegene onvoorwaardelijk van me houdt? Waarom mag ik mijn jeugd niet hervatten? Waarom is dat nou van me afgepakt? En anders, waarom heb ik de ballen niet om er een einde aan te maken?

Geloof het of niet. Ik ben klaar.