Een band.

We kochten Gola toen ik in de eerste klas zat. Ik was toen 13 jaar oud. Eigenlijk kon ik haar helemaal niet aan. Ze heeft een enorm temperament en ze is behoorlijk dominant. Ze stond in Muiderberg bij een aantal andere IJslanders. Mijn moeder en mijn zus reden ook wel op haar, maar hadden niet echt een klik. Ik wel. Op de manage waar ik vanaf mijn vijfde reed, was ik altijd blij als ik op moeilijke paarden gezet werd. Niet dat ik er iets van bakte. Maar ik leerde te blijven zitten en niet bang te zijn. De methoden op deze manage waren niet echt super en dus leerde ik met grof geweld paarden in bedwang te houden. Tja.. Dat wilde niet echt. Maar dat gaf niet.

Toen ik Gola kreeg ben ik het anders gaan bekijken. Ik wilde een vriendschap met haar. Het geweld en de angst wilde ik inruilen voor respect en liefde maar ik had geen flauw idee hoe en ik had het geduld er niet voor. We verhuisden in de zomer van het jaar dat we haar kochten naar Drenthe. Veel beter werd het daar niet. Ik vond het crossen door het bos een tijdje geweldig. En toen ging ik puberen. Mijn school en mijn paard kregen geen aandacht meer. Ik heb eigenlijk geen idee waar ik nou echt mee bezig was. Ik leerde Zoe kennen en met haar ging ik weer rijden. Gewoon door het bos racen. Ik had geaccepteerd dat ik niet echt de baas over Gola was en liet haar gaan of probeerde haar te overmeesteren. Soms ging dat heel goed, andere keren niet. Ik kon wel merken dat ze het niet altijd fijn vond om met mij op pad te gaan.

Op mijn 16e verjaardag kreeg ik een barebackpad. Ik wilde dat heel graag. Want natuurlijk is het echt vrij rijden met je paard wat je het liefste wil. En ik heb een achillespees probleem. Het aangaan van een echte vriendschap was er nog steeds niet echt bij. Ik leerde heel goed te blijven zitten op mijn paard. Dat wel.

De nieuwsgierigheid naar een echte band met haar is al die tijd in mijn achterhoofd blijven hangen. In de zomer van vorig jaar werd die al iets beter doordat ik veel tijd in haar stak. We reden bijna elke dag en het zou haar laatste zomer bij mij zijn omdat ik naar Groningen zou verhuizen om daar mijn sprint havo te gaan doen. Gola hebben we te koop gezet maar nooit verkocht. Ik wilde dat eigenlijk ook niet. Alles in Groningen ging niet zoals ik gehoopt had. Ik voelde me ellendig en verlangde terug naar Drenthe. Een week voor de kerstvakantie ging ik toen ook echt. Het eerste wat ik deed was rijden op Gola. Later kreeg ik een soort baantje bij een kleine andalusierstal. Ik raakte opnieuw geinspireerd. Het rijden op Gola ging nog steeds zoals altijd. Ik had geen overwicht, raakte af en toe gefrustreerd en probeerde dat op te lossen met methodes die zij niet snapte. Toch ging het ergens ook langzaam beter. Doordat ik lessen kreeg bij de andalusierstal, leerde ik beter veel rustiger te zitten. Ik leerde goed te ademen. Ik leerde niet in paniek te raken. En dat merkte ik ook als ik op Gola reed. Er ging nog steeds veel fout maar ik leerde dat maar gewoon te laten. Er was geen frustratie meer maar een wil om te leren!

En toen dook ik het internet weer op. Ik kwam erachter dat ik Gola steeds als een mens had willen overmeesteren. In de kuddes gaat het niet zo. Ik was een echte jager en zij een echt prooidier. Natuurlijk hadden we geen band want ze zag mij als een roofdier! Ik ging me verdiepen in hoe kuddes werken en hoe een leider van een kudde ontstaat. Het verschil in hoe ik mijn paard benaderde en hoe een ander paard dat zou doen was ongelooflijk.

Nu ben ik tijd aan het besteden in de wei. Ik rij zo af en toe nog eens maar probeer dat zoveel mogelijk te laten. We zijn grondwerk aan het doen. Heel veel grondwerk. Langzaamaan zie ik dat zij mij steeds liever ziet. En hetzelfde geldt voor Kjani, het paard van mijn moeder. Kjani loopt altijd onrustig te doen bij het opstappen. Nu neem ik hem steeds even een tijdje de paddock in, opgezadeld en wel. Eerst longeer ik hem even. Zonder touw en rustig. Geen stress. Ik probeer te letten op zijn lichaamstaal en het mijne. Daar maak ik nog vaak fouten in. Na het longeren ga ik naast hem staan. Ik kriebel hem overal en adem heel rustig. Zijn hoofd laat ik met rust. Als hij helemaal rustig is zet ik mijn voet in de beugel en stap op. Hij verzet geen stap meer. Zijn hoofd blijft op een lijn met zijn lichaam. Ik denk dat ik op het goede pad zit!

Wat een enorme vreugde voel ik nu ik dit doe! De fouten die ik heb gemaakt in het verleden laat ik los en nu ga ik met geduld en aandacht kijken naar hun lichaamstaal. Hopelijk leer ik het ooit goed genoeg te lezen om genoeg vertrouwen en respect te krijgen dat Gola met plezier met mij op buitenrit gaat. Lekker zonder zadel en met een los teugeltje.