Weg.

Op mijn vorige verhaal kreeg ik hele lieve, begripvolle reacties en eerder hebben een aantal andere mensen positief gereageerd op mijn plannen om weg te gaan. Al deze mensen hebben er voor gezorgd dat ik toch met mijn moeder ben gaan praten.

Ze weet al lang dat ik me hier niet thuis voel en dat is te merken aan alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Ik heb in zes jaar op vijf verschillende middelbare scholen gezeten, ik maakte nergens veel vrienden en halverwege het jaar viel ik eigenlijk elk jaar uit. Ik heb meerdere psychologen gehad, drie verschillende woonplaatsen en hele rare fases gehad waarin ik veel mensen pijn heb gedaan. Het kwam voor haar niet als een verrassing.

We hebben samen met haar vriend de hele ochtend gepraat onder de wilg in de achtertuin. Van het ontbijt tot de lunch. Ik heb mijn verachting voor het systeem uitgesproken. We hebben heftige discussies gevoerd over hoe je een leven hoort te leiden. We hebben het gehad over de zin van studie en werk en het feit dat toch wel heel veel mensen ongelukkig worden in deze wereld.

Uiteindelijk hebben we gezamenlijk een plan gemaakt. Ik ga in september wel starten met mijn studie. Zodra het niet goed meer voelt stop ik ermee. Alle colleges die ik thuis kan doen, ga ik thuis doen. Ik ga werken en Gola en Kjani trainen. Mijn moeder gaat mij alles leren over eerste hulp bij paarden en ik ga daarnaast veel mailen met mensen die een soortgelijke reis hebben gedaan. Dat ben ik gelukkig al aan het doen dus dat komt wel goed.

Ik stop na een half jaar sowieso met mijn studie. Halverwege februari zadel ik Gola en bepak ik Kjani en rijd ik naar Santiago de Compostela. Ik wilde liever een route met wat minder reizigers maar mijn moeder en Hans wilden graag dat ik deze route zou gaan doen juist omdat er zoveel mensen op de weg zijn. Dat leek hun een stuk veiliger. Ze hebben natuurlijk gelijk en dus volg ik hun advies op. Mijn moeder zal waarschijnlijk halverwege naar Frankrijk komen om een stuk met mij mee te rijden en zij zullen ook voor mij klaar staan zodra er iets fout gaat.

Natuurlijk is er nog een belachelijke hoeveelheid aan dingen die ik moet uitzoeken en regelen. Dat geeft niet. Welke route ik precies ga nemen weet ik ook nog niet en ik twijfel of ik wel of niet een pelgrimpas wil. Ik hou niet van massatoerisme. Dat is dit natuurlijk eigenlijk wel. Er zijn zo ontzettend veel mensen die dit doen. Maar daarom hebben mijn moeder en ik nog iets afgesproken. Als ik daar ben hoef ik voor nu nog niet vast te leggen wat ik dan doe. Ik kan terug via de pelgrimswegen of de GR wegen maar ik kan ook verder gaan. Ik heb dan voldoende kilometers gemaakt om zelf een keuze te maken volgens haar. Dat is een fijn idee.

De reis van hier naar Santiago de Compostela is ongeveer 2500 km. Ik kan haast niet wachten om de kilometers te maken. Wat een geluk dat mijn moeder een vrijdenkend mens is. Toch had ik niet verwacht dat ze zo goed zou reageren.

@suusje @heartbroken @sadness dankjewel voor jullie reacties.