een bijna afscheid

Tja ik ga het nu helemaal uitschrijven, omdat het moet maar ook omdat ik het wil, En nee het is allemaal geen leugen, en alle harde woorden hierop kunnen me kwetsen

Het begon een maand geleden, ik werd gebeld door me moeder, Me vader lag in het ziekenhuis, Na school er naar toe gereden, maar hij sliep constant dus, hij was onwel geworden bij het sporten en me moeder bracht hem meteen naar het ziekenhuis, met een scan was er niets te zien, De volgende dag kwam me moeder binnen huilend en zei dat het helemaal niet goed ging met me vader, savonds werden we gebeld om gelijk naar het ziekenhuis te komen, huilen in de auto er meteen heengegaan, Me vader lag daar en maakte geluiden dat hij stikte, Me moeder moest met de dokter en ze vertelde me neem maar alvast afscheid van hem want dit ziet er niet goed uit. In de 2de scans zagen ze dat hij een herseninfarct had gehad

Alles wat ik wou zeggen deed ik, Me vader probeerde zichzelf los te wurmen uit zijn banden (ze hadden hem vast gelegt) Hij stopte continue met ademen en telkens was ik als de dood dat hij het niet zou halen, Me moeder kwam terug met het nieuws dat hij moest worden geopereerd, Hij moest naar Tilburg want nergens anders hadden ze plek, we zijn gauw naar huis gegaan omdat we de tom tom moesten zoeken, en eten enz, Daarna daar heen gereest om 12 uur snachts, Om kwart over 12 zou hij aankomen. 1 uur en hij was er nog steeds niet, We gingen meteen navragen aan de balie. Na een half uur kregen we het bericht dat hij in zo'n erge toestand was dat hij zelfs niet vervoerd met de ambulance kon worden. Uiteindelijk om kwart over 2 kwam hij aan en is meteen naar de operatie kamer gegaan. We hadden nog snel een gesprek met de dokter, En hij legde alles uit. De operatie zou 3 uur duren, We werden in een kamer geplaatst en konden daar douchen, tv kijken enz, gewoon alles voor onszelf om half 7 sochtends na heel veel gejank kwamen de dokters binnen, me hart ging tekeer! De operatie was gelukt, YES YES, Over een uur mochten we naar hem toe.

Na het uur gingen we naar hem toe, hij zag er verschikkelijk uit, Hij was nog in "een diepe slaap" Daarna zijn we terug naar de kamer gegaan om eindelijk effe te kunnen slapen (niet gelukt natuurlijk).. Me broer was is het buitenland en eindelijk die ochtend kregen we hem te pakken, hij moest meteen terug komen want het ging nog steeds niet goed met me vader. Smiddags Stopte ze de morfine en hij moest binnen een uur wakker worden, wij vol hoop wachten maar na anderhalf uur was hij nog steeds niet wakker. Die vrouw vertelde dat het dan nog een dag zou duren... Na 2 dagen daar in dat ziekenhuis te heben gezeten met dezelfde kleding en eten moest ik toch naar huis van moeder, Ik werd opgehaald door me vriend en ik ging naar huis om alles te halen Na 3 dagen was me vader nog steeds niet wakker en reageerde niet of nauwelijk op pijnprikkels, we zagen het niet goed in.

Eenmaal na anderhalve week, deed hij zijn ogen open. hij kon nog niks bewegen maar het was een begin, Nu na anderhalve maand ligt hij weer in rotterdam en Nu kan hij praten sinds 3 dagen geleden, Disdag vertrekt hij naar een centrum waar hij 2 jaar minstens moet verblijven om alles te trainen want hij kan ook nog niet lopen niks. Dit was een zware maand maar het is nog lang niet over

Ik hou van jou pap x J.