Een brief aan mij

Ik weet van mezelf dat ik moeite heb met loslaten.
Loslaten van mijn leefomgeving, waar ik me vertrouwd in voel, waar ik mezelf kan zijn, me terug kan trekken.
Dit is ontstaan door mijn verleden. Toen ik niet meer wist waar ik woonde. Toen ik me nergens van kon afsluiten. Niet van mijn psychisch zieke moeder, niet van mijn vader waar ik bang voor was, niet van mijn hoog sensitieve zus en alle gevolgen van dien. Pleegouders, gescheiden ouders, nieuwe aanhangsels van mijn ouders die perfectionistisch, psychopathisch, verslaafd of ziek waren. Etc.
Ik weet nog dat ik als kind van acht, op de laatste dag van onze vakantie in Corsica over het strand liep, een lied zong voor de zee en de mooie zonsondergang. Een lied over dat ik heimwee zou krijgen en het ooit weer op zou zoeken. Een lied met zo veel liefde voor de rust die ik had gehad daar.
Ik kon wel huilen dat we naar huis gingen.

Ik weet van mezelf dat ik mijn eigen omgeving heel erg waarborg.
Sinds m'n 18e ben ik uit huis gegaan. Daarvoor ook eerder, maar dat was bij iemand. Maar dit keer was het voor mezelf! Een eigen plek, eindelijk voor mijn gevoel weten waar ik woon. Niet de ene dag hier, de andere dag daar, maar gewoon hier, met mijn eigen energie. Positief of negatief, doet er niet toe, het is zowel mijn vreugde als mijn ellende! Overzichtelijk.
Ik kan me nog niet zo goed voorstellen dat ik hier weg ga. Maar langzaam begin ik het me te realiseren. 1 juli moet ik eruit. Nou ja, moeten... Ik heb het zelf opgezegd. Ik doe dit niet met tegenzin, ik ga bij m'n vriend inwonen. Met hem zijn vind ik natuurlijk leuk, dat blijkt ook wel, want mijn eigen plekje hier opgeven doe ik echt niet snel!

Als laatste weet ik van mezelf dat ik het hier ontzettend ga missen, maar ik er een hoop moooie dingen voor terug krijg. Ik ga er alles aan ga doen mezelf te vinden in mn nieuwe stek. Ik ga het vanaf nu van de positieve kant bekijken. Het gaat misschien erg snel allemaal, maar dat is ook iets moois. Ik ken mn vriend nog maar sinds eind oktober en het voelt nu al zo goed en vertrouwd.

Ik vind het eng... Maar ik durf er voor te gaan.