een dagje ziekenhuis

Ziekenhuis?????
Ja, ziekenhuis
Mijn broertje JeanMarc is namelijk ernstig ziek en moet drie dagen in het ziekenhuis blijven. Anderhalf jaar geleden (toen een groep 8er) begon hij bloed te plassen. We zijn toen met hem naar de dokter en het ziekenhuis geweest, maar het werd allemaal niet veel duidelijker. Hij had iets aan zijn nieren...maar wat? Na een poosje dachten ze dat hij ontsteking door een bacterie had en zo ging het een jaar verder. Tot opeens de super rode bloedplas terug kwam en er bij hem toen stukjes nier weggehaald moesten worden. (jummie) Twee weken later kwam de uitslag binnen.
Niks ergs dachten we. De informatie die we kregen was nooit echt erg, maar dit keer. Dit keer was het anders. Ze weten nu wat hij heeft, maar dat is alles behalve mooi. Hij heeft namelijk IGA nefrologie. Dat is een ongenezelijke zeldzame imuunziekte waarbij zijn eigen lichaam zijn nieren aanvalt. Nu werkt nog maar 60% van zijn nieren en op de schaal van 1 het minst erg en 5 het meest erg heeft hij nummertje 4.
Nu is hij vandaag in het ziekenhuis opgenomen waar hij aan het infuus moet en gaat beginnen met pretnison, een strek spul waar je allemaal bijeffecten van kunt krijgen zoals heel dik worden. Nu maar hopen dat het werkt, want het moet zorgen dat zijn nieren langzamer afbreken. Maar uiteindelijk zal hij toch een transplantatie moeten hebben. Bah!!!!

Maar vanochtend gingen mijn broertje, mammie en ik dus naar het ziekenhuis toe. Leuk ziekenhuis, leuke kinderafdeling en verder ook wel leuk. Alles leuk en fijn totdat Jeanmarc(zo heet mijn broertje) een infuus in kreeg. En ja hoor, ik wou ff laten zien dat ik daar wel tegen kon dus heb ik de ingreep nauw meegekeken. Prik met van alles in zijn arm. Buisje erbij. Het heerlijke warme bloed erin. Buisje dicht. Shit. Lukt niet. Dus gingen ze aan dat knopje draaien wat aan zijn arm vast zat. Maar ik dacht dat ze dat infuus er hard in liepen te drukken.
Toen ging het mis!!!!
Ik voelde me wat bleekjes worden en uiteindelijk dacht ik...gos, ik moet even op die stoel zitten. Dit hielp jammer genoeg niet.
Eindelijk was dat infuus van mijn broertje klaar.
Ik stond wat onzeker op en wankelde naar de deur. Het bloed stroomde uit mijn lijf. En ik zei wazig: "Ik moet even naar de wc."
Ik strompelde naar de wc en viel bijna in de wc-pot, omdat ik alles zwart zag en mijn oren niet meer werkte. Ik taste de muur af naar het lichtknopje en drukte per ongeluk het alarmknopje in. Oeps!!!De deur stond nog open en Jean Marc kwam snel binnen om het lichtknopje aan de doen. "Ben je blind ofzo?!" waren zijn woorden. Ik dacht ja. Toen ik eindelijk de deur op slot deed zakte ik op de grond. Dit is niet zo fris dacht ik nog? Ik voel me niet zo goed. En daar lag ik een poosje. Toen strompelde ik op en keek in de spiegel. AHHHHH!!! LIJK!!!!!!! Ik wachtte even en kon het toen aan om de deurknop te ontgrendelen en naar mijn broertjes kamer te wankelen. Daar aangekomen keek mijn moeder me wat vreemd aan. "meis, wat ben je bleek?!" "Ik voel me niet zo lekker,"kwam er nog uit mijn lamme lijfje en toen viel ik op mijn broertjes bed. Mijn hele lichaam was bleek en wit en ik had knallende buikpijn. Niet normaal meer. Zo lag ik daar een half uur en de zuster had het bed al zo ingesteld dat het bloed naar mijn hoofd zou stromen.
Een andere zuster kwam binnen en zei: "Goh, de patient heeft zich de kamer al eigen gemaakt." Mijn moeder en ik wezen naar mijn broertje, die met een grote glimlach achter een tafel zijn aardappeltjes op aan het smikkelen was. Na een poosje ging het wel weer en nam mijn mam me mee naar buiten. LUCHT!!!!!! adem in, adem uit. Toen het weer goed ging fietste ik naar huis.

Om 5 uur stapte ik weer op de fiets en ging weer naar het ziekenhuis.
Ff zoeken en jah, ik had de kinderafdeling.
En leuk dat het daar was!!!!
De avonddienstmensen waren ontzettend aardig en JeanMarc zat aan zijn avondeten.
Na het avondeten hebben we lopen hinkelen en toen ging hij opeens in een van de rolstoelen zitten. "huh???" dacht ik. Maar de avonddienst was dit al gewend. JeanMarc had namelijk die avond al een aantal rolstoelraces gehouden en vroeg nu om een meetlat om zijn remweg te meten. whahahaha. Dat ging helaas niet door.
Na een poosje kreeg hij mij eindelijk zo ver ook in een rolstoel te zitten.
Moeilijk sturen!
Maar wel heel grappig voor even en het ging nog best goed voor een beginnneling. Van links naar rechts, draaien, achteruit, race!!!
Om 7 uur was het bezoekuur over.
Niet in rolstoel maar lopend liep ik naar de lift.
JeanMarc vroeg smekend: "Kom je morgen ook nog???"
Hij vind mij lief!!!!