een koude decemberavond

Het was een koude avond in december 2010. Ik was onderweg vanaf Milaan naar huis, om thuis de feestdagen te kunnen vieren. Rond 20.00 reed ik op de A15 het was heel rustig op de weg, iets wat ik niet erg vindt nu kan ik doorrijden en ben ik snel thuis denk ik nog....

Niet veel later wordt ik ingehaald door een auto, wat mij direct opvalt is het slingeren wat de auto doet... en dan gebeurd het onvermijdelijke de auto raakt in een slip via de midden vangrail beland de auto rechts in de berm. Ik stop en zet mijn truck erachter neer, met de schrik in me benen loop ik op de auto af, ik hoor 2 kinderen heel hard huilen... bijde auto werp ik snel een blik naar binnen de kindjes lijken op het oog ongedeerd, inmiddels had ik een dame van 112 aan de lijn die beloofde dat er snel hulp zou komen. Eenmaal bij de bestuurster aangekomen leek ze bewusteloos, met hulp van de dame van 112 wat controlles uitgevoerd..... geen hartslag, nu moest ik iets gaan doen wat ik ooit geleerd had... reanimeren.... de dame van 112 hielp door het ritme aan te geven en steeds te zeggen je doer het goed ze zijn er bijna...

na een aantal minuten wat overigens uren leken kwam er een ambulance aan en werdt ik overgenomen door de hulpverleners. Na ongeveer 20 minuten werdt er een deken over mevrouw gelegd mevrouw had het niet gehaald achter me stonden de 2 meisjes nog huilend toe te kijken... waarom slaapt mama? Waarom wordt mama niet wakker?

De arme meiden, zo jong zo klein en moeten nu al verder zonder de warmte en veilige armen van moeders...
nog iedere keer als ik langs die plek kom krijg ik een brok in me keel en laat ik een traan