een punt erachter

Gister was het eindelijk zover. De hopeloze romanticus die op bezoek gaat bij z'n ex-vriendin. Ik zal eerlijk zijn, ik was best wel zenuwachtig. ik wist niet hoe ik me moest gedragen of wat ik moest doen. De hoop was natuurlijk dat ik zou merken dat het me allemaal niet zoveel kon schelen wat ze doet en dat ze er niet leuk uit zou zien als zoals ik haar gewent was. Het is eigenlijk best wel stom dat je na 9 maanden de ander weer ziet, ik was nieuwsgierig over hoe het me zou beïnvloeden.
Daar stond ik dan na een reis van 1½ uur (met de auto) voor haar deur. Ik belde aan en haar moeder deed open. Ik kon altijd goed met haar moeder opschieten en na een vertrouwde begroeting deed ik mijn jas uit, zette mijn tas neer en keek goed om me heen. Het huis was nog precies zoals ik het me herinnerde.
Door naar de keuken en daar zat ze dan in de woonkamer achter de piano. Ik kon gewoon aan haar zien dat ze ook best wel zenuwachtig was, ze stond niet op toen ik op haar af liep. Ik wist niet hoe ik haar moest begroeten.
We dronken thee en na wat gepraat te hebben kwam ik er achter dat er überhaupt in die 9 maanden niet zo veel was veranderd. Iedereen was ouder geworden en bij de meiden was het haar iets anders. Meer was het niet. Het was een hele rare gewaarwording dat ik gewoon nog precies wist waar alles was en ik kon bijna m'n ogen sluiten en zo blind door het huis lopen.
Het is niet te verklaren, maar ik was bang dat ik misschien mezelf zou tegenkomen. misschien de angst dat ik er slechter aan toe zou zijn als ik bij haar was geweest. De kans dat ik misschien weer in het verliefde gevoel terecht zou komen. Eigenlijk had ik dat van mezelf verwacht, maar het viel me op dat dat totaal niet het geval was. Er waren wel momenten waarin ik dacht van "vroeger had ik dit gezegd" of "vroeger pakte ik haar nu altijd even vast" maar het was meer het idee en niet echt het gevoel erbij.
Na een gezellige middag en avond moest ik uiteindelijk ook weer naar huis natuurlijk. Het afscheid was anders. Knuffel van iedereen en ook een knuffel van m'n ex. Het voelde net alsof ik iets miste maar het niet nodig had. Dus daarna stapte ik in de auto en vertrok door de sneeuw naar huis.
Het was een hele rare confrontatie en het is heel anders uitgepakt dan ik had verwacht maar het viel me niet tegen. Al 9 maanden lang liep ik met een gevoel en dat kan ik nu in de prullenbak gooien na al die tijd zet ik een punt erachter.