een schittterend gebrek

Jij was mijn Cassanova, ik niet jouw Lucia. Ik was, een van de vele veroveringen van jou, in jouw zoektocht naar liefde. Liefde die jij ooit gekend hebt in jonge jaren, lang geleden. Verdwenen.

Toen, op die ene avond, in het gezelschap van vrienden wist ik wat mij te doen stond.
Zij was slechts een naam voor mij. Wat het komende bedrog makkelijker maakte.
Ik was ervan overtuigd dat de verovering van Cassanova mij macht zou geven. Als je mijn lichaam zou verkiezen boven het hare.
Ik gaf mijn plannen niet bloot, doch was het het enige wat er in mijn hoorfd speelde die avond.

Na een avond, dronken van de wijn en gelach excuseerde jij je en verdween naar jouw slaapkamer. Ik wachtte, lang genoeg dat niemand behalve ik zich bewust was van mijn plan.
Ik volgde dezelfde treden naar boven, naar jouw kamer. Jij keek niet op toen ik binnenliep. Alsof je mijn bezoek verwachtte. Hierop deed ik wat mij als vrouw te doen stond. Ik ontdeed mij langzaam van mij bovenkleding. Jij gunde mij nog geen blik. Ik stapte, zelfverzekerd, in jouw richting. Een zucht ontsnapte jouw lippen, waarop ik je zei dat als je het niet wilde, ik zonder enig woord zou vertrekken. Je keek me aan en zei niks. Ik kwam nog dichter bij je. Jouw blik was nu niet meer op mijn gezicht gericht. Ik voelde jouw hartslag, zo dichtbij was ik. Mijn lippen raakten jouw hals, oor en wang. Onze lippen raakten elkaar niet, dit was met opzet aangezien dit haar domein was, zij die slechts een naam voor mij was.
Mijn nagels verkenden jouw blote huid, jouw vingens de mijne. Pas toen jij met diezelfde handen mijn dijen sprijdde en onze lichamen één werden, keerde mijn gedachten terug naar de realiteit.
Ik was mij heel goed bewust van het verraad wat zojuist had plaatsgevonden.

Hoe ik hunkerde naar macht, en dacht die te ontvangen. Ik had er niet meer naast kunnen zitten.
Toch had ik dit nodig, om de gevoels die ik voor jou had, in haat te kunnen onmzetten.