toen en nu

Een jaar geleden was alles nog zó anders. Een groot zwart gat zonder enig lichtpuntje.
Ik walgde van mijzelf. Onmacht, angst, en pijn. Dat was hoe mijn dagen waren.
Nu ik eindelijk uit die put ben, Athans, ik ben eruit aan het klimmen, zie ik de positieve kanten.
Het is echt waar dat je in nood je vrienden leert kennen. Zoveel hebben afgehaakt. Zoveel die het niet snapten wat er met mij gebeurde. Die blikken vol afgunst voelde ik dondersgoed. Ik ben niet achtelijk. Daarom ben ik nu blij dat ik weet wie mij altijd zullen steunen.
En ik ben blij dat ik heb weet hoe het is om jezelf te verliezen. Het geeft zo'n geweldig gevoel als je daar eindelijk vanaf bent. En ik merk dat ik me ook beter in anderen kan inleven.
Ook al die momenten dat ik dacht, ik trek het niet meer. Het word me te veel en ik maak er een einde aan koester ik nu. Dat ik elke keer toch heb doorgezet, en hoop heb gehad.
Dit had ik nooit alleen kunnen doen. Anne, ik denk niet dat jij beseft hoe vreselijk veel ik aan je heb gehad. Dat ik alles aan je kon vertellen zonder dat je daarover oordeelde. En dat je me begreep, ik weet niet hoe, maar dat deed je wel, je wist altijd het juiste te zeggen om me beter te laten voelen.
Ik heb ook geleerd om geluk en vrijheid niet meer for granted te nemen, en waardeer het meer dan ooit tervoren.
Zodatmoesterevenuitofzo
27 feb 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van hoikbenleo
hoikbenleo, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende