Een slecht vriendje

Eindelijk was het zover... de dag dat ik jou zou ontmoeten.
ik was heel zenuwachtig, we hadden al een paar dagen maar dit was de eerste keer dat wij elkaar echt zouden zien.
Ik zag je en liep meteen naar je toe, vraag me niet hoe ik je herkende. We liepen naar het vondelpark, het zonnetje scheen en we gingen op het gras liggen. we hebben nog een tijdje gepraat en daarna was het dan eindelijk zover, je zoende me.
Die dag was zo fijn die zal ik me altijd blijven herrineren.

De 2e keer dat ik je zag was je moeder erbij, wat nogal raar is voor een jongen van 17, vind ik.
Ik weet wat de reden was dat ze meeging en vanaf toen begon het, het rare en kille gevoel dat ik mijn maag kreeg.
Een heel bizar gevoel. ik weet nog steeds niet wat het is.
Dat gevoel kreeg ik daarna steeds meer. Ik kon het absoluut niet vinden met je vrienden en nu ik erover nadenk konden wij het eigelijk ook helemaal niet zo goed met elkaar vinden. We voelden ons heel erg tot elkaar aangetrokken.
Ik zei maar heel weinig als ik bij jou in de buurd was en ik zei echt helemaal niets als ik bij je vrienden was. Ik weet eigelijjk niet eens waarom, normaal praat ik namelijk heel veel.
Je sneed jezelf en daar was ik natuurlijk tegen, je zei dat je het niet meer zou doen. Je vertelde ook dat je zelfs een keer bijna van een gebouw was gesprongen. Ja hoor daar was hij weer, dat rare en kille gevoel in mijn maag. Je vader was ook niet helemaal normaal maar laten we het daar maar niet over hebben.

Na een paar weken ging het fout, we maakte steeds ruzie en je werd steeds dominanter.
Je maakte het ook uit op een gegeven moment ook uit omdat je 'niet meer verliefd' op me was. De twee dagen die daarop volgde waren erg verwarrend. Je had me inmiddels alweer gevraagt en ik dacht al dat er iets niet klopte. Ik had eigelijk geen ja moeten zeggen, dat had me een hoop verdriet bespaart, denk ik.
Toen we weer samen waren gingen we naar het zwembad je had me een rode roos gegeven en daar was ik heel erg blij mee.
Er was daar ook een vrouw die ons aansprak op het zoenen omdat er kleinen kinderen bij waren. Ik gaf haar een grote bek en jij liep gewoon weg, deed net alsof het niet jou probleem was. Ik weet niet wat me bezielde, daar herken ik me echt niet in terug.
Ook liet ik je allemaal dingen bij me doen in het openbaar waar ik me nu heel erg voor schaam en wat ik nu ook echt niet zomaar zou doen.
Op een dag dat je bij me was had ik er even geen zin in de 'seks' of voorspel hoe je het ook wil noemen. Jij pikte dat niet en je vroeg wat ik nou eigelijk van je wilde. Ik zei dat jij mijn vlam was, toen maakte je een opmerking wat min of meer hetzelfde is als 'bewijs het dan'. En ik met me naiefe kop dacht dat het abnormaal was dat ik er een keertje geen zin in had, dus ik liet het toe terwijl ik eigelijk niet wilde. Het deed erg pijn en ik heb en nog een paar dagen last van gehad...


Het is inmiddels al uit, want ik had het direct daarna uitgemaakt. Dit is al een half jaar geleden, misschien nog wel langer, maar een paar weken geleden dacht ik er ineens aan. 'Dit klopt niet' dacht ik bij mezelf. Ik was naar de schoolpsychologe gegaan en ik had het hele verhaal verteld. Ik had gelijk, het klopte niet, zij wees me er dan ook op dat het aanranding was.

Ik heb misschien nog mazzel gehad, er zijn ook meisjes die door een wild vreemde de bosjes in worden gesleurt en dan worden aangerand of misschien wel verkracht. Dit gebeurt dagelijks, ook door vriendjes, door mensen waarvan je dacht dat je ze kon vertrouwen. Alsjeblieft laat het niet zover komen dat dit soort dingen gebeuren. Jij bent de baas over je eigen lichaam en niemand anders is dat, je moet je eigen grensen stellen en zorgen dat die grenzen niet overtreden worden, ook niet door je vriendje...



verliefd xXx verliefd
16 dec 2005 - bewerkt op 20 mei 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Virgin
Virgin, vrouw, 33 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende