Een sprookje voor Manoa* [2]

Maandag 22 januari 2007
We worden wakker in een land dat we ‘Sneeuwland’ besluiten te noemen. Gigantische ijsschotsen drijven in het ijsmeer voor ons en als we verder lopen, komen we ijsrotsen tegen die meer dan 100 meter hoog zijn. We dragen dikke witte eskimojassen. Zeehondenbont kriebelt in onze neusgaten en we lachen om elkaar. De zon hangt heel laag en lijkt totaal geen warmte af te geven. Onze voeten zijn omhuld door dikke lagen leer, die aan de buitenkant ietwat ruw zijn, zodat we enigszins gemakkelijk over het ijs kunnen voortschuifelen. Het waait nogal hard, omdat er niets is dat de wind tegen kan houden. Het suizen van de wind klinkt aardig vertrouwd in onze oren. Gelukkig hoeven we er niet tegenin te lopen. De richting die wij lopen bepalen wij niet zelf, maar het wordt aangegeven door het lot. We bewegen soepel en licht, net als de pinguïns die verderop een vreemde dans uitvoeren. Langzaam schuiven we naderbij. Een kleine pinguïn steekt nieuwsgierig haar snuitje in onze richting. We aaien haar en een apart soort moedergevoel komt in ons naar boven. De andere pinguïns lijken ons niet in de gaten en gaan rustig verder, onder het slaken van kleine kreetjes die te vergelijken zijn met de geluiden van een opgewekte baby. Als we genoeg gezien hebben, gaan we weer verder. Onze neuzen zijn ijskoud, maar zij ruiken de frisse geur van ijs. Het begint te sneeuwen. We vangen sneeuwvlokjes op in onze reusachtige beide handschoenen. We hurken neer bij een grote berg sneeuw en maken een eigen Frosti the Snowman. We lachen en Frosti lacht terug. Als het bijna nacht is geworden zijn we moe van alle nieuwe dingen die we gezien hebben. We gaan een kleine iglo binnen die precies op het juiste moment voor onze ogen is verschenen. In de iglo is het heerlijk warm. We rollen de slaapmatjes die we op onze rug droegen uit en gaan erop liggen. We sluiten onze ogen en verdwijnen binnen enkele seconden in een diepe slaap. Prachtige dromen wisselen elkaar af en we zien op tegen de morgen; de morgen van wakker worden in een oude, bekende omgeving. We blijven slapen.