Een verhaaltje!

Huilend zat er een klein vogeltje voor Rina's raam. Rina keek naar het vogeltje en vroeg wat er an de hand was. "Niks er is niks, ik ben mijn mama kwijt maar dat zijn alle vogeltjes." Antwoorde het vogeltje terwijl hij Rina's kamer inhupte.
"Maar dat hoeft toch niet? We kunnen jouw mama toch gaan zoeken?"
Rina deed het raam dicht en nam het vogeltje mee naar buiten. "Weet je nog waar jou nestje is?" vroeg Rina terwijl ze door het grote bos liepen.
"In een lage struik, ik herken hem meteen als ik hem zie." antwoorde het vogeltje. "Maar ik was zo moe ik kon niet meer verder vliegen dus kon ik hem niet vinden." Het vogeltje keek naar iedere struk maar hij kon het nestje niet vinden. Ook Rina zocht en zocht maar ook zij zag niks.
"Weet je wat, we gaan naar mijn opa! Die kent alle struikjes en als je hem verteld hoe het struikje eruit ziet vind hij zo jouw mama." Rina rende met het vogeltje naar haar opa.
"Opa opa?" Riep ze terwijl ze de deur binnen kwam gestormd.
"Ja wat is er?" vroeg opa en Rina en het vogeltje vertelde opa waarvoor ze kwamen. "O dan weet ik precies waar jij woont!": Zei pa en hij liep de tuin in. Rina liep vragend achter hem aan. Waar ging opa nu heen?
Opa liep door, de tuin door zo de tuin van Rina in.
"Kijk eens lief vogeltje! Hier is jouw nestje!" Riep opa en hij wees naar een hoop takken op de grond. "Opa dat kan toch niet? Dat is geen struikje!"
Opa lachte "Nee dat was een struikje dat stond bij jullie in de tuin maar het stond in de weg."
"Maar wat nu?" Vroeg Rina terwijl het vogeltje begon te huilen.
"Ik weet wel wat, ik maak een mooi vogelhuisje voor het vogeltje!"
Opa ging aan de slag terwijl Rina in de tuin het vogeltje wat brood voerde maakte Opa het mooiste huisje dat het vogeltje ooit gezien had.
"Zo dan hangen we dat huisje naast jouw raam Rina dan kun je altijd met het vogeltje praten." En zo kreeg het vogeltje een eigenhuisje en had Rina er een vriendje bij.

Willen jullie please hierop reageren? om mij beter te laten schrijven?
kizz
jesse