Een vreselijke leraar..

Hej,

Ik heb dus een docent en die kan ik niet meer uitstaan. Het lijkt wel alsof hij mij altijd moet hebben. Ik zal jullie wel vertellen wat er was gebeurd. Het eerste wat ik vertel is van een paar weken geleden:

We waren op school en we hadden biologie. Ik mag de docent sowieso al niet, maar meer omdat hij gewoon een beetje apart is ook met vaccineren en corona altijd hele verhalen alsof hij alles is. Maar goed, we hadden dus een toets en hij gebruikt weleens namen uit de klas voor een vraag. Dus er zit bijvoorbeeld een Jan in mijn klas en op de toets staat: Jan koopt eieren bij de winkel, welk proces ging hieraan vooraf? Nouja, prima vraag. Maar toen kwam mijn naam voorbij in een toets die ging over seksualiteit. Het was dus een vraag over 2 leerlingen die samen een kind kregen waar ik 1 van was. Ja sorry, maar dat doe je toch niet? Ik had de vraag nog niet gezien dus ineens allemaal mensen grinniken en naar mij en die jongen kijken. Dus mn vriendin stoot me aan en wijst naar de vraag. Dus ik wordt volgens mij helemaal rood en na de les vraag ik of hij mijn naam de volgende keer op een andere manier wil gebruiken. Hij zegt: Ja, sorry dat moest ik er al uithalen, maar dat was ik vergeten en ik zal zorgen dat als de andere klas de toets moet maken de namen eruit zijn. Dus ik zo: prima joh weetje. Maar toen een paar dagen later komen een paar vrienden van me uit de andere klas naar me toe en zeggen: jou naam stond in de toets. Dus ik zo: Maak je een grapje? hun: nee, echt serieus. Dus ik naar hem toe en hij probeert er omheen te draaien met: Ja, het kunnen ook twee andere mensen zijn, je bent niet de enige op de wereld met die naam en voor die jongen geld precies hetzelfde. Nou sorry hoor vent.

Maar goed, toen was het een beetje bezonken en ik mocht hem sws al niet maar het was wel ok.
Vandaag heeft hij dat weer opgelaaid. We hadden het over chromosomen en chromatide. Ik heb dus totaal geen kennis van biologie, maar toch moest ik een opdracht hardop voor de hele klas maken. Maar ik snapte er helemaal niets van en het plaatje dat er naast stond, maakte het er niet veel beter op. Ik was bij de derde deling aangekomen en ik riep zomaar wat getallen toen hij ineens zei: Nee, we beginnen opnieuw, je snapt er helemaal niks van. Bij een andere leraar had ik het misschien wel gepikt, maar zijn toon stond me ook gewoon niet aan. Ik moest opnieuw beginnen en zei weer een paar antwoorden fout waaraan hij zich steeds meer begon te ergeren. Hij zei dat het kwartje gewoon niet viel bij mij, alsof ik dom was. Hij zei wel dat ik niet dom was, maar hij zei het toch wel. Ik zei op een gegeven moment geen idee en toen zei hij: Snap je het nou niet? Het is gewoon een kwestie van kijken! Ik zei 4 in plaats van 2, zegt hij: Ik denk niet dat je een bril nodig bent omdat je dubbel ziet. Dus ik zeg snel 2. Ik kreeg echt een huilstemmetje, kon wel in huilen uitbarsten en mn klasgenoten keken ook heel medelijdend naar me, ja duh je wilt niet in mijn schoenen staan. Ik snapte de opdracht gewoon niet en in plaats van rustige uitleg werd voor de hele klas voor schut gezet. De bel ging ook nog eens en een paar jongens werden ongeduldig en wilden naar de aula. Ik vatte het op alsof ze boos waren en ik werd er alleen maar zenuwachtig door en toen begonnen een paar schatten uit mn klas dus maar antwoorden naar me te fluisteren en dat heb ik maar overgenomen en gelukkig had meneertje biologie dat niet door en kon ik de opdracht afronden. Na de les gingen we even naar hem toe en mijn vriendin zei dat het heel vaag was en dat hij iets verkeerd had gezegd. Hij meteen beweren dat hij alles goed had gezegd en dat er geen reden was om te zeggen dat hij het verkeerd gedaan had. Toen zei ik maar dat ik naar beide plaatjes had gekeken, terwijl ik alleen naar de eerste hoefde te kijken en toen zei hij dat daar de fout waarschijnlijk zat. Prima, maar dan hoefde hij me nog niet zo af te kraken. Hij probeert het wel goed te maken door een beetje te zeggen dat ik maar naar hem toe moest komen als iemand boos op me werd omdat ik in de pauze door moest, maar doei. Dat los ik zelf wel op, daar ben ik hem echt niet voor nodig.
Toen gingen we weg, zei ik tegen mn vriendinnen dat hij echt vreselijk is en zegt vervolgens een andere leraar tegen mij dat ik dat niet zomaar mag zeggen. Dus ik zo met mn kleine stemmetje: Je weet niet eens waar het over gaat. En hij had gelukkig niet door dat ik bijna moest huilen dus kon ik mooi mn hart gaan luchten bij mn vriendinnen.

Maar nu durf ik vrijdag gewoon niet meer naar biologie, dus ik hoop dat ik mijn mentor nog spreek deze week dan ga ik alles gewoon zeggen. Maar mentorles is vrijdag het uur na bio, dus dan heb ik er nog niks aan...

Snappen jullie me een beetje?