een zo pakkend gedichtje..
Dit gedichtje... zo herkenbaar zo pakkend... ik las het net toen ik op de site ging kijken, er was pas 1 nieuw verhaal boven de de mijne... en dat was deze..
Daar stond het meisje huilend
van haar steen had ze genoeg
Sterker worden zou ze
ogen branden in het vergiet
Ze pakt haar steen en werpt hem
Vragen heeft geen zin, een zucht
Het hangt af van omstanders en rakers
Hun klaagzang gebakken in de lucht
Hij komt neer zonder te ploffen
Het meisje lacht hardop en snikt
van bella
ik weet niet hoe zij het bedoelt heeft.... maar dat meisje, zou ikzelf kunnen zijn... genoeg van de ellende die de kanker voortgebracht heeft... en die verder wil met haar leven. Die weer krachtig wil zijn. Maar die nog steeds veel verdriet heeft. Echter de pijn en de ellende wil ik van me afzetten... de zware steen van binnen, weggooien. En door mezelf, maar ook door alles en iedereen om me heen, wat me herinnert aan alles wat er gebeurd is, is het heel moeilijk. Ik gooi de steen echter WEL weg.. maar niemand merkt het echt.... en ik ben blij, dat ik de moed en de kracht heb om de steen weg te gooien... om verder te gaan met m'n leven. Maar het voelt ook moeilijk en verdrietig. Het is nog niet helemaal voorbij... maar het gaat de goede kant op.
Mariëlle
Bella, ik hoop dat je het niet erg vind dat ik dit gedichtje hier in mijn stukje verwerkt heb... en zowel, dan hoor ik het graag van je..
Daar stond het meisje huilend
van haar steen had ze genoeg
Sterker worden zou ze
ogen branden in het vergiet
Ze pakt haar steen en werpt hem
Vragen heeft geen zin, een zucht
Het hangt af van omstanders en rakers
Hun klaagzang gebakken in de lucht
Hij komt neer zonder te ploffen
Het meisje lacht hardop en snikt
van bella
ik weet niet hoe zij het bedoelt heeft.... maar dat meisje, zou ikzelf kunnen zijn... genoeg van de ellende die de kanker voortgebracht heeft... en die verder wil met haar leven. Die weer krachtig wil zijn. Maar die nog steeds veel verdriet heeft. Echter de pijn en de ellende wil ik van me afzetten... de zware steen van binnen, weggooien. En door mezelf, maar ook door alles en iedereen om me heen, wat me herinnert aan alles wat er gebeurd is, is het heel moeilijk. Ik gooi de steen echter WEL weg.. maar niemand merkt het echt.... en ik ben blij, dat ik de moed en de kracht heb om de steen weg te gooien... om verder te gaan met m'n leven. Maar het voelt ook moeilijk en verdrietig. Het is nog niet helemaal voorbij... maar het gaat de goede kant op.
Mariëlle
Bella, ik hoop dat je het niet erg vind dat ik dit gedichtje hier in mijn stukje verwerkt heb... en zowel, dan hoor ik het graag van je..
17 feb 2003
- meld ongepast verhaal
-
bella
donderdag 16 februari 2006 22:24
Ik kom je berichtje van een aantal jaren nu toevallig tegen. Ik weet helemaal niet of je nog wel op mydiary schrijft, maar goed.
Ik werd geraakt door het feit dat mijn gedicht je aansprak. Ik ken die pijn, weliswaar om andere redenen en in een andere context, maar ik ben veel bezig geweest met leed, pijn, op het randje zijn van ja wat eigenlijk ??
Zullen we het ooit weten, we zijn blijkbaar beiden dichtbij dat randje geweest. Ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat.
Laat me iets van je horen, misschien kan ik je een hart onder de riem steken. -
Mariëlle
zondag 19 februari 2006 17:14
hoi Bella,
ik schrijf al lang niet meer op my diary..
dus ik was zeer verrast door je berichtje. (gelukkig wist ik mn inlognaam en wachtwoord nog!)
inmiddels gaat het eigenlijk best goed met me! Je gedichtje heb ik ooit nog als soort van afsluiting gebruikt in een soort van verwerkingsboekwerk wat ik moest maken als opdracht van een psychologe . Maar oke. Sinds een half jaar nu heb ik echt het gevoel dat de toekomst weer voor me ligt. Dat ik weer verder leef... en dat een mooie toekomst in het verschiet ligt. Dit is vooral het gevolg geweest van het vinden van een leuke baan, waarin ik de mogelijkheid heb gekregen om cursussen te volgen, om uiteindelijk een beroep te hebben, waar altijd vraag naar zal zijn en ook veel vraag naar is. En dat terwijl ik toch voor een groot deel afgekeurd ben (wao) en dus maar enkele halve dagen beschikbaar. Maar het vertrouwen dat mijn baas me gegeven heeft om die cursus voor me te betalen (en dus automatisch mij voor een aantal jaren aan te nemen!) dat voelt nog steeds geweldig. En ik geniet van m'n werk! Moeilijke momenten blijven er. Als jonge ex kankerpatient zul je altijd tegen problemen en onbegrip aan blijven lopen denk ik. Maar ik voel me sterk en kan het aan, daar ben ik van overtuigd! Wat regen hoort er gewoon bij af en toe.. dan besef je weer eens te meer.. hoe heerlijk de zon aanvoelt !
groetjes marielle
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 22 apr 2003 voetbalwedstrijd/vergadering
- O 18 apr 2003 uitslagen... :)
- O 08 apr 2003 bah artsen.. ( 2 )
- O 08 apr 2003 prik-angst!
- O 04 apr 2003 ff weer een stukje van mij..
- O 30 mrt 2003 woorden doen wel pijn... ( 2 )
- O 30 mrt 2003 lekkere wedstrijd! ( 1 )
- O 25 mrt 2003 nie voetballen... :(
- O 09 mrt 2003 weekendje.... ( 2 )
- O 04 mrt 2003 daar ben ik weer
- O 24 feb 2003 weer voorbij.. ( 1 )
- O 21 feb 2003 nog meer! ( 1 )
- O 20 feb 2003 kaarten :D
- O 19 feb 2003 dat word puinruimen... ( 1 )
- O 17 feb 2003 een zo pakkend gedichtje.. ( 2 )