Eenzaamheid

Eenzaam zijn en staan in het leven, het altijd voor jezelf moeten zorgen zonder te weten voor wie je het doet, soms vergezelt door een nieuwe vriendin die na 2 maanden toch de moed opgeeft omdat je niet verandert, is dit onwil, onkunde of het gevolg van een levenspatroon zonder steun van derden waardoor je een belangrijke essentie mist en daardoor een juiste motivatie om er wat van te maken?

Het is vervelend je dit iedere dag af te vragen en je te realiseren dat je een moeilijk persoon bent, die door vele jaren eenzaamheid zich slecht kan profileren en oprecht geinteresseert kan zijn in anderen empathie kan vinden die niet gemaakt is en je te verwonderen over de simpele mens in al zijn facetten en wegen om die te manipuleren zodat je je eigen achilleshiel maar niet hoeft te laten zien. Angst voor het onbekende, het jezelf blootgeven, laten zien dat je ondanks de harde schil , toch ook maar een nietig mensje bent die graag onderdeel wil zijn van een groter geheel, maar uiteindelijk toch alleen thuis beland afvragende of er nu echt niemand is die iets om je geeft.

Aldus een eenzame ziel in een grote stad waar iedereen wel vrienden schijnt te hebben. Zal ik ook ooit een vaste basis vinden waarin ik me gelukkig voel en er nooit een gevoel/gedachte in me opkomt die alles weer ten discussie stelt?