Eerste echte werkweek bij nieuwe baan

Na twee weken opleiding binnen VGZ, heb ik afgelopen week mijn erste echte werkweek gehad, weliswaar onder begeleiding.

Het ging goed. Meer dan goed. Opvallend goed zelfs. Ik heb gemerkt dat ik snel dingen oppak en goed overweg kan met de systemen en met klanten. Maar je krijgt heftige verhalen te horen. Hele heftige. En ook al wil je het zo graag, je kunt niet iedereen die het moeilijk heeft van dienst zijn. Met als gevolg; mensen in tranen aan de telefoon. Maar jij moet voet bij steen houden dat je echt niets voor ze kunt betekenen. En wat heeft dat voor gevolgen? Een schuldgevoel van hier tot ginder.

Maar natuurlijk krijg je ook mooie en dankbare dingen te horen. Voor sommige mensen kun je namelijk wél iets betekenen. Zij zijn je dan ook oprecht dankbaar en dat doet me goed.

Na een 40-uur lange werkweek moet ik zeggen dat ik elke dag wel erg moe was, als ik thuis kwam. Maar dit zal een kwestie van wennen zijn. Het is natuurlijk wel heel ander werk dan ik normaal gesproken gewend ben. En thuis heb ik ook geen rust. Een moeder die ziek is, die altijd maar op de bank ligt en het ook absoluut niet eens probeert om iets te ondernemen en verder nog iets van haar leven te maken. Een vader die werkloos is; een man van 61 jaar, die krijgt niet zomaar een baan, waar hij al heel lang naar op zoek is. Hij staat er overdag alleen voor binnenshuis, betreft huishouden e.d.

Gelukkig kan ik hem in de avonduren wel meehelpen. Zodra ik het even rustig heb, kan ik eindelijk tijd vrijmaken voor mijn vriend. Ik ben zo blij, zó blij, als we in februari de sleutels van ons appartementje krijgen. Dan zijn we eindelijk écht bij elkaar en hebben we allebei meer rust en tijd voor onszelf. Maar nu eerst sparen (beetje dwars, aangezien ik nog geen 10 minuten geleden op een webshop rond zat te neuzen naar schoenen) en spullen komen voor het huis. De bank en het bed hebben we al. Nu de rest nog! Maar we hebben nog tijd.