Eerste fictie-verhaal dat ik schreef... (2)

‘Zullen we alle spullen in de auto laten staan?’ vraagt moeder als ze uitgestapt zijn. ‘Ja, dan kan papa morgen met uw auto naar Zwolle rijden,’ antwoord Nora. ‘Prima, maar dan kunnen Ellen en jij niet allebei mee,’ zegt moeder. Daar had Nora nog helemaal niet aan gedacht. Haar beste vriendin Ellen zou morgen ook meegaan. Maar met al die spullen in de auto, was er bijna geen ruimte meer. ‘Misschien wil Ellens vader ons wel brengen,’ zegt Nora. ‘Dan kunnen we op de terugweg met papa meerijden.’ ‘Dan moet je dat straks even met Ellen overleggen,’ zegt moeder. Ze zet haar tas in de gangkast. ‘Ik fiets nog even snel naar de supermarkt, wil jij de tafel vast dekken?’ Nora zucht. Daar heeft ze totaal geen zin in. Ze is moe van het dagje shoppen. Maar goed, moeders wil is wet! Ze zet zes borden op tafel met het bestek er naast. Nog wat onderzetters op tafel en ze kunnen zo aanschuiven. Ze ploft op de bank met haar telefoon in haar hand. Pff, wat is dat ding traag! Ze had dit jaar graag een nieuwe gekocht, maar omdat ze nog geen vast betaalde baan heeft, is haar budget laag, en alle toevoegingen aan haar kamer moet ze zelf betalen. Dat zal hem dus niet worden. Haar enige hoop is haar verjaardag volgende week. Ze hoopt dat ze dan een nieuwe van haar ouders krijgt, maar niks is zeker. Ze scrolt wat over haar instagrampagina en plaatst wat nieuwe foto’s van haar vakantie in Barcelona. De achterdeur wordt opengetrokken en met een klap weer dichtgegooid. Haar zusje Anna komt binnen. ‘Brr, wat is het koud zeg! Olivia’s moeder zei dat het vannacht gaat vriezen en misschien kun je morgen dan schaatsen! ‘Schaatsen? Ja, vast!’ zegt Nora spottend. ‘Maar Olivia’s moeder zei het, dus!’ Anna steekt haar tong uit en loopt naar de kamer. Nora grinnikt. Haar zusje valt snel te beledigen, dus daar maakt ze vaak handig gebruik van. De achterdeur wordt opnieuw opengetrokken. Haar moeder stapt binnen met een rood hoofd. ‘Je merkt goed dat het winter is zeg!’ zegt ze. ‘Is Anna al thuis?’ vraagt ze er direct achteraan. ‘Ja, ik ben hier!’ roept Anna vanuit de kamer. Moeder trekt haar jas uit en hangt hem aan de kapstok. ‘Ik hoop dat papa er ook zo is, dan kunnen we aan tafel,’ zegt ze terwijl ze naar het aanrecht loopt. Anna komt de keuken in. ‘Gaan we zo eten? Ik wil nog naar Olivia!’ Nora grinnikt. ‘Je komt d’r net vandaan!’ ‘Ja, maar we waren bezig met een knutselwerkje en dat heb ik nog niet af!’ zegt Anna. ‘Vanavond ga je niet meer weg,’ zegt moeder. ‘Dat knutselwerkje loopt heus niet weg en morgenmiddag is nog vroeg genoeg om het af te maken.’ Daarmee is de discussie ten einde en Anna gaat naast Nora op de bank zitten. Vader komt de keuken binnen. ‘Mmm, wat ruikt het hier lekker!’ snuift hij. ‘Dat zegt u elke dag! En gisteren aten we bloemkool en dat vond u helemaal niet lekker, ik zag het aan uw neus!’ beweert Anna. Vader geeft moeder een zoen en wend zich dan tot Anna. ‘Ik vond het heerlijk! Mijn vrouw is de beste kokkin van heel Nederland!’ Ik bof maar met zo’n vrouw!’ ‘Puh! Volwassenen doen altijd zo!’ zegt Anna terwijl ze opstaat. ‘Vind jij niet Noor?’ Nora grinnikt opnieuw. ‘Misschien moet je je mond gewoon houden en wachten tot je net zo oud bent als ik. Dan klets je wel anders.’ ‘Alsof jij er verstand van hebt!’ zegt Anna verontwaardigd. ‘Nee, dat zeg ik niet, maar dat is wel zo!’ zegt Nora lachend. Anna steekt haar tong uit en gaat aan tafel zitten.