Eerste probleem van het nieuwe schooljaar.

Ik ben een meisje met veel vrienden op facebook, twitter.. maar toch, in werkelijkheid heb ik niemand.
Nu toch niet meer.. ik ben dit schooljaar mijn beste vriendin verloren, wat je beste vriendin noemt..
Ze heeft me laten vallen als een baksteen en ervoor gezorgt dat dit schooljaar zou beginnen als een hel.
Ze heeft alles zo mooi klaar gespeeld, al mijn vriendinnen tegen me opgezet.
En nu, nu ben ik alleen!
Op school sta ik wel bij een groepje maar ik voel me er daar niet goed bij.
Ik kan nergens niet meer mezelf zijn.. zelfs thuis niet.
Ja, mijn broer heeft "autisme" wel een lichte vorm, maar toch geeft het een zware druk op het gezin.
Vooral bij mijn mama, het is dan ook zo'n stress-kieke!
Maar heeft 'n hartje van goud.
En dat besef ik maar al te goed, maar ze doet altijd zo kortaf tegen mij..
Al de aandacht gaat naar mijn twee-jaar oudere broer met autisme.
Ik heb al "emo"-dingen gedaan, ik heb me verminkt aan mijn armen en voeten.. (gesneden)!
En daar ben ik niet fier op, ook niemand weet het, buiten die vriendin die me liet vallen..
En ik heb ook al eetstoornissen gehad, en als je me zou zien, je zou het niet merken.
Ik lijk een heel normaal gelukkig meisje, vooral verwend meisje.
Maar toch.. geld maakt niet gelukkig!
Soms wil ik gewoon mensen om mij heen die mij begrijpen, die tonen dat ze om me geven.
En misschien lijkt dat wat veel gevraagd.. maar zo ben ik nu eenmaal, ik heb heel veel liefde nodig.
Iedereen denk ik..
Daarom heb ik nu een soort van "dagboek op MyDiary" het helpt me met verhalen te delen.
Dingen die ik tegen niemand kwijt kan.
Gebeurtenissen en gedachten die altijd bij me bleven, maar die ik nu deel met jullie.
Ik wil geen haat, op het feit wat ik gedaan heb.. vb; snijden.
Iedereen maakt fouten!
Ik wil gewoon begrip, zoals ik begrip toon voor jullie verhalen, gebeurtenissen en gedachten.

Groetjes,