Egoïst. Wanneer komt de waarheid?

.
.
.



Jij betekent al maanden niks meer voor mij. Helemaal niks. Jij wil dolgraag dat ik je weer zie als een vriendin. Of als mijn grote zus. Maar ik heb dat opgegeven. Dat heb ik maanden geleden op gegeven. Voor mij ben je niks meer dan een persoon. Ik heb je kansen genoeg gegeven om het goed te maken wat je geflikt hebt, maar je doet er maar niks voor.

Nu heb ik gezien dat je het al zover hebt gespeeld dat er mensen tegen mij zijn. Een oordeel of conclusie trekken uit jouw verhalen. Ik heb je gevraagd om eens te vertellen hoe het echt zit. Dat wil je wel, maar dat doe je maar niet. Je zegt dat hun mening niet telt en dat ze het toch fout hebben. Je zegt dat je er vanuit gaat dat hun mijn goede kanten ook zien maar je weet net zo goed als ik dat zij mij niet kennen dus die kanten niet kennen. Jij schildert mij achter mijn rug om als een slechte en jezelf als de goede. En zodra je praat hoe het echt zit, noemt iedereen het 'Goedpraten voor Amanda'. Ik ben het zat. De waarheid kunnen ze niet eens aan omdat je het al verziekt hebt.

Jij wil vrienden blijven want jij bent degene die mij niet kwijt wilt. Je probeert er alles aan te doen om mij terug te krijgen en het goed te maken, maar je dondert het steeds verder weg. Zoals ik maanden geleden al aangaf, ik wil jouw vriendin niet zijn. Ik wil niet dat jij mijn zus bent. Voor de zoveelste keer. Ik ben er nu echt klaar mee.

Hoe vaak heb ik wel niet gezegd dat ik wil dat je hier opdondert? Dat je niks voor me bent? Vaak. Echt heel vaak. Ik heb je zelfs een paar keer dood gewenst. En zelfs een paar keer gezegd dat je hier maar moest opflikkeren, al was het maar uit mijn kamer. Maar je zegt telkens 'Sorry Amanda, sorry. Het spijt me. Ik wil het goed maken, geef me die kans.' Ik geef je die kans, maar je weet, net zoals ik, donders goed dat het allang afgelopen is.

Wat jij hebt gedaan valt met geen woorden goed te praten. Het blijkt dat mensen zeggen dat jij het toch wel goed praat voor mij, jezelf naar beneden haalt etc. Ik heb het allemaal gezien, allemaal gelezen en allemaal gehoord van jou. Jij vertelt me dat eerlijk. Je wilt het recht zetten en vertellen hoe de vork echt in de steel zit, maar je vertikt het.

'Amanda moet nog veel leren, het is een tiener, het is een meisje, ik verlaag me niet naar haar niveau. Jullie groeien verschillend, jij bent zo hard gegroeid en zij helemaal niet. Je moet voor jezelf opkomen.'

Ik kan zo even niet herinneren wat er nog meer is gezegd. Maar vind je dit niet heel gek, dat dit eigenlijk naar jou toe moet slaan? Ik kom eindelijk voor mezelf op en je ziet me wegglippen en dat kan je niet aan. Je bent altijd gewend geweest dat jij de overhand had, letterlijk en figuurlijk. Wie groeit hier nou harder? Jij of ik? Geef eens toe. Kijk eens naar de feiten? Wie is hier de tiener? Wie?

Je zegt dat je alles zo goed begrijpt en dat je weet hoe het echt zit. En dat je er alles aan wilt doen dat het verandert, maar zodra je het probeert.. Ramt er iemand wel in dat je toch wel voor me opkomt en dat je het toch niet meent. Ik snap dat je daar gek van wordt, maar ik hoef niet te horen dat alles mijn fout is. Ik geef toe dat ik niet altijd lief tegen je ben geweest, maar wanneer is dat verandert? Toen ik mezelf tegen je ging keren omdat ik voor mezelf op ging komen. Ik wilde niet dat jij mij nog harder kapot ging maken en ik gaf je op. Ik gaf ons op. En jij werd gek, gek omdat je me verloor. Oja, iemand zei ook nog 'Ze is bang je kwijt te raken als zus want als vriendin is ze je al kwijt.' Zo grappig dat men dat zegt over mij, terwijl jij degene bent die bang is mij volledig kwijt te raken.

Je bent echt zo egoïstisch bezig geweest. Je geeft alles toe aan mij, maar aan iemand anders? Ho maar.
Ergens hoop ik zo knetter hard dat je jezelf eens tegenkomt.

Dit is de eerste keer dat ik hierover praat of over schrijf, laat mij ook maar eens een keertje. Ik heb lang genoeg mijn bek dicht gehouden.



.
.
.


Misses_A