eindelijk.... bevallingsverhaal

Woensdag 29 januari,

de 1e dag dat ik iets begin te voelen wat lijkt op een begin... Regelmatige harde buiken, niet pijnlijk, wel erg vervelend. Alle sms'jes en appjes negerend (rommelt het al? Alles nog rustig? Zeg maar dat hij snel moet komen, we zijn zo nieuwsgierig) gewoon gedaan wat ik normaal ook doe, thuis opruimen, spelen met Boaz, Hannah van school halen (wel lopend, want hé, je weet nooit of t wat doet ) Op het schoolplein nog aangesproken door verschillende moeders (lees: hetzelfde als de sms'jes etc). De harde buiken duurden de hele dag, maar ik kon gelukkig zonder problemen in slaap komen en heb ook een heerlijke nacht gehad.

Donderdag 30 januari,

De harde buiken werden minder regelmatig, maar wel pijnlijker. Mooi staan strijken 's morgens, want je moet toch iets. Ik moest 's middags naar de VK, er was vandaag een stagiaire, bijgestaan door een verloskundige die ik nooit eerder had gezien. Ik vond dat erg jammer omdat ik het gevoel had dat het mijn laatste consult zou zijn (in deze zwangerschap dan). Eenmaal op de behandeltafel kon ze (stagiaire) niet goed voelen hoe meneer lag. "Is je buik nu hard?" Euhhh, ja, maar dat voel jij toch ook? drie voorweeën later gaf ze het maar op.
Nog even gekletst, afspraak gemaakt om te strippen (maandag) als meneer niet uit zichzelf wil komen voor die tijd.
Vanaf het moment dat Erik thuis was, kwamen de voorweeën regelmatiger en ze werden pijnlijker, maar ik kon gewoon nog koken, kinderen in bed leggen en eten (soort van).
Ik vond het nog te onregelmatig om te timen (ja, weeën timer app)
Maar eenmaal in bed kwamen ze toch echt om de 3 á 4 minuten en werden ze pijnlijker, zodanig dat ik er niet van kon slapen. Erik had daar gelukkig geen last van dus die heeft heerlijk 2 uur kunnen slapen voor ik hem zijn bed weer uit trok met de mededeling dat hij maar moest bellen, voor de zekerheid. (moest eigenlijk na 1 uur om de 3 á 4min, maar vond het nog niet pijnlijk genoeg).

Vrijdag 31 januari,

We belden om om 01.00 de vk, en ze kwam om 01.30 bij ons aan. Ze vroeg hoe het ging, of ik het nog goed kon handelen. Ze heeft even gekeken hoe ik de weeën opving en daarna wilde ze even toucheren, om te kijken hoe we erin stonden. Dat bleek 4 cm, en stug... Ze vertelde dat ze graag zou zien dat mijn weeën wat sterker zouden worden. Ze had nog een moeder to be die nacht, daar ging ze eerst weer even heen en zou 1.5 uur later weer bij ons terug komen om te kijken hoe het dan zou zijn. Mijn weeën werden wel iets pijnlijker, maar nog steeds erg goed te doen. Ik heb ze gewoon lopen kunnen opvangen, lekker met mijn pittenzak tegen mijn buik gestaan en dat ging wel prima.
Toen de verloskundige terug kwam, om ongeveer 3:30, vertelde ze dat ze de andere vrouw had overgedragen aan het ziekenhuis en dat ze volledig tot mijn beschikking stond. Na weer een ronde toucheren stond de teller op 6 cm. De vk wilde mijn vliezen breken, maar de weeën waren niet sterk genoeg om de vliezen te laten uitzetten zodat ze er met het haakje bij kon. Na ongeveer een minuut of 6 zo gezeten te hebben (best vreemd, iemand die 6 minuten lang met 3 vingers en een haakje aan- nee in- je zit) vond ze dat mijn weeën toch echt meer hun best moesten doen. Dus weer rond lopen en hopen dat ze daarvan zouden versterken. Dat gebeurde niet dus vond de verloskundige dat we, als het niet snel zou veranderen, naar het ziekenhuis moesten gaan.
Dat vond ik erg jammer om te horen, maar wel begrijpelijk. Deze vk vond het namelijk niet goed dat ik op onze tweede net zo lang heb moeten persen als op de eerste.
Mijn lichaam vond het woord 'ziekenhuis' een trigger om wel opeens knalharde weeën in de strijd te gooien!
Eerst liep ik nog in badjas met warme pittenzak, maar na die 1e échte wee was het badjas open, rode wangen en zeker niet die pittenzak! Voor de zoveelste keer moest ik weer plassen, en twee weeën later was ik weer in de woonkamer. Weer een wee en weer moeten plassen, maar dan op de wc niet meer moeten
Eenmaal terug in de kamer had ik toch écht persdrang, dus dat maar gemeld aan de vk. Ze belde maar de kraamhulp, met in haar achterhoofd dat ze die ook nog af moest bellen ivm het ziekenhuis. Ze wilde nu nog een keer proberen mijn vliezen door te prikken. Maar eenmaal op het bed, wat nog een hele opgave is als je het gevoel hebt dat er een hoofd tussen je benen zit, waren mijn vliezen al gebroken... wat vreemd is omdat ik niks heb gevoeld.
Maar mijn lichaam en ik hadden wel mooi die 10 cm behaald (van 6 naar 10 in 20 minuten... wat een grap, maar zeker niet om te lachen op dat moment).

Na 1 perswee zei de vk: "Mir, ik zie de haartjes, nog 1 wee en dan staat het hoofdje" Mijn hoofd zei, No Way, nog 1 wee en mijn kind komt op de wereld. En zo geschiede, na twee keer persen was daar het hoofd van Zeph. Even snel luisteren naar het hartje met de doptone zat er niet in, meneer huilde al heel hard en was aan de andere kant nog erg fanatiek zijn beenspieren aan het trainen (dat is echt een bijzondere gewaarwording). Nog 1 keer persen en daar zijn de schouders en handen, meneer vond het nodig om met gekruiste armen op de wereld te komen. Ik heb hem toen overgenomen van de vk, ik heb zelf mijn zoon verder geboren laten worden. Op dat moment heel logisch en gewoon, achteraf toch wel heel bijzonder. Daar was ie, onze mooie 3e kindje, In 7 minuten tijd op de wereld gekomen. Zeph Tygo Tobias 3320 gram en 49 cm. Erg droog doordat ik dus bijna geen vruchtwater meer had... Gelukkig dat hij zelf had bedacht toch nog in januari te komen, en gelukkig tóch nog thuis!