Eindelijk ik

Vandaag had zo'n fijne dag moeten zijn. Eindelijk zou ik dat havo diploma in mn handen hebben. Eindelijk vrij. Godzijdank dat ik eindelijk dat papiertje in mn handen heb waar ik zo onwijs hard voor heb gewerkt. Maar door vandaag heb ik mij ook een paar dingen gerealiseerd. Bijvoorbeeld dat mijn vader nooit helemaal blij zou zijn met wat ik met mijn leven doe. Alles wat ik doe kan altijd beter. Ben je geslaagd, zoek werk, heb je werk, ga nog meer dingen daarbij doen, ga dan ook vrijwilligerswerk doen en nog een extra baantje erbij. Misschien is het gek, maar ik heb nu mijn havo diploma en ik ben super trots op mijzelf. Dit was voor mij zo onwijs belangrijk. Die 5 jaar is niet alleen qua leren verschrikkelijk geweest, maar ook emotioneel. Eigenlijk realiseer ik mij nu pas hoeveel ik op die middelbare school heb meegemaakt en dat ik er nooit met iemand over heb gepraat. Ik ben iemand die alles voor mijzelf houd en bijna niks met iemand deelt. Alleen mijn beste vriendin weet dingen van mij die niemand weet, maar zelfs zij weet nog steeds niet alles. Mijn ouders hebben geen idee hoe emotioneel, psychisch zwaar die middelbare school voor mij is geweest. Ik heb het gevoel alsof ik die 5 jaar in een waas heb geleefd, gewoon om al het vervelende, verdrietige niet te voelen. Ik heb ook een tijdje al mijn gevoelens weggeduwd, omdat voelen te pijnlijk voor mij was. Ik heb als een zombie geleefd om erdoor heen te komen en nu dat dat eindelijk is gelukt is het nog steeds niet goed genoeg voor mijn vader. Nu ga ik eindelijk een keer de dingen doen die ik wil doen, niet die iemand anders van mij verwacht. Dit is mijn leven, ik heb voor de plek waar ik nu sta geknokt en nu, nu is het tijd voor mij.