Emmelie en Ruth

Gisteren had ik weer gewerkt en stapte ik na een treinreis moe de bus in, op weg naar mijn ouders. Plotseling keek ik recht naar een wel heel bekende neus. Dat kon toch niet! Nee... Niet hier! Dat was de neus van Emmelie! Emmelie, bij wie ik op de havo in de klas had gezeten. Emmelie, die samen met nog een meisje de enige was geweest die het voor mij had opgenomen toen mijn ex-vriendje er met mijn beste vriendin vandoor ging - de rest vond dat ik dat haar maar moest gunnen. Emmelie, die mijn nieuwe beste vriendin werd en die plotseling in een zomer verdween en naar de andere kant van het land verhuisde. Emmelie, met wie ik nog tijden geschreven heb, maar met wie contact verwaterde. Emmelie, Emmelie! Over wie ik dit schreef: https://www.mydiary.nl/lees.asp?dagid=763081. Maar dat kon toch niet...

Ik was doorgelopen voor ik er erg in had. De hele reis bleef ik twijfelen. Was zij dat echt geweest? Zou dat blonde hoofd twee meter verderop echt mijn lang verloren Emmelie zijn? De hele reis keek ik gespannen of ze niet ergens halverwege uit zou stappen. Maar ze bleef zitten! Tot aan het einde van de route. De halte na het einde was mijn halte en dat was ook het moment dat zij uitstapte. Zij... Zou het haar zijn?

Ik keek naar links, zag haar gezicht en ik riep: "Emmelie!!" En een vrolijk gezicht keek vol herkenning mijn kant op.

We beloofden elkaar te mailen, zij en ik. Zo lang geleden is het! We gaan elkaar een hele lange update geven. Ik vind het zo geweldig fijn dat ik haar gister tegenkwam! Wat hebben we elkaar veel te vertellen! En daar komt bij dat ze vlakbij mijn ouders blijkt te wonen, dus ik kan vast en keer bij haar langs. Ik ben zo blij!

Daarnaast heb ik ook nieuws over Ruth. Ze kan en wil met me mee naar de Nacht van de Poëzie! Samen met een groepje, als er nog meer mee willen. Ergens ben ik bang dat het alsnog misloopt en ze uiteindelijk toch niet meer kan of wil. We appen momenteel met elkaar. Wat nu als ik daarmee alles per ongeluk verpest? Wat nu als ik te intens ben?