Emotioneel ben ik doodop

Ik kan me niet meer herinneren dat ik écht gelukkig was. Het lijkt een ver verleden..
Dat betekend niet dat ik nooit lach of geen lol maak. Integendeel. Ik vergeet mijn problemen soms
en lach er op los. Maar na ik uitgelachen ben voel ik me weer down. Alsof ik het recht niet heb om gelukkig te zijn. Soms denk ik 'Jij verdient het niet om gelukkig te zijn.' en dan sta ik weer bij nul. Hoe raar dit ook klinkt, ookal houd niemand van me, hou ik wél van mezelf. Ik heb niemand die me kan troosten in deze moeilijke tijden en toch troost ik mezelf. Klinkt raar, maar toch is het zo. Ik kan beter mijn eigen beste vriendin zijn..
Wat ik doorstond de laatste jaren heeft me gemaakt tot een eigen ik. En om eerlijk te zijn, ik vind er niets aan. Vorig jaar besloot ik om op een nieuwe school te gaan inschrijven om een nieuwe start te maken. Nieuwe vrienden te maken. Dat is één van de grootste fouten die ik ooit maakte. Ze lachen me hier uit omdat ik overgewicht heb. Niet dat ze er grapjes over maken ofzo. Nee, als ik passeer dan draaien ze allemaal hun hoofden en beginnen ze te lachen. Achter m'n rug. Ze denken dat ik het niet zie, maar zoiets kan je gewoon niet negeren. Ik dacht dat het begin dit jaar zal stoppen, dat ze er gewend aan gingen geraken, maar tevergeefs. En van school veranderen gaat ookal niet want we zitten krap bij kas, een beetje blut om het zo maar te zeggen. En dat zou weer veel administratie en kosten teweeg brengen. Ik haat mijn leven en het word telkens maar erger en erger. Ik ben aan het huilen en het lucht gewoon niet op.