En toen kon ik niet slapen...

Kwart over 1... Een half uur geleden zou ik naar bed gaan, maar om een of andere vage reden ben ik niet moe. Vreemd... Nou ja, dan ga ik hier maar proberen iets te typen. Doe ik normaal gesproken nooit. Ik "schrijf" nooit iets voor een publiek. Nou ja, das niet waar, ik schrijf wel voor een publiek, maar niet over mezelf. En das toch even wat anders.

Maar goed... Ik moest gisteren optreden met mijn oude schoolband op mijn oude school. Ik zit er al een jaar niet meer, maar ik blijf toch naar de repetities van die band gaan. Het is er gewoon gezellig. En een hoop mensen verklaren me voor gek, dat ik terug blijf gaan, maar om eerlijk te zijn vind ik het gewoon nog steeds leuk. Leuker dan eerst zelfs. Je loopt daar rond op je oude school en niemand kan je iets maken. Je oude leraren niet, de concierges niet, mediatheekmiepen niet. Je bent onschedbaar. Mocht je vroeger als leerling niet door een bepaalde ingang (de HOOFDingang nota bene)naar binnen, nu kan het wel. En spreken ze je er op aan? Tja, je zit er niet meer op school, wat willen ze eraan doen? Strafwerk geven? Je schorsen? Ga je gang!

Maar goed, dat optreden dus. Het was het jaarlijkse galabal voor de bovenbouw. De enige keer in het jaar dat je je vrienden in galakleding ziet. Ik ging deze keer in een spijkerbroek en een hawai-overhemd. Wou ik altijd al, en nu ging ik zo. Wie gaat er dan ook in een net pak als hij de hele avond op bongo's moet slaan? Ik dus niet. En bovendien, het wordt altijd warm op zo'n feest, dus op een colbert zit je dan ook niet te wachten. Wat me opviel toen ik binnenkwam, was dat ik ongelofelijk opviel. Niet alleen doordat ik daar als enige met een blauw overhemd met bloemen, zee en surfplanken erop rondliep, maar ook doordat ik er niet echt meer thuishoorde. Ik kende er immers niemand. Nou ja, dan maar bij de medebandleden gaan staan. Die wel mensen kennen. Die dus ook halverwege de avond (toen we niet hoefden te spelen) hun eigen weg gingen. En ja, wat dan... Alleen in een hoek gaan staan is ook zoiets he? Je hoort de mensen dan denken "Wat doet die gast met dat overdreven overhemd daar in de hoek?". Dus wat doe je dan? Je gaat met je oudleraren praten! Natuurlijk! Logisch! En allemaal willen ze hetzelfde weten. Hoe gaat het op je nieuwe opleiding? Hoe gaat ie verder? Maar bovenal, wat doe je hier? Tja, geef daar maar eens een antwoord op. Je zit bij een schoolband bestaande uit leraren en leerlingen. En jij bent een oudleerling. Je gaat jezelf afvragen "wat doe ik hier?" en hoe langer je daar over nadenkt, hoe vreemder het idee is dat je er bent. Als enige oudleerling. Nou ja, om half 1 was het allemaal weer afgelopen (gelukkig maar, want ze draaiden er ongelofelijke pokke-muziek als wij niet speelden. En die lamp die in mijn nek scheen, als we aan het spelen waren, daar had ik ook geen last meer van.

Weer thuis dacht ik aan één ding. Volgend jaar weer...

Nou, ik ben nu dus wel moe, dus ik ga het nog maar een keer proberen. Hopen dat het lukt...

Dagga en weltrusten (denk ik),

Kenny