En zo ben ik nou eenmaal

Een nieuwe eend in de bijt, ik ben fawkes bijna 21 jaar en ga over 104 daagjes trouwen. Ik ben een gigantische chaoot en dat vind ik totaal niet erg. Ik ga trouwen met een nog grotere chaoot, maar hij heeft een excuus (adhd) en ik niet. Ik ben een groot liefhebber van indie muziek en doe dan ook mijn best om dit te creeëren, maar mijn voormalige band is eigenlijk uit elkaar gevallen wegens gebrek aan interresse van de anderen, wat ik ze nog steeds niet echt zo goed kan vergeven. Ik schrijf kinderboeken en korte verhalen, maar ik heb nog geen uitgever gevonden. Dus tot mijn grote doorbraak (ahum, as if) werk ik gewoon op kantoor. Waar ik nu ook zit, te ergeren aan mijn baas die mij verantwoordelijk houd voor de fouten die zijn stoeipoes heeft gemaakt, hoewel ergeren misschien een beetje sterk afgezwakt is. Gelukkig is werk het minst belangrijke in mijn leven.

Een van de belangrijkste dingen is mijn rode stuiterballetje, hoewel ik hem nooit zo mag noemen. We kennen elkaar al lang als goede vrienden en een jaar geleden sloeg ineens de vonk over. Na een paar maanden wist ik al dat hij mijn levensgezel zou zijn, hij ook en dus besloten we te trouwen. Een jurk heb ik al, het zaaltje is geboekt de kaarten zijn in ontwerp en bij het gemeentehuis staat de datum al vast, spannend dus!

Soms is het welleens moeilijk, door zijn adhd heeft hij stemmingswisselingen en is hij ontzettend impulsief. Hij kan daardoor vreselijk tegen me zijn en een half uur later (als zijn medicijnen werken) komt hij huilend naar me toe. "Ik verpest ook altijd alles." Ik vind het afschuwelijk om hem zo te zien, te zien hoe hij zichzelf de grond in boort, gelukkig gebeurt dat niet zo vaak. En weet hij dat ik het begrijp, door mijn ziekte ben ik soms ook niet toerekeningsvatbaar.

Ik vraag me eigenlijk af waarom ik het allemaal opschrijf, maar het schijnt te helpen. Dit is dus een gedeelte van mijn achtergrond, niet dat het me beter te begrijpen maakt, absoluut niet, maar het is misschien leuk om te weten.