Epilogue

Ik hield
mijn adem in voor een moment
-Toch klamp ik me weer vast
aan die grote, oude herinneringen
Hij hangt om mijn nek-
Daar was ik weer
en hij, met een diep aangrijpende
intense blik in zijn ogen.

Ik lachte
en huilde tegelijk;
Take me away
Weet niet hoe of waarom,
weet nooit wanneer.
Mijn vinger
streelde zijn gezicht en dacht
Wanneer kunnen we schreeuwen
In plaats van fluisteren?

Ik verborg
handen in mijn gezicht
-met daaronder een lach
die zich ooit weleens zou uitten-
en liet me hulpeloos gaan
in zijn omhelzing

Ik gaf
me haast over
Weglopen, wegrennen!
Gewoon één seconde
en blijf achter met niets
maar zijn geur nog steeds