Et cetera

Het scheelt dat mijn ouders heel lief zijn. We aten pizza en mijn vader had mijn favoriete smaak Ben & Jerry's gehaald en hij bracht me naar mijn kamer met de auto. Dat soort dingen. En gisteren, toen ik even bij ze bleef eten, aten we pasta, want dat vind ik lekker.
Ik heb twee dagen non-stop gehuild en nu kan ik er niet meer om huilen. Ik vind het nog steeds zonde. Dat je een speciale band met iemand hebt en je dat gewoon weggooit. Tja.
Dus ik heb een foto verscheurd en een knuffel diep in mijn kast gesmeten en hem van Facebook en Steam verwijderd. En hem geblokkeerd op Whatsapp, want ik had een grote behoefte om hem te appen, ik had nog gezegd dat hij kon sms'en, maar dat heeft 'ie niet gedaan. Vrij logisch ook.
En nu?

Ik weet het niet echt. Ik heb wat geschilderd, maar het ziet er niet uit, ik heb mijn kamer schoongemaakt en een bad met een dure badbruisbal genomen. Ik heb een biertje bij mijn opgewarmde pasta gedronken en ik ben naar een college gegaan en ik heb mijn beddengoed verschoond. Ik heb niet echt zin om iets te doen, behalve Youtube-filmpjes kijken, maar ik zal toch weer moeten.

Het scheelt wel dat ik bij het college naast een leuk persoon zat. Ik had mezelf net vastgezet met de gedachte: ik ga nooit meer zo'n leuk persoon ontmoeten, en toen ontmoette ik een leuk persoon. Een knappe jongen, maar echt, die dol was op koken en bakken en daar heel enthousiast over sprak. Daarnaast droeg hij een cello mee.
Ik dacht: wát? Is dit een teken van het universum, dat mijn gedachtes bullshit zijn?
Het is dat ik op het eerste gezicht niet zo'n leuk persoon ben (en al helemaal niet als ik nog down ben van het weekend) en ik denk niet dat ik nog bij hem kom te zitten en het is waarschijnlijk dat hij óf een vriendin heeft óf gay is, maar weet je, het idee is goed genoeg. Dat er leuke mensen zijn waar je leuk mee kunt praten. Daar gaat het om. Het idee. Ja.

Nee, ik moet niet gelijk relatiemateriaal gaan opzoeken.


Mijn appartementjeszoektocht gaat moeizaam, omdat ik een klein budget heb, weinig wachttijd heb opgebouwd en redelijk hoge eisen heb. Ik denk dat ik pas over een jaar iets heb gevonden. Tot nu toe gaat het wel prima, ik zit veel op mijn kamer en heb dus weinig contact met mijn huisgenoten, maar daar heb ik ook geen zin in.

Ik heb heel erg zin in herfst. Echte herfst. Koude herfst met oranjerode vallende bladeren. Dat ik binnen kan zitten in mijn zachte trui en fluffy sokken en onder een dekentje warme chocolademelk kan drinken terwijl ik een film kijk in mijn bed.
Ik weet niet meer of het klopt, maar ik had ooit ergens gelezen dat mensen van pluizige, zachte dingen houden, omdat dat een gevoel van veiligheid en comfort geeft. En dat heb ik blijkbaar nodig, comfort, want ik heb zo'n behoefte aan knuffelen met een kat, warme truien, zachte dekentjes, et cetera.

Straks ga ik american pancakes maken voor lunch en daarna moet ik weer aan de slag met school.