Even teveel in één weekend

Ik heb dit weekend teveel meegemaakt en ik voelde de behoefte om dit op te schrijven, waarbij typen net iets sneller en makkelijker is schrijven. Nu heb ik er ook wel de behoefte aan om het te delen met mensen buiten mij om, compleet neutrale personen.

Vrijdag ben ik met mijn vriendin even lekker wat gaan drinken in het stamcafé. We zijn allebei op tijd naar huis gegaan, want zij moest vroeg naar de dokter en ik moest de hele dag werken (van 12-sluit).

Ik werk bij een supermarkt die zaterdags (sinds deze zaterdag) tot negen uur open is. Het laatste uurtje was heel rustig, omdat de meeste klanten niet wisten dat wij tot negen uur open waren in plaats van acht uur. Ik stond corner (servicebalie) en was best blij dat het rustig was, want nu konden mijn drie mede collega's en ik rustig alles afronden.

De winkel was dicht en mijn leidinggevende was aan de telefoon met de hoofdcaissière. Dit duurde best lang, dus ik dacht, ik zet alvast de bloemenkar in de koelcel, die zich in het magazijn bevindt. Omdat alles zo volgeparkeerd stond voor de opening van de koelcel, was ik eventjes bezig met alles weghalen. Toen ik uiteindelijk de bloemenkar in de koelcel had gekregen, liep ik weer terug de winkel in.

Het eerste wat ik zag waren twee/drie van mijn collega's met een man met bivakmuts achter hen aan snellend. Ik begon te lachen, want ik dacht dat één van mijn collega's een grap aan het uithalen was, maar toen deze man mij hoorde lachen richtte hij zijn pistool op mij en ook ik moest meekomen. Ik zag al mijn collega's zitten op de grond voor de servicebalie.

Aan hun gezichtsuitdrukkingen te zien was dit geen grap. Ik ging ook zitten en we moesten onze hoofden naar beneden houden en onze telefoons op de grond leggen, dit heb ik niet gedaan, omdat ik deze in mijn bodywarmer had zitten, dus zagen ze mijn telefoon niet zitten. De overvallers eisten geld, maar de kluizen van supermarkten kunnen niet zomaar geopend worden, hier zit een tijdslot op.

We moesten vervolgens met z'n allen met ons hoofd gebukt naar de kantine toe kruipen. Eenmaal daar begonnen de overvallers agressiever te worden, want ze wilden geld. Mijn collega's hebben hen overtuigd dat dit ècht niet mogelijk is om uit de kluis te halen. Een andere collega stelde voor aan de overvallers om de kassalades mee te nemen, hiermee stemden zij in. Onze leiding had deze namelijk opgestapeld op een bureaustoel, klaar om deze mee te nemen naar de kluis. De drie werknemers die het dichts bij de deur naar winkel zaten moesten meelopen, waaronder ik. Ik wees aan waar de kassa's lagen en de overvallers begonnen de kassalades gehaast in hun tassen te doen. Voordat ik het wist waren ze weer weg, werd 112 gebeld, was de politie ter plekke, werden alle werknemers apart genomen voor een getuigenverklaring en stond ik rond 12 uur middernacht weer buiten, terwijl ik om 12 uur 's middags was begonnen. Mijn opa en oma hadden mij opgewacht, ongerust zoals ze waren. Ik had ze namelijk opgebeld met het bericht: 'Hoi opa, ja ik ben wat later thuis, want er was net een gewapende overval' waarop mijn opa antwoordde: 'Wacht ik geef je oma even'. Later kreeg ik te horen dat hij nogal overdonderd was, maar dat snap ik ook wel.

Vanochtend om half 11 was er een bijeenkomstje met alle slachtoffers van de overval, met zoals ik het noem 'een praatpersoon'. Iedereen heeft zijn verhaal gedaan, inclusief ik, en ik ben heel blij dat ik erheen ben gegaan. Je kreeg ook andermans ervaringen te horen en gaf steun aan elkaar.
Leuk om te vermelden is dat één van mijn collega's amper wat van het hele voorval heeft meegemaakt, hij zat namelijk toevallig op de wc. Toen hij vervolgens terug was van de wc kon hij geen collega meer vinden en was hij gaan zoeken. Hij kwam mij dan ook tegen met twee andere collega's toen de overvallers de kassalades in tassen aan het doen waren.

Best grappig om te bedenken dat wanneer ik 3 minuten langer had staan klooien bij de koelcel, ik waarschijnlijk ook een heel deel van de overval gemist zou hebben. Maar vanochtend is mij verteld dat ik daar niet aan moet denken en het moet accepteren zoals het is gelopen en dat er geen gewonden zijn. Niet teveel stilstaan bij het 'Wat als?' maar blijf in de realiteit.

Ik wilde mijn verhaal kort houden, maar dit lucht alsnog heel veel op.