Eventjes alles op een rijtje

Ik denk dat het tijd is voor mezelf om alles eventjes van me af te schrijven. Je hoeft hier geen reactie o.i.d op te geven, dat mag natuurlijk wel
Ik wil graag alles op een rijtje zetten, voor mijzelf, voor rust in mijn drukke hoofd.


--Dit bericht kan als triggerend ervaren worden--


Het begon in een klein dorpje, papa, mama, en mijn 2 zusjes.
We groeiden op, en toen ik 8 was, gingen mijn ouders uit elkaar. Hoop drama over mama die al 9 maanden vreemd ging. Papa die in een 'dipje' a.k.a depressie kwam. We verhuisden naar een ander dorp (waar papa en mama nu allebei wonen) en mama ging samenwonen met haar nieuwe vriend.
Vanaf de scheiding had ik altijd al gezegd: ''Ik wil bij papa wonen." En vanaf mijn 12e mocht ik eindelijk.

Papa kreeg een nieuwe vriendin. Ik vond haar aardig, maar tegelijkertijd was er iets niet helemaal in orde. ZIJ was niet in orde. Ze kreeg de controle over ons hele gezin. Het ging van kwaad naar erger. Ik, als 12-jarig meisje, was haar 'vriend'. Ze werd niet boos op mij, ik durfte niets tegen haar te doen. Ik wens nu dat ik dat ik er wat aan had gedaan. Ze mishandelde mijn zusjes. Vlak voor mijn ogen, en ik deed er niets aan. Het was een klap geven, door elkaar schudden, of hun bestempelen met rare aandoeningen. 1 van mijn 2 zusjes begon te geloven dat ze een woedeprobleem had. Mijn ZUSJE ging naar de psycholoog. Die vriendin was degene die eigenlijk naar de psycholoog moest, met haar probleem.
Vaak zijn wij haar huis uit gegaan en met veel tranen in al onze ogen naar huis gereden. Het was een knipperlichtrelatie tussen 2 volwassenen. Papa kwam steeds verder in zijn depressie en ging (op aanraden van haar) naar allemaal dure doktoren. Ze zeiden allemaal hetzelfde: depressie. Maar zij wilde het niet geloven, want de doktoren zeiden ook dat ZIJ degene was die voor een hoop stress zorgde.

Eind 2013 was al het drama voorbij, mijn vader had aan de relatie officieel een eind gemaakt. Eindelijk rust. Zijn depressie ging weg en ik heb hem nog nooit zo veel zien lachen. We gingen met z'n vieren op vakantie, we deden leuke dingen, ik woonde nog steeds bij papa, alles helemaal goed. Ik zat op een vrijdagavond nog laat televisie te kijken. Een Mc Donalds reclame over een nieuwe smaak milkshake. Papa zat naast me en sleurde me mee de auto in. We gingen naar de Mac.
Nu mis ik die papa. Ik wil hem en mjn vertrouwde huis graag terug.

Ik kwam in een depressie, ik kon het mezelf niet vergeven dat ik niets deed tegen de ex van mijn vader. Ik moest van school veranderen omdat ik op een stedelijk gymasium zat, en ik ging atheneum doen in een heel ander dorp. Het ging steeds slechter met mij, ik begon mezelf pijn te doen. Met ''hulp'' van een vertrouwenspersoon op school (No way dat ik goede hulp kreeg, ook n iet van mijn ouders tegen wie ik het had verteld.) kwam ik uit die oneindige put omhoog.

Papa kwam in 2014 een nieuw iemand tegen, een vrouw. Ze heeft 2 kinderen, en die 2 mag ik vanaf dit jaar, februari 2015, mijn stiefbroertjes noemen.
Alles was superleuk, ze was aardig, lief, grappig. Maar na de trouwerij werd het anders.
Ze trok bij ons in, ik moest weer heen en weer naar mama en weer naar papa om de week, en ze begon steeds meer te moederen.
Nu snap ik, dat ze onze 'stiefmoeder' is, maar als papa niets over háár kinderen mag zeggen, mag zij dat dan wel over ons?
Ze heeft papa nu, ze is zwanger, en ze verandert het hele huis, inclusief papa.

Alles verandert ze! Mijn hele vertrouwde omgeving is gewoon weggevaagd door een vrouw waarmee papa toevallig is getrouwd. Er staat 1 foto van ons in de huiskamer, alle andere 5 foto's zijn van haar met haar kinderen. Onze foto, toen we nog kleine meisjes van 5,4 en 1 waren, hing op papa's slaapkamer. Zij wilde 'm weggooien. Gelukkig kwam mijn zusje er op tijd achter en heeft het nu op haar kamer hangen.

Langzaam maar zeker begin ik terug af te dalen in die lange, oneindige put. Ik ben zo bang dat ik weer in een depressie kom. Ik baal van alles, mijn hoofd zit veel te vol met alles, maar gelukkig kan ik dit verhaal er nu uithalen.
Ik begin steeds meer een obsessie met niet-eten te krijgen, calorieen tellen, sporten, veel water drinken. Alles komt op me af, en ik weet niet meer wat ik ermee moet. Ik wil niet praten met iemand. Ik kan het zelf wel. Zegt een overheersend stemmetje in mijn hoofd. Nog een stemmetje zegt dat ik niet zo moet overdrijven. En een ander stemmetje wil medelijden hebben. Maar er is 1 klein stemmetje dat zegt: "je moet dit allemaal vertellen tegen je ouders, zij zullen je helpen."
Dat kleine stemmetje wil ik zo graag volgen, en telkens als er zich een gelegenheid voordoet probeer ik wat te zeggen. Maar de vrouw van mijn vader vind mij dan meteen de 'slachtofferrol' innemen, en zij is de 'boeman', de 'grote slechterik'. Zo stempel ik haar blijkbaar af. Ik 'heb altijd een weerwoord', 'ben brutaal', 'ben een echte puber', 'overdrijf'.

Die woorden stempelen zich op mijn lichaam. Het zijn net tatoo's die niemand kan zien, maar ik kan ze voelen. Ze branden op mijn huid, maar nog meer in mijn hoofd. Ik ben het helemaal zat. Ik kan er alleen niets aan doen.