Faalhaas

Dit weekend viel ik in een groot gat. Figuurlijk.
Voor het eerst had ik het het gevoel dat ik de controle over mezelf verloren was.
Ik was bang voor wat ik mezelf of anderen aan kon doen.
Ik raakte in paniek.
Ik dacht altijd dat mensen zichzelf pijn deden voor aandacht. Je kan dat niet snappen tot je het zelf voelt.
De grote drang om jezelf helemaal open te snijden. Om er gewoon niet meer te willen zijn.
Dat je liever fysieke pijn hebt dan die mentale pijn die je helemaal gek maakt.
Wat is het gevoel hebben dat het nooit meer goed komt toch KUT.
Dat wat je ook doet, er geen vooruitzicht lijkt te zijn.
Ik heb er zo echt geen zin meer in. Ben kapot. Echt gebroken.
Al anderhalf jaar voel ik me non stop afschuwelijk.
Morgen heb ik een afspraak bij mijn psychiater, ik hoop dat ze dit keer wel luistert.
Heb het gevoel dat ze alle belangrijke stukken uit mijn verhaal niet hoort.
HALLO HOOR JE WEL WAT IK ZEG
Ik kan het niet allemaal, het gaat niet. Ik wil me verstoppen en verdrinken in zelfmedelijden.
Fuck, wat voel ik me zwak.
Heb al die jaren gedaan alsof het goed ging. Ik dacht ook dat het goed ging. Al die jaren heb ik alles onderdrukt. Alles wat er met me is gebeurd.
Ik vertelde mijn verhaal aan mensen alsof het niet de mijne was. Met een grote lach. Toch wel leuk om een interessant verleden te hebben.
Ja, nu dus niet meer.
Ik kan nu niet eens meer doen alsof. Tegen vreemden niet, tegen vrienden niet.
Ik houd het niet vol op familiefeestjes.
Het kost me zoveel moeite om gezellig te zijn. Het lijkt zo een vanzelfsprekend iets, je even gewoon omschakelen naar het feestje. Het gezellige meisje dat leuk kan praten en lachen.
Tot het dat niet meer is en je iedereen van je afduwt. Omdat ze je allemaal niet snappen of het niet proberen. Je neemt het ze allemaal kwalijk. Doei jullie. Ik heb jullie toch niet meer nodig, denk je dan.
Dan ben je voor een tijd een soort van blij met je keuze en dan stort je weer in.
Je voelt je weer alleen. Tja, je hebt ze zelf allemaal weg geduwd meis. Eigen schuld.
Teleurgesteld zijn in jezelf. Want ja, ik faal weer. ALWEER.
Kan ik ooit wel iets goed doen?

Maar goed, morgen dus die afspraak. Hopelijk krijg ik iets mee waar ik echt iets mee kan.
Want elke week naar een afspraak gaan en wachten tot ik me beter voel gaat niet.
Ik heb er het geduld niet voor. Ik ben mentaal aan het sterven.