[Fictie] Wens

Met een nonchalant en geoefend gebaar steek je een sigaret op. Het vlammetje van de aansteker zorgt voor een licht in het donker. We zitten buiten. Het is koud. De rook wordt meegenomen door de wind, weg van mij, en ik kijk hoe je inhaleert en de rook door je neus weer uitblaast. Het is een bijna rustgevend.
Je rookte al toen ik je leerde kennen. De eerste dag vertelde jij me dat je zou stoppen na de examens. Dat is nu drie jaar geleden. Andere dingen zijn veranderd, we zijn gegroeid, gekrompen, uitgerekt. Mijn kleren passen niet meer of zijn verkleurt. De boeken in mijn kast niet meer interessant. Jouw baard is afgeschoren.
Maar de tabak stink niet zo verschrikkelijk, er valt mee te leven.

Ik schuif een halve centimeter dichterbij en jij slaat een arm om me heen. Mijn hoofd leg ik op je borst. Een uitgesleten houding, we merken niet eens meer dat we zo zitten.
Het puntje van je sigaret brandt en lijkt op te gaan in de heldere sterrenhemel. Samen staren we en zeggen we niks. Alles is al eens gezegd, alles is al eens gewenst, vervloekt, bejubelt. Er is niks anders meer dan de sterren en de lavendelvelden van het Franse landschap. Een kabbelend beekje is het enige geluid naast jouw ademhaling.

En hoewel ik al heel lang geleden besloten had dat ik niet bij je zou kunnen blijven, dat wij niet tot in het oneindige samen zouden kunnen blijven, ben ik er nog steeds, en wil ik niet weg. Wacht ik op een teken? Komt het nog? Of had ik toch ongelijk? Misschien is mijn plaats, hier, bij jou, aan de voet van de berg.

Ik duw mijn neus tegen jouw borst en snuif je geur op, maar vlak voordat ik mijn ogen sluit zie ik vanuit mijn ooghoek een vallende ster. En ik wens dat ik nooit weg wil.