Afscheid

Ik zit op de tafel met mijn telefoon in mijn hand. Af en toe trilt het en heb ik een berichtje binnen gekregen. Ik antwoord even niet meer want ik kijk om me heen en besef hoe alleen ik ben.
De lessen zijn al twee weken afgelopen, ik ben hier alleen nog maar voor het inleveren van mijn boeken. Ik moest nog even wachten en besloot op onze oude pauze plek te gaan zitten.
De gang naast het tekenlokaal, waar onze groep, onze gang, wij achten, altijd zaten. Waar de herinneringen letterlijk aan de muren kleven, in de vorm van een tekening of een stickertje.
De pauzes, de tussenuren, de gevechten, de gesprekken. Alles vond hier plaats. Hier werden plannen gesmeed voor het volgende weekend, besproken wat we hem zouden geven voor zijn verjaardag. Mijn eigen verjaardag werd hier gevierd, omdat het bij mij thuis niet kon. Een van de mooiste verjaardagen die ik heb gehad.
Een leraar komt voorbijgelopen. Ik ken hem. Hij heeft een kantoortje om de hoek en kwam weleens klagen dat we teveel herrie maakten. Hij kijkt me aan en glimlacht. Het is voor ons allebei vreemd. Iedereen mist. Alleen ik ben er nog. Nog wel. Nog even.
Ga ik deze plek missen? Hoe zal het zijn om niet meer de vertrouwde muren en tafels te zien. Ik kijk om me heen om het nog een keer in me op te nemen.
Maar dan zie ik het.
Zonder hen, is het niets meer dan een plek. Een paar muren, wat stoelen, een lege plek. Ons gelach klinkt niet. Onze plannen worden niet besproken. Geen lijstjes worden er gemaakt. Geen muziek beluisterd. Het betekent niets.

Het is tijd om weg te gaan. Het leven gaat verder. Ik pak mijn tas en loop een stuk weg. Nog een keer draai ik me om en kijk ik. Er is niets meer over.
Maar zodra ik me weer omdraai kan ik de echo's van onze stemmen horen, van ons gelach.