filo-poëtische instinkten

Alleen in de trein zitten werkt altijd erg in op mijn filo-poëtische instinkten. Dat wil zeggen dat het voor mijn hoofd de ideale momenten lijken te zijn om weg te drijven in de raadselen des levens en daar dan vervolgens allerlei, achteraf onbegrijpbare, conclusies uit trekken.

Als je in de trein zit en door het raampje naar buiten kijkt, lijkt het alsof je geen onderdeel bent van die wereld die voorbijraast. Je kunt er enkel naar kijken, het ligt daar maar, zonder dat jij er veel invloed op kunt hebben.. Jij bent de toeschouwer. Toch is er binnen in de trein ook weer een gehele wereld, een wereld waaraan je wel deel aan kunt nemen. Of op z'n minst meer last van hebt (lees: schreeuwende bruggertjes). Misschien wordt ons leven als aardbewonertjes ook wel bekeken door iets 'groters', misschien zijn wij wel de acteurs in iemand anders film..... nobody knows